Gouden Hoofd.
Oracabessa. Weer zo een tot de verbeelding sprekende prachtnaam in de eindeloze reeks exotische namen van stadjes en steden die we bezoeken.
Oro Cabeza : Gouden Hoofd, de naam die de eerste Spanjaarden aan dit oord gaven. Ook wij zien ‘s avonds de heuvel in de gouden gloed van de ondergaande zon. Een gouden hoofd? Zal wel.

 

James Bond Beach.
We verwachten hier een rustige, mooie ankerbaai en James Bond Beach. Klopt, het water is een spiegel. Na zes uur van het betere gooi- en smijtwerk, een kermisattractie gelijk, liggen we nu onbeweeglijk in 2,5 m diep water. Wij, de enige cruisers in de wijde omtrek. Dichtbij, een groot vissersschip dat wordt opgekalefaterd. Het strand is wat rommelig, de bomen overweldigend. Aan een kapotte steiger parkeren we onze Jak en gaan op verkenning uit.
James Bond Beach blijkt niet meer te zijn dan een groot grasveld met een aantal houten huisjes, het stijl huisjes waarin ze vroeger in Bokrijk wafels en ijsjes verkochten. Daar kan je, niet nu maar wellicht in het weekend, iets drinken. Kinderen zwemmen bij één van de strandjes. Men speelt er cricket, een groep meisjes traint hun cheerleaders act. We wandelen verder, ontdekken tussen de bomen drie wrakken van vliegtuigjes ?! We maken praatjes met de rasta’s in de kraampjes langs de weg. Steeds dezelfde conversaties : How are you doing? Where are you from? First time in Jamaica? Want to eat, drink something?  Eentje prijst zijn "Labster" aan, middels een bordje. Jamaicaanse schrijfwijze.

 

 

Goldeneye.
Het vroegere landgoed, Goldeneye, van Ian Fleming, schrijver van de James Bond boeken, is nu uitgebouwd (door Chris Blackwell van platenfirma Island Records, producer van o.a. Bob Marley, maar ook Robert Palmer, Cat Stevens …) tot het meest exclusieve resort van Jamaica. Wij roeien zomaar onder het bruggetje door, in de lagune, rond het privé eiland. De villa’s staan aan het water, lounge zetels, hangmat, kano, surfplank aan de eigen steiger. Voor mensen die goed in de slappe was zitten : 1.000 US$ voor een cottage per nacht, slik!

Geef ons dan maar de kuip van Jakker om te cocoonen. En Tony die met de prangende vraag blijft zitten : "Op welk van de drie strandjes hier was het dat de jonge Ursula Andress (in de film Dr. No) uit het water kwam en, in wat als de meest verleidelijke scene ooit de geschiedenis inging, recht op Sean Connery toeliep?"

 

Positie.
We zijn vanmorgen (vrijdag 07.02) weer vroeg vertrokken en jakkeren richting Discovery Bay. 20 knopen wind en dezelfde cake walk als twee dagen geleden. Dan krijg ik een sms van zoon Bert. "Wat is er aan de hand? Jullie zijn blijkbaar al twee dagen in India??" Oei, foutje gemaakt. W of E -lengte…halve wereld verschil.

We gooien voor de zoveelste keer onze vislijn uit…en zijn blij als ons prachtig gekleurd 'inktvis-aasje' er tenminste nog aanhangt als we ze binnenhalen.  Weer geen zelfgevangen vis vanavond. Wat doen we fout?

 

 

 

P2161219 (Medium)

 

Klasje op weg naar James Bond Beach park voor de "speeltijd" !


Kakofonie.
Het is avond, heerlijk zwoel temperatuurtje in de kuip…maar wij vluchten naar binnen. De kakofonie buiten is niet om aan te horen. R&B, rap, soca…het knalt allemaal om ter hardst door elkaar over ‘onze baai‘! Elke zichzelf respecterende kleine bar heeft de Saturdaynight fever, da’s duidelijk.

Maar wíj kunnen wel vroeg op vandaag, zondag. Ik probeer de pannenkoekenmix van  'Aunt Jemima’ (Dr. Oetker van hier) uit. Makkelijk, enkel water toevoegen én lekker die dikke Amerikaanse pannenkoeken.

Nog nooit was het water in de baai zó rustig. Geen hoogopspattende fonteinen bij de vuurtoren. Ideaal weer om daar eens te gaan snorkelen…en na wat exploreren, lijkt het ons ook wel wat om er te duiken.

Mooi koraal - weinig vis.
Het is alweer bijna drie maand geleden dat we onze duikspullen opruimden. Alles bij elkaar zoeken en optuigen, wat een klus altijd, het zweet druipt van ons gezicht….blijkt ook nog dat mijn ademautomaat blijft blazen. Geen nood, in het vooronder hebben we (dank je, JM) nog een voorraadje van die dingen. Later krijgen we skype-gewijs deskundig advies van hem, het euvel is zo hersteld.

Veel vis is er niet te zien. Hele kleintjes, ja. Vanaf 10 m is er mooi hard koraal, rond hersenkoraal, elandsgeweikoraal (echt alsof een eland zijn gewei hier verloor), mosterdkoraal (mosterd over rotsen uitgegoten), hertshoornkoraal (honderden stekeltjes). Maar voor de  superverwende duikers die wij zijn kan voorlopig niks tippen aan Bonaire. Wel om te noteren : een vuurworm van zeker 20 cm lang.

De rog die, vanmorgen tijdens het ontbijt vlak bij Jakker, hoog uit het water sprong, op zijn witte buik landde en zijn lange staart zwiepte, die rog laat zich niet meer zien.

Afscheid van Port Antonio.
Met douane en immigraties is het geregeld : wij vertrekken morgen uit Port Antonio. Voor ons de nummer 1 in de top 10 van havens in de Carieb. Schilderachtig, cruiservriendelijk aangenaam personeel, warme mensen in de stad.
We wachten niet langer op de simkaart uit België (heeft de algemene staking in ons land voor vertraging gezorgd?) en kopen hier eentje van Digicel.

We willen nog enkele plekken bezoeken, alvorens in Montego Bay uit te klaren voor Cayman Brac. Eigenlijk moet je dan in elke baai die je aandoet telkens weer een nieuwe ‘cruising permit’ vragen voor de volgende bestemming die je met naam en toenaam dient  op te geven. Zo staat het in alle boeken. Maar de beambten hier hebben de zwervende zeilers, die alles niet zo strikt plannen, al lang begrepen en laten oogluikend toe dat we met de permit voor Montego Bay even langs de kust ‘hoppen’.  Thanks a lot, man !

 

 




Indiana Jones.
Als Indiana Jones, zo voelen we ons. Expeditie op Navy Island. Met Jak varen we naar dit eiland aan de ingang van de baai. De groene pracht van de palmen en vingerplanten, ze klimmen tot helemaal in de top, lokken ons erheen.

Eens was dit eiland eigendom van ‘vrouwenman‘ Errol Flynn, bekend piraten acteur in de dertiger jaren. De prachtige koningspalmen die hij liet planten waren getuige van menig wild feestje.
Later was er een mini-resort met Afrikaanse cottages, een zwembad, een beach, een bar, een restaurant…alles nu overwoekerd door lianen, boomwortels, bamboe.



P1221106 (Medium)P1221107 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Captain Bligh.
Terwijl we door het hoge, natte gras baggeren, ik hoop dat hier geen slangen of grote spinnen zitten, stel ik me voor hoe kapitein Bligh (die van de Bounty) met de HMS Pandora hier voor anker ging. Hij kwam hierheen om zijn schip te krengen op de ondiepte. Even het schip op haar zij leggen, zodat ze de onderkant konden schoonmaken.  Daar kwam geen hijskraan aan te pas.
Dit moet zijn geweest nadat hij voor het eerst broodvruchtenplantjes van Tahiti naar Jamaica bracht, in een poging om de vele slaven op een goedkope manier te voeden. Heden ten dage vind je de broodvruchten, dank zij Bligh, op alle eilanden in de Carieb.
Ik zie de Bounty-films voor me en kan de zeemannen uit die tijd bijna rond me voelen.


 

P2061168 (Medium)

 

 

P2061170 (Medium)

 

 

Ackee.
Ken je het liedje  “Jamaica Farewell” van Harry Belafonte? Wij zongen het in onze middelbare schooltijd,  van "Ackee rice and saltfish are nice!". Na al die jaren ontdek ik, dit is het traditionele ontbijt op Jamaica. Ackee (zeg ekkie) zijn 'plezant ogende' vruchten - groenten, in de 18de eeuw uit West-Afrika hier verzeild geraakt, waarschijnlijk met de slavenschepen mee.  Ik wil die ook wel eens maken. Ik koop er een dozijn van op de markt. De vriendelijke dame doet me voor hoe ik de zwarte bolletjes eraf moet halen en de roze, binnenste draadjes moet verwijderen, dat deeltje is giftig'. "Vervolgens kook je ze 5 min in heet water en stoof je ze met uitjes, pepers, tomaten, " legt ze uit. Volgens ons smaakt het een beetje als asperges. Lekker!


 

P2101188 (Medium)

 

 

 


 

African SeaWing!!!!!
Ten tijde van ons “werkend” leven een, toevallig ontdekte, blog om bij weg te dromen, of om mee mee te leven, al naargelang goede of slechte tijdingen.
Laat diezelfde Vlaamse ‘African Seawing’ catamaran nu in levende lijve naast ons liggen op de anchorage in Port Antonio. We maken kennis met Frank en opstapper (uitgeweken Limburger, Neeroeterenaar ! ) Michel. Franks vrouwtje Martje, tot nu toe vaste crew, is thuis gebleven bij dochter en kleindochter. Spijtig, ik had wat graag gebabbeld met een Vlaamse oma-zeilster.
Niet dat de avonden met de mannen niet prettig zouden zijn, integendeel!

 

 

P2091174 (Medium)P2091180 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

Frank (l.) en Michel (r.).

 


Vlamingen.
Cruisers all over the world, het is zo een makkelijk volkje, je hebt zo vlug contact…maar Vlamingen ontmoeten, dat is nog heel andere koek. Ze zijn bovendien van mijn geboortejaar en studeerden in Sint-Truiden (Safraanberg), super sympathieke mannen. 's Avonds zwalpen we de paar meter naar Jakker terug, onze buik vol Cuba Libre (cola met, één keertje, wel erg straffe rum ) en popcorn, Michels specialiteit. De volle maan houdt ons in de gaten.

Ik probeer me voor te stellen hoe diezelfde maan nu schijnt over het winterlandschap en de bevroren vijvers thuis.  Schaatsen in de koude winternacht op de vijver achter ons huis, de kinderen in hun warme bedje, wat is dat lang geleden!

Klusjes.
Maar wij zitten in Port Antonio, man!  Wachten op de brief met simkaart, die Karen opstuurde.  Vervelen doen we ons helemaal niet. Er is weer een SSB radio met Pactor Modem, (van African SeaWing) die op punt dient gesteld, Tony adviseert. Het schilderen van de vlag voor de Kaaiman eilanden vraagt al mijn aandacht, moeilijk man.
We doen inkopen. Waarbij ik telkens weer in de lach schiet als ik een verkoopster iets vraag en ze bevestigend “Yeah, man!” antwoordt…dat “man” gebruik je hier voor man én vrouw!
We gaan snorkelen met Frank en Michel, zien vooral kleine vissen, ook een mooie, grote murene, egelvissen en…ook hier weer de schadelijke lionfisch.
Ik leen mijn naaimachine uit aan Frank. Volgens alle regels van de kunst herstelt hij zijn versleten zeilshorts. Die zijn nu klaar voor een tweede leven.

Je ziet, aan werk geen gebrek, maar er is zelden iets superdringend. Alles kan wachten tot morgen.

 

 

 

P2091177 (Medium)

 

 

 

 


 

Op anker.
Na drie dagen op de kant en twee dagen in de haven, dobberen we weer in de baai, achter ons anker. Vlakbij de marina, hopend op een klein signaal voor onze wifi antenne.
De bodem is er erg modderig, een anker vindt hier moeilijk houvast. Dat zagen we toen Nirwana (onze Duitse vrienden,  bij een sterke windvlaag, gewoon achteruit wegdreef. Hopelijk houdt ons anker beter.

 

 

P2071173 (Medium)

Ons uitzicht.

 

Aan de andere kant van de baai, vlakbij Navy Island,  wachten je dan weer andere gevaren. Moet je maar eens aan Calamares vragen. Toen ze ankerop gingen, zat het anker muurvast, achter een betonnen blok, zo bleek later. Ze trokken gewoon hun ketting over, anker en 20 m ketting op de bodem achterlatend. Dat anker terugvinden en bovenhalen was nog een hele klus, die wij, omdat we op de kant stonden, aan onze neus zagen voorbijgaan. We hadden wat graag uitgetest of we zo een uitdaging aankunnen. Makkelijk is het zeker niet.

Blink-blink.
Maar goed, Jakker ligt hier nu te blinken als een showroom-model. ‘Hulk’ en zijn vrouwtje hebben de ganse zaterdag in het zweet huns aanschijn romp en dek gepoetst en gepolierd. Zeg nooit meer dat Jamaïcanen niet kunnen werken.

De goede afloop van al deze werkzaamheden (inderdaad, een boot daar heb je evenveel werk aan als aan een bakstenen huis) vieren we met een uitje in de zaterdagse drukte van Port Antonio. We voelen ons in deze, wat verpauperde, ‘ex-bananen-haven’ thuis als in Genk of Hasselt. Zien de gaten in de stoepen, de smoezelige huisjes, de vele tralies in en voor de winkels, de alles versperrende plassen op straat, al niet meer. Proeven wel de relaxte sfeer, genieten van al dat vrolijke volk op straat, lachen bij elke groet: “Hey captain”.

Anna Banana.
We eten vis bij Anna Banana, het mooiste restaurant van de stad. Een leuk gesprek met een jong Hollands stel met vakantie (erg zeldzaam hier)  doet ons weer beseffen wat een geweldig leven wij toch hebben.
Een leven waar je niet constant plannen zit te maken (de grote lijnen hebben we natuurlijk wel in ons hoofd). Waar het ene zowat uit het andere voortvloeit. Je soms zonder meer een bestemming kiest omdat een andere zeiler er zo graag was.

Maar op algemeen verzoek wil ik wel verklappen dat we als we hier uit Port Antonio vertrekken (binnen een paar dagen wellicht), we nog een aantal noordelijke ankerplekken op Jamaica zullen aandoen, om dan de oversteek te maken naar Cayman Brac (één van de kleinere eilanden van de Kaaiman eilanden). Nog meer west dus. Vandaar gaat het dan weer noordelijk naar Cuba, Cienfuegos, om te beginnen.

Dit is de theorie. De praktische uitwerking, die lees je dan wel.

 

P1191067 (Medium)P1191072 (Medium)