Aan 50 km per uur vliegen we over het water. Wow, da's eens iets anders dan een zeilboot. Sensatie! Taxiboot Tarpon brengt ons in no time naar Gran Roque waar toeristen zich op de pier verdringen nét om naar de eilandjes te vertrekken.
Wij doen voormiddag eens wat anders dan snorkelen, zwemmen en caipirinha's drinken op het strand. Wij dwalen door de zandstraatjes, de ontelbare posada's gloeien al in de voormiddagzon. Wat een sfeervolle backpack bestemming! Maar hou het stil.
Met Ritwa en Bent klim ik naar de oudste vuurtoren van het eiland. Het uitzicht is schitterend, in de verte ligt Jakker. De hitte valt wel mee of zijn we al één en ander gewoon?
De anderen vinden we terug in een knus cafeetje waar de patron ons weet te vertellen dat we een halfuurtje extra kunnen verpozen bij hem. Het is hier in Venezuela nl. UTC - 4,5.
We eten dus nog wat overheerlijke "tequenos" kaaskroketjes voor we stipt om 12 u, Venezolaanse tijd, weer aan boord van de Tarpon zijn. Vlug, vlug, de reddingvesten aan, gebaart onze gids, de Guardacostas boot komt eraan. Vermits we al een paar dagen proberen niet op te vallen voor die ambtenaren, luisteren we gedwee. We zijn niet officieel ingeklaard in Venezuela en sluipen hier een beetje illegaal rond, elke nacht elders ankerend.
Naar een volgend eilandje nu. Crasqui, met het langste, eindeloos witte strand van Los Roques. Een beetje zoeken over de ondiepte heen. 3 m gaat nog net voor Godot met haar 2,7 m diepgang. Weer is de beloning : prachtig fluo groen-blauw zwembadwater dat boven het witte zand gewoon kristalhelder wordt als ...kraantjeswater.
Op het strand de schattigste loungebar. Een paar toeristen : parasol, twee zeteltjes, frigobox daartussen.
Verveel ik je? Ja, alle eilandjes, en het water ertussen, zien er hetzelfde uit...kan ik toch niks aan doen! En dat het er zoveel zijn?
Eén klacht hebben we slechts : 's avonds moeten we ons opsluiten achter het muggengaas om niet opgegeten te worden door de muggen en die fucking "no see ums" die hier "puri-puri" heten, overigens even hard en gemeen bijten. Alle potjes en zalfjes uit onze apotheek kunnen niet verhinderen dat we ons tot bloedens krabben. Eens te meer : het paradijs...