Twee palmbomen : check. Hagelwit papegaaivissenstront-strand : check. Ezeltjes : check. Cactussen : check. Papegaaien : check.
We zijn op La Blanquilla. Cactus-eiland op 57 NM ten noorden van Margarita. Als je het van ver nadert, heeft het iets van de Vlaamse kust met blonde duinen. Van dichtbij is het een stuk exotischer.
Na onze voorzeil-perikelen, waarbij we zo een rotvaart liepen dat we de anderen echt op de hielen zaten, is captain als eerste te kooi gegaan. Dat heeft hij wel verdiend. Maar die eerste nacht op zee moet je weer wennen en dus hebben we wachten van telkens twee uur gelopen. We waren toch steeds te vroeg wakker.
De wind ging niet slapen, o nee. Hij bleef maar 6-7 bf blazen, onze gemiddelde snelheid meenemend naar bijna 6 kn. ( Bij de planning rekenen we meestal met 5 kn, een groot verschil).
Een regenbui, af en toe, zorgde voor de nodige afkoeling, zodat we onze regenbroeken en -jassen bovenhaalden. Hoe lang was dat geleden? Over de verlichting geen klagen, na een paar uurtjes zeilen in het donker, kwam de volle maan schijnen door de wolken.
Zo zou nachtelijk zeilen altijd moeten zijn.
Rond 10u30 zien we eerst Los Hermanos, een aantal hoge (200 m) rotsen in zee. Daarachter zie je pas twee uur later de pannenkoek, Blanquillla, verschijnen. Hoogste punt : 15 m.
Zeevonk laat als eerste het anker vallen bij Playa Yaque. Godot en Jakker volgen hun voorbeeld algauw.
Buiten waait het loeihard en gaan de golven tekeer, hier lig je rustig. Het paradijs?
Voor Godot een paradijs met problemen want de generator doet het niet. Terwijl we in hun lounge-kuip chillen na onze gezamenlijke, geslaagde tocht, verdwijnen Paul en Tony in de superhete machinekamer. Working at your boat in exotic places.
