JAKKER, a ship's journey

African SeaWing!!!!!
Ten tijde van ons “werkend” leven een, toevallig ontdekte, blog om bij weg te dromen, of om mee mee te leven, al naargelang goede of slechte tijdingen.
Laat diezelfde Vlaamse ‘African Seawing’ catamaran nu in levende lijve naast ons liggen op de anchorage in Port Antonio. We maken kennis met Frank en opstapper (uitgeweken Limburger, Neeroeterenaar ! ) Michel. Franks vrouwtje Martje, tot nu toe vaste crew, is thuis gebleven bij dochter en kleindochter. Spijtig, ik had wat graag gebabbeld met een Vlaamse oma-zeilster.
Niet dat de avonden met de mannen niet prettig zouden zijn, integendeel!

Frank (l.) en Michel (r.).

Vlamingen.
Cruisers all over the world, het is zo een makkelijk volkje, je hebt zo vlug contact…maar Vlamingen ontmoeten, dat is nog heel andere koek. Ze zijn bovendien van mijn geboortejaar en studeerden in Sint-Truiden (Safraanberg), super sympathieke mannen. 's Avonds zwalpen we de paar meter naar Jakker terug, onze buik vol Cuba Libre (cola met, één keertje, wel erg straffe rum ) en popcorn, Michels specialiteit. De volle maan houdt ons in de gaten.

Ik probeer me voor te stellen hoe diezelfde maan nu schijnt over het winterlandschap en de bevroren vijvers thuis.  Schaatsen in de koude winternacht op de vijver achter ons huis, de kinderen in hun warme bedje, wat is dat lang geleden!

Klusjes.
Maar wij zitten in Port Antonio, man!  Wachten op de brief met simkaart, die Karen opstuurde.  Vervelen doen we ons helemaal niet. Er is weer een SSB radio met Pactor Modem, (van African SeaWing) die op punt dient gesteld, Tony adviseert. Het schilderen van de vlag voor de Kaaiman eilanden vraagt al mijn aandacht, moeilijk man.
We doen inkopen. Waarbij ik telkens weer in de lach schiet als ik een verkoopster iets vraag en ze bevestigend “Yeah, man!” antwoordt…dat “man” gebruik je hier voor man én vrouw!
We gaan snorkelen met Frank en Michel, zien vooral kleine vissen, ook een mooie, grote murene, egelvissen en…ook hier weer de schadelijke lionfisch.
Ik leen mijn naaimachine uit aan Frank. Volgens alle regels van de kunst herstelt hij zijn versleten zeilshorts. Die zijn nu klaar voor een tweede leven.

Je ziet, aan werk geen gebrek, maar er is zelden iets superdringend. Alles kan wachten tot morgen.