Al eens op een jakkerend schip geprobeerd op de laptop te tikken. Wel, ik ga een poging wagen.

Gisteren, toen Brigitte van de waterboot ons met volle watertanks achterliet, waren we er klaar voor. Gedag gezegd aan de Ballerina. Laatste kopje koffie gedronken bij Angelique. Nog even zwaaien en dan klokslag 12 u varen we het Spaanse Water uit. Op weg naar verre horizonten...dat is toch wat een zeiler het liefst wil.

Maar eerst is de horizon nog dichtbij. Tot aan de schemering varen we langsheen het langgerekte Curaçao. We kunnen het rustig bekijken. Met de genua op, lopen we 4 knopen. We zien Willemstad en twee afgemeerde cruiseschepen. Een aantal cargo's varen via de pontjesbrug binnen. Het noorden van het eiland is bedekt met noeste, prachtige natuur. De Kristoffel-berg zegt ons gedag.

En dan begint de grote Caraïbische plas. Meteen moet er een rif in het zeil en wordt het serieus met de golven. Met meer dan 6 knopen jakkeren we ervandoor.
De zon gaat onder met een mooie green flash. Probeert ze ons te zeggen :"Het wordt een mooie tocht" ?

Ik voel me iets minder in orde, zoals meestal bij het begin van een reis. Als ik mijn brillendoos uit de kast wil pakken, valt de hele inhoud over me heen. Meteen scheld ik onschudlige Tony de huid vol, ocharme! Inslingeren heet dat. Ik kruip dan maar in bed en kan nog slapen ook. Pas om half één word ik wakker. Tony, die schat, heeft me gewoon laten slapen.  Nu is het zijn beurt om uit te rusten.

Vandaag zetten we de dag in met een pracht van een QSO. Op open zee is het signaal meestal veel beter te ontvangen. Zo weten we ook weer dat West-Europa geteisterd is door stormen.
Morgen luisteren we opnieuw. We maakten de afspraak om dit tijdens oversteken elke dag te doen. Dan voelen we ons iets minder alleen op die uitstrekte zoute plas.

Sinds vannacht zien we immers geen schepen meer, enkel het vliegtuig van de Coast Guard is twee keer erg laag komen overvliegen. Op zoek naar drugsmokkelaars?