JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 27 February 2012

Sam Sharpe Square.
De route-taxi (zo noemt men de gemeenschappelijke taxi’s op Jamaica) dropt ons in downtown Mobay. Een beetje Dakar, Frank (African Seawing) zegt dat zoals het is.

Het krioelt van het volk in de straten. Op elk vrij plekje trottoir zitten en hangen mensen, vóór hen uitgespreid een stuk plastic met daarop uitgestald : bh’s, Calvin Klein onderbroekjes, CD’s, video’s, schoenen, snoepgoed, bananen…iedereen is handelaar. Vanavond nemen ze alles weer mee in hun knapzak van plastic.

Aan de daklozen schuifelen we wat gegeneerd voorbij. Ze zitten of liggen op een stuk karton, hun bezittingen, als overal ter wereld, in een plastic tasje naast hen. Het zijn schaduwen, hun kleren, schoenen en zijzelf vaalgrijs, één met de groezelige straat, geen greintje kleur.

Niemand heeft nog oog voor het standbeeld van Sam Sharpe, die de eerste slavenopstand leidde. Op het plein dat nu zijn naam draagt werd hij bijna 200 jaar geleden opgeknoopt, samen met 300 andere slaven.  
Vlakbij kan je ‘The Cage’ zien. Een stenen hok waarin slaven en dronken zeelui werden opgesloten als ze na de zondagse avondklok van 3 uur nog rondzwierven in de stad.

Alweer centjes bemachtigen.
Wij zijn vroeg op pad. Kopen in de beste boekenwinkel in town een, tot nu toe onvindbare,  travelguide voor Cuba. Doorkruisen het centrum een paar keer voor we een pre-paid wifi kaart van Dekal te pakken krijgen. Mensen spreken je aan, ze willen zo graag helpen, maar sturen je telkens naar de verkeerde winkel.

Laatste opdracht : Jamaicaanse dollars ruilen voor Euro’s. In Cuba kan je die dan weer wisselen tegen Pesos Convertibles die je als buitenlander dient te gebruiken. Als je het zou wagen US dollars te wisselen, heb je 18 % taks aan je been. Toch wat van het goede te veel, niet?

Wij dus naar de bank. Brengt heel downtown zijn dagen door in de bank, of hoe zit dat? Zo lang is de rij voor de loketten, elk moment van de dag. “Yah, man”, de vriendelijke mevrouw van informatie schenkt ons haar mooiste glossy glimlach, “dat is de rij waar wij moeten aanschuiven“. Bij het begin van het, met prachtige touwen uitgestippelde, kronkelpaadje vangen we onze martelgang aan. Boven onze hoofden…een TV.
Links van ons zitten oudere inwoners van de stad, ook op een rijtje, te wachten op hun beurt. Bejaarde kleuters met ernstige gezichten die treintje spelen….Info-mevrouw heeft niks gezegd over die rij. Zeker niet voor witte 60 plussers?

Anderhalve aflevering van Bonanza (!) later (de eens zo spannende afleveringen schieten net zo traag op als onze queue) staan we voor het loket….en ze blijken nog genoeg euro‘s in voorraad te hebben bovendien. Pfff.

God ziet u...
Dorstig springen we nog even een supermarkt binnen. Een Chinese, hoe kan het anders.
Alles is piepklein, één persoons gangetjes tussen de rekken. Maar zoals elke Jamaicaanse winkel die zichzelf respecteert, heeft ook deze een alziend oog op de bovenverdieping. Hier in de vorm van een poppenhuisje een paar treden hoger geplaatst dan de kassa, letterlijk gevuld met twee Chinezen, die als God de hele winkel overschouwen.

Dubbelgevouwen van het lachen komen we buiten.  O ja, oppassen geblazen, drukte de  vrouw van de boekenwinkel ons op het hart. “St. Jamesstreet, very dangerous on Saturday! “ Maar lachen én heel goed uitkijken naar gauwdieven…moeilijk dat dat is!

Details

Created: 24 February 2012

Voila, voor zij die liever foto's kijken dan tekst lezen...en voor de anderen, natuurlijk ook.

{pgslideshow id=43|width=670|height=480|delay=4000|image=L}

Ik heb voor ondertitels gezorgd. Die kan je niet lezen in de slideshow. Enkel als je foto per foto opent, via het mapje 'Foto's'.

Details

Created: 21 February 2012

Seawing.
In Montego Bay (Mobay, zeggen de locals) vinden we inderdaad gezelschap. Er liggen 5 cruisers. We herkennen al van ver African Seawing. Dat wordt weer leuk bijbabbelen.

We treffen de bemanning een beetje “beschadigd” aan. De vinger van Michel is geplet tussen twee delen van de scharnierende zwemtrap. En niet zo een klein beetje. Zijn eigen gewicht op het laddertje zorgde ervoor dat hij die vinger niet zomaar kon wegtrekken. Resultaat : bloed all over the place en vingertopje bijna kwijt. Er kwam een evacuatie naar het dichtstbijzijnde resort en de naald en draad van een dokter aan te pas om de schade te beperken. Een tijdje niet meer zwemmen is de ergste straf. Captain Frank kampt met rugproblemen. Zijn hernia speelt op nadat hij te hard gewerkt heeft aan Seawings buitenboordmotor.
Gelukkig komt er woensdag een extra bemanningslid, Fons. Die zal mogen werken.

Cruiseschepen.
Havenmeester, Mister Mike, vraagt ons bij aankomst vóór de Seawing te gaan liggen. Beetje tegen onze zin, te dicht bij de zwaaikom voor cruiseschepen, maar wat doe je. Plaats genoeg, zegt hij.

Ja, dat hebben we gezien. Vanmorgen zwaaide de mega ”Carnival Magic”, met zijn achterschip vlak voor onze neus, naar zijn plek aan de kaai. De mensen maar zwaaien, terwijl ik me vooral zorgen maak over de enorme kracht waarmee dat cruiseschip het water opwoelt en een stroming veroorzaakt die ons gewoon opzij duwt. Oef, het komt allemaal goed.
Twee cruiseschepen liggen nu vlakbij. Een hoop extra volk in Mobay. Wij blijven aan boord. De wind blaast flink en we zwaaien heen en weer, min of meer in harmonie met Seawing achter ons.
We vergapen ons aan de enorme waterglijbaan op het bovenste dek. Er is ook een touwenparcours en een basket-, volleybal-, tennisveld. De klanten moeten bezig gehouden worden. Busjes rijden af en aan voor de programma’s aan wal.

                                                                                 Carnival Magic met op voorgrond Jakker en ASW.

Winkelen.
Wíj houden ons ook bezig. Doen iets te veel inkopen in de Megamart, een Colruyt look-alike (voor Cuba moet je je voorbereiden als voor een oceaanovertocht, waarschuwt men) en schrikken ons rot van de rekening. Komt ervan als je weer luxe dingen als geitenkaas, chocola, ham kan kopen. Toch zoek je ook hier vergeefs naar salami, gerookte bacon, rauwe ham, lekkere harde kaas, gewone (niet-mierzoete) gebakjes.
Dat zal moeten wachten tot we in augustus naar huis vliegen.

Details

Created: 18 February 2012

Discovery Bay.
Hoe zit dat hier eigenlijk ? We hebben al dagen geen ander zeiljacht meer gezien.  Niet op zee en niet op de ankerplekken. Is iedereen weggevaren?  

Na twee nachten in Oracabessa brengt een windje dat alsmaar pittiger wordt ons gezwind naar Discovery Bay (de eerste plek waar Columbus aan land ging in Jamaica?). Het is pal voor de wind en de golven van 2 m klappen de wind soms echt uit het zeil. Als dat dan opnieuw vol valt, klinkt er een kanonschot. Dit kunnen we niet lang aanhoren, het is alsof wijzelf een gigantische oorvijg moeten incasseren. Tony boomt de genua uit. Niet makkelijk die boom zetten op het voordek van een schip dat alle moeite doet je overboord te gooien. Maar nu klapt dat voorzeil tenminste niet meer zo.

We surfen zowat de baai binnen. Maar geen nood, zes reuzengrote groene en rode boeien geven het toegangskanaal aan. Er is een bauxiethaven, dus er komen grote cargo’s, vandaar die boeien. De mijn ligt achter de heuvel. Daarvan zien we enkel de grote witte wolken opstijgen. De baai is gigantisch. Aan de ene kant laden ze een vrachtschip, aan de andere, onze kant, liggen de prachtigste villa’s van Jamaica. Gebouwd als vakantieverblijf door de rijke eigenaren van de bauxietmijnen, nu ook voor een ‘zacht prijsje’
(€ 18.000 per week voor 14 personen) verhuurd aan toeristen.

Prieeltjes.
De rij villa’s eindigt bij het strandje van de vissers en het publiek park annex speeltuin van de stad. We gaan er aan land. Weer moet ik denken aan Bokrijk. Prieeltjes met banken worden door de bezoekers meteen bij het binnenkomen ingepalmd voor een dag. De berg tassen en rugzakken moet dat duidelijk maken. Zo ging het vroeger in Bokrijk toch ook!
Rijk en arm naast elkaar. Het verschil zit hem zeker niet enkel in de prieeltjes.

Weg.
Een jongen komt een praatje met ons slaan. Altijd weer dezelfde vragen en nooit zomaar, zonder een bepaald doel. Hij vraagt of er controle is op de mensen aan boord van ons schip als we naar een ander land varen…Jakker als een mogelijkheid te ontsnappen van het eiland?
Steeds weer die confrontatie met armoede en jongeren zonder toekomst. Zullen we er ooit aan wennen?

We wandelen, lezen, winkelen, zwemmen, lezen de krant via wifi, drinken een biertje in de lokale bar, roken geen ganja mee met de anderen, varen rond met Jak en gaan ‘s morgens vroeg snorkelen in het Ray Sanctuary, of dat dachten we toch op een boeitje te lezen. Bij nader inzien was er geen rog te bespeuren op de nochtans zandige bodem. Als je ogen minder goed worden…Discovery Bay Sanctuary, No Fishing, staat er op de boei, de B afgesleten tot een R. Toch mooi snorkelen vóór het ontbijt, we zien een goudgevlekte slangaal met veel geweld en beweging van zijn slangenlichaam een krabbetje vanonder een stuk koraal grijpen.

Morgen vertrekken we naar Montego Bay…op zoek naar wat compagnie.