Van lllinks naar rrrrechts, heen en weer, zo schommelend op de zeedeining naderen we mijl na mijl Bonaire. Op motor, want op deze golven klapt het zuchtje wind dat er waait gewoon uit het zeil. Godot heeft dit net nog uitgebreid gedemonstreerd.
Een poging tot verslagje over de voorbije dagen dan maar.
Belgisch weer.
Behalve dat we elke dag opnieuw weer elk moment getrakteerd worden op het meest exotische postkaartbeeld van riffen en piepkleine witte eilandjes met één palm. Beeld voor de meeste mensen enkel voorkomend in dure vakantieboekskes. Ik weet het, een mens zou er nog gewoon aan raken.
Behalve dat...hebben we echt Belgisch weer gehad, maandag. Lage lucht en veel regen. Fris was het : 28 °. Dat weer trok een streep door onze snorkelplannen, maar leverde wél 80 liter heerlijk water op.
Lobsterseizoen.
Denk nu niet dat we ons verveelden. Zelfs voor show wordt gezorgd op dit godvergeten eiland, Isla Sur (Aves de Barlovento). Show in de vorm van een vissersboot en 16 Venezolanen die plots opduiken in onze baai. In razendsnel tempo beginnen ze kamp te maken. Een houten skelet op het strand, we merkten dat gisteren al op, toveren ze met doeken en een plastic zeil om tot basistent. Voorraden worden aan land gebracht. Diesel, water, voedsel in grote tonnen. Wij zitten onder de paraplu-bimini en kijken ernaar. Ze willen hier duidelijk een tijd blijven. Komen ze lobsters vangen? In Venezuela start volgende dinsdag het seizoen.
Dan wordt het donker en kruipen ze allemaal in hun hangmat aan boord van het vissersschip. De wind neemt pas rond 1 u af, zodat we dan rustig in bed kunnen. Geen ankerwacht meer.
.jpg)
.JPG)
Barracuda.
Dinsdag : meeting op Godot. Ik ga graag, ze hebben een expresso machine. Hurricane Rina is ver ten noordwesten van ons. In Yucatàn moeten ze zich voorbereiden op het ergste. De depressie is voorbij getrokken dus de bemanningen zijn akkoord, we gaan vandaag verder naar de Aves de Sotavento. Tijdens het buitenvaren tussen de riffen, vangen ze op Godot een flinke barracuda (40 cm).
Wij kunnen toch niet achterblijven. Vislijn uit.
De tien mijl naar de volgende eilanden zit erop. Eyeballend varen we binnen, een kanaaltje tussen ondiep water volgend. Beet! Net nu, we hebben eigenlijk geen tijd. Vlug haalt Tony de lijn binnen. Wat is dat nu weer, een grote vissenkop : onze buit? Een mooie albacore tuna, denken we, of is het een makreel? Enkel de borstvinnen hebben we om het te bewijzen.
.JPG)
.JPG)
Saki Saki.
5 mijl varen we naar het noorden langs de meest schitterende witte eilandjes met branding omspoeld, en ja, ik kan er ook niks aan doen, een paar fotogenieke palmen. Maar we rollen van boord naar boord. Ankeren hier? Forget it! Bij Saki Saki proberen we ons geluk. Zig zaggend tussen koraalformaties die hier en daar boven het water uitsteken.... vinden we een ankerplek. Niet naar volle tevredenheid. Prachtig is het genoeg en geen swell, maar opgesloten als ratten in een val als het weer verslechtert en er zijn nog steeds squalls rondom ons. Maar de zon gaat onder, waar kan je dan nog heen?
We slapen niet gerust en willen hier zo snel mogelijk vandaan. De wind gaat nog toenemen. Enkel helemaal in het zuiden, bij Isla Larga, is beschutting, maar Godot steekt te diep, kan daar niet binnen. Weg hier. Spijtig, ik had nog even op Saki Saki willen gaan wandelen. Maar och, de lelijke metalen vuurtoren verbrodt toch één en ander, troost ik mezelf. Verwend nest, besef ik ook.
Dus heen en weer deinen we nu naar Bonaire. Het heuvelachtige noorden kan ik al zien. Nog 7 mijl.