JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 19 August 2011

Met enige bezorgdheid varen we weg van ons dorp-op-het-water : ankerplek vóór marina Port Louis, St. George’s. De wind en de swell krijgen kuren, tropical cyclone “Iréne”-kuren.  Iréne passeert ons ten noorden, veroorzaakt veel regen, wind en swell eerst uit het noorden, later uit het westen. De “zeehuisjes” van het dorp zwaaien alle kanten op. Zullen de ankers het houden?
Vanmorgen zagen we al dat een Engels jacht tegen Zeevonk, die inmiddels aan een boei ligt, bonkte. Wat heb je eraan als je zelf vast ligt als een huis en een ander losslaat en jouw boot onzacht raakt?

Maar we moeten weg, want het is zaterdag - hashdag! Ken je dat gevoel? Na vorige keer waren we echt afgepeigerd, hadden vreselijk pijnlijke spieren…maar “nooit meer” wordt “misschien” en na een week doe je weer gewoon mee.

Een uur rijden we met het busje naar het startpunt. Een uur giet het water. Het stroomt in beekjes langs en over de weg. Wat staat ons te wachten? Zal er nog een pad zijn of moeten we door beekjes ploeteren?

Het verzamelen vóór het vertrek kan nog droog gebeuren. Bij onze eerste stappen echter wordt de regenknop op aan gezet.
Daar glibberen en roetsjen we weer, van boompje tot struik. Af en toe gestopt door die gemene lianen die zich rond je voet of been wikkelen en niet los te trekken zijn. Kijk uit, daar één rond je nek!

Maar met de technische instructies van Tony, in de bossen van Genk opgegroeid (zo zegt hij het zelf) geraak ik (stadsmeisje uit Hasselt) er wonderwel. “Pak je daar vast! Loop hier óp die bladeren! Laat je vallen tegen deze stam!” zo klinkt het steeds aanmoedigend.
Ok, ik ben een paar keer op mijn kont naar beneden gegleden en mijn broek ziet er niet uit…maar lol dat we beleefd hebben!

Laat ik maar zwijgen…de foto’s spreken voor zich.

{pgslideshow id=36|width=670|height=480|delay=4000|image=L}

Klik in de balk bovenaan op "Foto's" dan "Hash" en bekijk zo foto per foto voor wat ondertiteltjes.

Details

Created: 17 August 2011

Heel ver weg hoor ik hem, ON2JF, trouwe Jos, zeiler en radio-amateur uit Overpelt. Tot drie keer moet hij het herhalen. Ik begrijp iets van zwaar onweer...omgewaaid...en drie doden. O nee, heeft hij het over Pukkelpop?! Vlug online op zoek naar de laatste krantenberichten. Daar kunnen we het lezen : ramp treft Pukkelpop. Ondertussen is het dodental opgelopen tot 4 en blijken er heel veel zwaar gewonden te zijn.   

Plots zijn we terug thuis…we woonden op een boogscheut van de weide van het bekende muziekfestival. Elk jaar aan het eind van augustus hoorden we ze weer. Flarden zware basdreunen drongen door boven het geluid van de TV. Ook onze kinderen namen vaak deel aan dit feest.
Dit jaar heeft het noodlot toegeslagen. Een kort zwaar onweer heeft de weide veranderd in een horrordecor met ingestorte tenten, verwrongen staal en geknakte bomen.

Wij zijn in gedachten bij de ouders thuis die kinderen verloren, bij de jongeren in shock door het gebeurde, bij de vele Hasselaren die spontaan festivalgangers opvangen, bij de radeloze organisatoren.

Het is hét gespreksonderwerp van ons Vlaams-Nederlands strandwandelclubje van 7 u ‘s ochtends. Hoe ver je ook van huis mag zijn, hier voel je intens meeleven.
Natuurkrachten, wij mensen zijn volledig machteloos aan hen overgeleverd. Hier op Grenada kunnen ze het weten, nog steeds wordt er aan het herstel van scholen en kerken gewerkt. Ivan is nog niet vergeten.

Het onweer in Hasselt was nauwelijks te voorspellen, plaatselijk als dit fenomeen is.
Wij houden weer twee monsters op de oceaan in de gaten, 40 en 50 % kans hebben zij om een cycloon te worden.
Maar die zien we tenminste aankomen, al zijn de prognoses over hun pad zoals steeds erg verdeeld.

Details

Created: 12 August 2011

Stikkapot komen we aan bij de Jakker. Door-en-door nat, onze schoenen en broek één blok modder, stijve spieren…maar we stralen want we hebben ons “Certificate of loss of virginity” op zak. Het diploma uitgereikt door de Grenada Hash House Harriers.  

Hash.
Hash : is een wereldwijd verspreid, non-competitief sociaal lopers-drinkers gebeuren voor "runners with a drinking problem". Om de kater van het weekend te verdrijven, gingen een aantal Britse officieren en expats op Maleisië (in 1938 nota bene) op maandagavond het Britse spelletje “hazen en honden” spelen. De hares zetten een trail uit voor de honden. Na het pittige tochtje zetten ze het meteen weer op een zuipen, want dorst dat je daarvan krijgt. Ze vertrokken bij hun club het Hash House, zo genoemd omdat je er niet zó geweldig  eet! (hash = “overschotjes”).

Sindsdien hebben ze volgelingen all over the world.
Wij wandelden dus vandaag de Hash op Grenada.

Al vóór onze aankomst op het eiland, lazen we erover op blogs van andere zeilers. Stephan en Gaby van Pas de Deux doen elke zaterdag mee. Op het cruisers net op VHF 68 wordt er bijna dagelijks reclame voor gemaakt. Honderden mensen doen mee, wit en zwart…om maar te zeggen dat een beetje wandelaar of loper niet aan de lokroep om mee te doen, kan weerstaan.
We zijn niet meer getraind als vroeger, hebben problemen met heupen, achillespezen, rug  en ribben en na de verhalen over zware tochten, gigantische glijpartijen en verloren gelopen deelnemers, durfden we ons eerst niet inschrijven.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus proberen we deze hash van 13 augustus. Waar waren we met onze gedachten?

De 13de.
Mooi op tijd en in vol ornaat, lange broek en lange mouwen, zo staat het op de website (later blijken vooral de virgins zo gekleed te gaan) stappen we in onze Jak…of dat is toch de bedoeling. Ik begrijp het zelf niet, maar in plaats van ín onze Jak stap ik (inclusief rugzakje) ernaast…plons in zee ( de 13de ?) en vliegensvlug er weer uit. Ik heb nog 10 minuten om mij af te drogen en andere kleren te pakken (lange broek en lange mouwen ?! zoek het maar snel bij elkaar als je normaal gezien bijna geen kleren draagt.) En weg zijn we, enkel een fles water mee, zelfs geen fototoestel.

Even Henk ophalen, marathonloper en onze “peter”, die een oogje op ons houdt.
Hup, met het busje naar St. Paul’s,  een dorpje in de bergen, het vertrekpunt. Een vrolijke bende is al aanwezig. Scouts sfeertje..zoiets.

Virgins.
De first time hashers worden wat apart gezet en krijgen de nodige richtlijnen. “On, on” is dé kreet van de hash. Nooit meer vergeten. Met shredded papier wordt het pad gemarkeerd en er zijn ook false trails bij, die je kan herkennen aan een kruis op de grond. Wat je dan moet roepen, weet ik al niet meer. Maar dan keer je op je stappen terug en waar ze “on, on” roepen, daar moet je zijn.

Voor we starten gaat de hash master nog op zoek naar een loper met gloednieuwe schoenen. Vindt er niet zo direct eentje en pikt Tony met zijn mooi gepoetste, 3 jaar oude, loopschoenen eruit. Dat geloven ze natuurlijk niet. Die schoenen zijn nieuw, punt.  Uittrekken maar, een flinke geut Carib erin en opdrinken. Tony’s gezicht spreekt boekdelen , warm bier uit een schoen. Scouts, ik zei het toch.
En dan is het meteen,  

“On, On!”
De eerste paar kilometers lopen we op gebaande wegen. Wel flink bergop en bergaf. Zijn hier wel vlakke stukken op Grenada? Dan begint het glibberen en glijden op paadjes in het bos. Ocharme, de boompjes en twijgjes langs het pad. Je grijpt je vast, waar je maar iets van steun kan krijgen. Uitglijden hoort erbij. Sommigen doen een soort rodelen op hun achterste. Pas op met die netels langs het pad. Ook uitkijken voor de runners, die willen je voorbij en het pad is al zo smal.
Prachtige vergezichten op zee, je ziet het amper, je blik steeds op dat modderige pad. Kleine veldjes aloë vera, prachtige bloemen, enkeldiepe papperige modder, riviertjes, een buis die water naar een dorp brengt waar we onderdoor en overheen moet klimmen, geiten, varkens in hokken…ik heb het allemaal geregistreerd dat wel.

En Tony, die sneller vooruit kan, blijft geduldig overal op me wachten. Liefde is…samen hashen!

Na bijna twee uur zie ik een laatste felle klim omhoog niet meer zitten, de man met de hamer zegt dat ik moet gaan zitten. Doen we dan ook.
En zie, daar komen een tiental mensen weer naar beneden lopen : false trail. Wat een geluk! Even verderop is de aankomst
Nog nooit smaakte de Carib zo heerlijk.

Doop.
Meteen heb je weer energie. De virgins worden bij elkaar geroepen en moeten achter de hash master aan de weg omhooglopen. Daar wachten doorgewinterde hashers ons op en vergasten ons op een douche van warm Carib bier.
Bijna gelijktijdig wordt de kraan daarboven ook opengedraaid voor een geweldige plensbui. Nee, geen bier. Ik probeer onze diploma’s te redden, plooi ze nat en wel tezamen en prop ze in mijn modderbroek.

Dan in het busje, nat als we zijn. Door de condens zie je niks meer, maar de stemming zit er dik in.

Thuis aangekomen laten we vieze schoenen en kleren in Jak liggen. Da’s voor morgen.
Eerst maar eens de schade aan ons lijf opnemen!

Details

Created: 11 August 2011

Het slotje van het keukenkastje is stuk. Kastje niet meer te gebruiken dus. Bij een rak over stuurboord zouden de blauwe kussens van het salon niet meer te herkennen zijn onder de kruiden, zout, bloem.

Wij dus met het busje naar Budget Marine, waar ze die slotjes in voorraad beloven te hebben. Lopen we daar onze buren van de Zeevonk tegen het lijf, net op tijd voor een lunchpauze bij De Big Fish.
Met frisse energie stappen we het eind tot de ACE hardware store.  Niet zo prettig vlak langs de autoweg waar de busjes je luid toeterend meedelen dat ze je willen meepakken.
Maar waw, waar zijn we nu beland? In een doe-het-zelf zaak waar de “Brico” nog een puntje aan kan zuigen. Alles voor huis, tuin, keuken, auto, zwembad glimmend gerangschikt. Dat kom je hier niet zo vaak tegen!
Bij ons zou ik er vlug even doorlopen. Hier begin ik haast te kwijlen bij het zien van bakvormen, potten, pannen, glazen, slimme doosjes en dingetjes allerhande.
Nee, ik koop niks…kijken alleen is ook al leuk.
Tony vindt wat hij zoekt : een aluminium profiel van 2 m lang bedoeld om een traploper te bevestigen. Ideaal regengootje, want we willen nog meer water opvangen tijdens buien.

Twee zulke profielen mee in het propvolle busje? Geen probleem. Ze worden meteen vlotjes onder de banken geschoven en ons terug overhandigd bij het uitstappen.

Weer werk aan de winkel! Maar daar kent Tony wel wat van.

Schroeven
Henk (Zeevonk) vroeg hem namelijk om technische raad met het verwijderen van een schroef.  Waarom en welke schroef dan wel? Ik bespaar je de uitleg. Het ding moet weg en het probleem is, je kan er haast niet bij.
Na een nachtje slapen, heeft Tony de oplossing. Hij pakt beitel en hamer mee, als ik naar dokter Henk ga voor een behandeling van mijn, sinds jaren, chronisch ontstoken achillespezen. Hij heeft namelijk zo een handig, peperduur kastje met elektronen (APS), daarmee gaat hij me van de pijn afhelpen.

Ondertussen neemt Tony de weerbarstige schroeven onder handen. Na een vijftal minuten is de eerste al verslaan, niet opgewassen tegen Tony’s vakkundig geplaatste tikken met hamer en beitel.

Zo helpen cruisers elkaar, elk met de kennis uit zijn/haar eigen vakgebied.

En de zon zag dat het goed was en beloonde ons met een schitterende green flash, de derde al deze week. Uitzonderlijk! Waar hebben we het verdiend?