JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 26 November 2011

Na het afscheid.
Ontwaken zondag, wat is het stilletjes. We zullen er weer aan moeten wennen, aan het alleen zijn. Eén remedie werkt, aan de slag en niet te veel nadenken.
Dus we beginnen de duikspullen van Karen en Jean-Marc uit te spoelen en te drogen zodat we die kunnen opbergen voor de volgende keer.

Lionfish - koraalduivel.
Namiddag doen we een duikje op de drop-off, duikspot nr. 32 (Something special), vlak achter Jakker. We zien weer een paar grote koraalduivels. Het verhaal achter de lion fish, vis waar men overal in de Carieb voor vreest, ben ik je nog schuldig. Deze prachtige vissen zijn even mooi als giftig en roofzuchtig. Ze kunnen in een half uur wel 20 kleinere vissen verorberen.  Ze horen hier niet thuis, zijn door de onachtzaamheid van aqariumhouders in Florida in de Caribische Zee terechtgekomen. Je moet rapporteren als je ze ziet. Men probeert hier op Bonaire hun aantal binnen de perken te houden door erop te jagen, soms wel 400 exemplaren per dag. Makkelijker gezegd dan gedaan.

foto Jean-Marc                           info over lionfish

Australe.
's Avonds hebben we, ik geef het toe, ook een beetje als "pilletje" tegen heimwee, Marc en Josephine van de Australe op bezoek. Heel joviale Fransen die we ontmoetten bij Yellow Submarine. Josephine voelt zich ook een beetje Belg, opgegroeid in Lille! Ma jeunesse, zegt ze. Ze praat honderd uit, ze zijn ook fervente duikers, haar passie: fotografie en in het bijzonder onderwaterfotografie.  Ze vliegen volgende week naar huis (Antibes) en zijn van plan een rit naar België te maken om een aantal duikspullen aan te kopen.... bij Time to Dive.
Als ze terugvaren naar hun boot, is onze eerste moeilijke dag voorbij.

Lege supermarkt.
Maandag staat in het teken van water, fuel, benzine tanken en de zak vuile was naar de laundry brengen. We proberen wat inkopen te doen in de half lege supermarkt, Cultimara. De enige supermarkt op loopafstand. Af en toe wordt er wat aangeleverd, maar de rekken blijven voornamelijk opvallend leeg. Hun truukje om producten die wél in voorraad zijn met veel tussenruimte te verspreiden over de schappen, is al te doorzichtig en werkt vooral op de lachspieren.
Ook de voorraad spuitbussen om eens flink tegen de muggen te spuiten, is nog steeds niet aangevuld. Hoe moeten we dat overleven met die mega agressieve muggen, die zich overal aan boord verstoppen?


Middernacht papegaaivis.
Dinsdag nemen we met een duik op de mooie drop-off van Klein Bonaire (Munk's Haven) afscheid. Een prachtig donderblauwe middernacht papegaaivis van wel 80 cm wenkt met zijn vinnen.  Morgen vertrekken we.

Uitklaren.
Woensdag vroeg op. Uitklaren : bij de douane geen probleem, maar de dame van immigraties zit op de luchthaven. Half uur wachten dan maar. Rondom ons op de kade en op het pleintje ervoor wordt alles in gereedheid gebracht om het volgende cruiseschip, dat al vlakbij is, te ontvangen.

 Slecht weer.
En dan zien we Bonaire langzaam verdwijnen. De bergen van het Nationaal Park, de zouthopen in het zuiden. We zien ook de lucht pikzwart worden. Ja, daar heb je de wind al, de regen er vlak achteraan. Een leuke overtocht, te veel gevraagd, zeker? Tot 35 knopen wakkert de wind aan. De genua durven we niet uit te rollen, want het lager is nog niet hersteld. (Na een maand heen en weer mailen tussen Budget Marine Bonaire en Sint Maarten zijn ze erachter welk stuk van de genua-oproller we nodig hebben, is er daadwerkelijk één in voorraad en wordt het opgestuurd naar Budget Marine Curaçao omdat we daar nu heen varen).

Koud.
Kletsnat, na een paar uur ploeteren, ronden we de oostpunt van Klein Curaçao.
Waar het ondieper wordt, dichtbij de kant, droppen we het anker...het houdt vrijwel onmiddellijk.
Uit met die natte regenjas en -broek...ik heb het koud, wikkel een handdoek rond me, heerlijk!

Later als de regen stopt, kunnen we toch nog buiten eten. Hier zijn minder muggen...lijkt het. Maar die krengen hebben zich aan boord verstopt, leuke verstekelingen.

Klein Curaçao.
De volgende dag ziet het er beter uit, maar het blijft waaien en de branding op het eiland is zo dat we een landing niet echt nodig vinden. Het is wel heerlijk snorkelen. Volop genieten we van de rust en het mooie uitzicht op het idyllisch strand.

In alle vroegte vertrekken we van Klein naar Curaçao en arriveren rond 9 uur al voor de ingang van het Spaanse water. Oeps, dié is smal, maar wel diep genoeg. Eerst voorbij een gloednieuw resort met strand, door het smalle kanaal, dan zie je wel vijf zijarmen. We scharrelen langzaam verder naar de ankerplek west van de haven. Daar ver: het geel van Zeevonk.

Even later genieten we al van een bakje koffie bij hen aan boord. Maken kennis met hun nieuwe gasten en krijgen alle info die we nodig hebben.

Op naar Willemstad voor de papierwinkel, 20 minuten met bus 6A !

Willemstad, erg Hollands.                                                      Blijft heel vreemd, kerstbomen met deze temperaturen !

Details

Created: 24 November 2011

Zondagavond (13 nov. 2011) :
staan we op de luchthaven om de broertjes Claes af te halen. Dit wordt een weekje vakantie.  Duikvakantie wel te verstaan, met een aantal speciallekes.

Duiken vanaf de kant:
De voorbije 14 dagen was het steeds : duikflessen in de pick-up laden. Daarbovenop vesten, ademautomaten, pakken, vinnen, snorkels…én een paar vrijwilligers om, onder de moordende zon en het verstikkende stof, in de bak door elkaar geschud te worden. Dan rijden naar één van de 63, met een gele steen gemerkte, duikspots. De pick-up achteruit quasi tot in het water parkeren en optuigen maar. Bepakt met duikflessen (zwaar !) in het water raken (ik ben de gelukkige met een fantastische schoonzoon die schoonmama‘s uitrusting tot in het water brengt), over en langs stenen en rif, op zich al een kunst. (Helaas geen foto's want de auto moet ongesloten achtergelaten worden).

Wegwijzen.
Wat dan te zeggen over de kunst: “de weg wijzen met behulp van “steentjes“”. Weg die je, met je “bepakking” moet volgen in het water om, zonder ongelukken, te kunnen vertrekken naar het “diep” . Dat is hier immers geen zandstrand waar je gewoon naar diep water zwemt. Dáár over het zand : plons, een stukje dood koraal landt precies op die plek. Vervolgens langs die rots met scherpe uitsteeksels, weer plons, vinnen aantrekken, dan een bochtje (plons) en uitzwemmen naar zee, daar (plons)…
Jean-Marc mikt perfect elk “steentje“. Pas op, Karen kent dat betere gooi- en smijtwerk ook al. Onderdeel van opleiding dive master?

Ik kan je wel vertellen dat we op een aantal plekken stuntelaars hebben moeten helpen, die het zonder zo een goeie gids moesten stellen.

Klein Bonaire.
Geen gedoe met de pick-up maandag en dinsdag. We gaan met Jakker naar Klein Bonaire, eilandje vlakbij. Duikflessen slepen we in Jak achter ons aan. Te water gaan is gewoon : springen.
De mannen van het Marine Park legden ons uit waar je “frogfish” kan vinden en misschien manta roggen. Maar het is dringen op de duikplekken. Ook hier mag je enkel aan een boei afmeren en de duikscholen zijn ons voor.
Maar we vinden nog een paar plekjes.

Manta’s ?
Frogfish noch manta’s laten zich zien maar we spotten mooie kappersgarnaaltjes, een schorpioenvis, een heel grote baars, een schildpad, twee grote lionfish….

Terwijl ik een duik doe met Jean-Marie, bereiden Tony, Karen, Nini en Jean-Marc de diepe duik naar de windjammer van volgende vrijdag voor. Van Jean-Marie krijg ik wat “finishing touch” duiktips. Ik kan ook wat lood thuis laten in de toekomst.

Duiken vanaf de Jakker met 6 mensen. Wie had ooit gedacht dat zoiets mogelijk zou zijn? Zoveel materiaal en toch krijgt alles makkelijk een plaatsje. Organisatie!

Eco- and Dive Challenge.
Woensdag : Yellow Submarine Dive. We zijn er klaar voor, voor de Eco Challenge.
Het wordt een dag van dolle pret. Buddy teams worden samengesteld.

Afval en foto.
Eerste opdracht : afval verzamelen op het rif voor Kralendijk. Iedereen heeft na een uur een zak vol. Jean-Marie doet een Michelinmanneke. Nu tellen maar die afval van één van de tegenstanders, de meest vervuilende items krijgen de meeste punten.

Na de lunch gaan we op fotojacht. We krijgen elk een onderwatercamera. Shoot, shoot, shoot : is de opdracht. Onderwerp : vis met koraal.  (De mooie foto door de meisjes gemaakt : rood koraal met rode hermietkreet, wint).

Quiz en BBQ.
Tijdens de Bonaire - duik quiz, het laatste onderdeel, heeft de quiz master moeite om de aandacht vast te houden. Zie ook waar we zitten. De zon zakt langzaam in de Caraïbische zee, we zitten met de voeten in het zand, palmen rondom ons, de BBQgeuren al in onze neus.

De uitslag? Het Nederlandse team wint de twee duikcomputers (eerste prijs), het damesteam (Karen en Nini) wint de twee Swatch-duikhorloges Bonaire (da’s waar ze voor gingen, vooral Nini is een Swatch verzamelaar). Tony en ik winnen de erg gegeerde nummerplaten van Bonaire :“Divers Paradise”. Broertjes Claes zijn laatst, met opzet?!

Donderdag : Surfers branding.
Grenzen verleggen, gaat het daarom? Wel noteer dan nog maar een grensje erbij.  Niet dat we speciale vissen zagen, de beloofde roggen stuurden hun…k...euh doktersvis. Maar het in het water gaan. Waw!

Stel je een fikse noordzeebranding voor aan het strand van Oostende of zo. Vijf rijen bruisend hoge, schuimende brekers….in het midden een ietsje minder gewelddadig. Daar zijn we met onze hele uitrusting koelbloedig in het water gestapt. Ik…met knikkende knietjes. Dan na 500m “palmen”, met snorkel, op buik en rug, onder en op de branding en aan de arm van JM, een beetje op adem komen en eindelijk naar beneden duiken.

Maar wat een gevoel als je later aan de auto staat en nog eens naar die branding kijkt: we did it!

Vrijdag :Technische duik.
Tony, Karen, Nini, Jean-Marie en Jean-Marc duiken vandaag met een lokale gids op de windjammer, 65 m diep . Diep duiken is niet echt een probleem, maar hoe langer je beneden blijft, hoe langer de decompressie duurt. Voor dat doel nemen ze een zuurstoffles mee (als een baby onder de arm), zuivere zuurstof inademen vermindert de decompressietijd ongeveer met een factor 5.

Hun commentaar : mooi daar beneden, maar koud en donker!

Harley zaterdag.
Als je vliegt mag je 24 u ervoor niet meer duiken. Ons bezoek vertrekt straks weer naar huis, wat kunnen we nog doen?
Harley Davidsons huren, een leuk idee. Annemarie van Captain Don’s Habitat heeft er 5 te huur. Fantastisch deze vrijwel verlaten asfaltwegen langs ruwe kusten, cactussen, grotten, slapende stadjes.
Tony en ik voelen ons 40 jaar jonger! Flink uitgewaaid komen we terug bij Jakker.
Nu wordt het serieus. Er is maar weinig tijd en zo is het goed. Inpakken, afscheid nemen onder het afdakje van de steiger. Voor een paar maandjes maar, da’s beloofd.
De ontelbare mooie herinneringen helpen ons er wel doorheen.

Bedankt, JM en Karen, voor jullie foto's.

Details

Created: 21 November 2011

(Over de Queen Conch. Die schelp is beschermd want met uitsterven bedreigd en mag dus niet uitgevoerd.  Ook niet als er een gat in is geklopt om de "lambie" eruit te halen om op te eten.  De stapels conch op het strand van Lac Cai op Bonaire behoren daarbij ook nog eens tot het culturele erfgoed.  Lees meer op www.conchbonaire.org ).

Pff, hoe tergend langzaam kan een wifi verbinding zijn! Maar eindelijk staan de foto’s, gemaakt op de Venezolaanse eilanden, La Blanquilla, Los Roques en Aves de Barlovento en Sotavento, erop. Mét wat commentaar, hier en daar, als je ze foto per foto bekijkt.

{pgslideshow id=39|width=670|height=480|delay=4000|image=L}

Details

Created: 19 November 2011

Verwaarloosd heb ik je de laatste drie weken, dat besef ik maar al te goed. Na een paar keer tevergeefs de website checken, heb je waarschijnlijk afgehaakt…en gelijk heb je. Ikzelf raak ook gefrustreerd, ik ben immers niet graag “achter”, vertel liever heel recente dingen.
Vorige zondag (rustdag) begon ik er vol goede moed aan, toen captain Tony elk “niet levensnoodzakelijk stroomverbruik” streng verbood. Een ganse dag regen en ook de vorige dag weinig echte zonneschijn dwong ons voorzichtig om te springen met de stroom. Je weet nooit of morgen de zon volop zal schijnen en de accu’s weer bomvol zullen zijn.

Laat me dan nu maar eens ontcijferen wat ik toen kribbelde. Daarmee bezig zijn,  is meteen dé goeie therapie om het zoveelste hartverscheurende afscheid van onze dochter gisteren tijdelijk naar de achtergrond te verdringen.

Grotsnorkelen  (9 nov. 2011).
Het is moeilijk het mooie onderwater-Bonaire even te laten, maar vandaag willen we gaan grotsnorkelen. Jean-Marc en Karen staan vroeg op voor de verkenning van de grot, nadat ze de laatste sporen van het avondje aan boord van Godot van zich afschudden. Nooit zullen we nog vergeten dat Aquavit die naam pas krijgt als dit kostelijke drankje helemaal rond de wereld is getoerd !!!

Later daalt ons groepje één voor één uiterst voorzichtig af in de 15 m diepe spelonk. We hebben een touw bij en onderwaterlampen. Johan, Pieter, Tony en Jean-Marc vatten post op strategische punten, leiden ons veilig over de glibberige rots tot iedereen beneden is aanbeland. Daar gaan de snorkels op en zwemmen we via een smal gangetje, waarbij schouders en hoofd de uitstekende delen moeten mijden, tussen de enorme wanden door naar een meertje met een prachtig plafond en schitterende druipstenen.

Melk.
Weldra is het kristalheldere water als melk. Het lukt niet iedereen op de stukjes rotsbodem te stappen en het zand onberoerd te laten. Jammer! Toch zwemmen een aantal dapperen, 7 m onder water met dit slechte zicht en tussen scherpe rotsuitsteeksels, naar een volgende meertje..en terug.
We beginnen het koud te krijgen en vatten de terugweg aan. Die lijkt makkelijker dan heen, maar met elke persoon die voorbijkomt, wordt de rots gladder.

Val.
De helft van onze groep is al boven als ze plots een misselijk makende klap horen. Wij beneden zien nog net dat Nini hard op een lager gelegen rots neerkwakt. Even is het muisstil. Dan begint de reddingsactie. Het vaststellen van haar toestand, vragen wat ze voelt. Dokter Pieter en Jean-Marc weten snel vrij zeker dat ze kan rechtstaan. Met Jean-Marc in een positie met zijn rug tegen de rots als tussenpersoon en boven en beneden hulp om te duwen en te hijsen, is Nini in no time boven. Het lijkt allemaal erger dan het is. Nini wandelt zelf terug naar de pick-up. Later blijken haar beide polsen verstuikt. Dokter-duiker Pieter, haar roommate voor deze vakantie, speelt ook nog eens verpleger.
Nini mag haar goeie engelbewaarder en haar duikbril, die de val op haar kaak brak,  dankbaar zijn.
Het belang van een degelijke voorbereiding is iedereen weer eens duidelijk gemaakt.

Tarpons en rog ( 10 en 11 nov. 2011).
Terwijl JM een paar dagen naar huis vliegt voor een duikcongres en - beurs, doen wij nog een aantal ophefmakende duiken met onze dochter als dubby en “dive-master”.

Johan; Kirsten en Pieter zullen zeker de vijf enorme tarpons van de nachtduik op het huisrif van Belmar apartments niet vergeten, hoe ze jagen in de lampen en helemaal niet bang zijn van duikers.
Ook de adelaarsrog die rustig de bodem “stofzuigt” op 25 m diepte; wolken zand opwerpend,  zich totaal niet aan ons stoort, terwijl vlakbij hem een 2 m lange baars zwemt : beelden om nooit te vergeten.

Vakantie voorbij.
Na een sundowner vrijdagavond op de Jakker vertrekken weer drie mensen zaterdag terug naar huis. Johan, Kirsten en Pieter : Bonaire met jullie was erg leuk.

Morgen komt Jean-Marc terug. Hij brengt zijn broer, Jean-Marie, mee. Zij wonnen immers een reis naar Bonaire tijdens een duikchallenge in België, ergens in de winter.

Bedoeling is dat wij allemaal meedoen met het logisch vervolg van die wedstrijd:  de Eco and Dive Challenge Bonaire ter promotie van het duiktoerisme op Bonaire op woensdag 17 november.

Stilzitten…nooit van gehoord! Het is zoals het leven in België, zeker. Soms al wat drukker dan op andere momenten.