JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 06 August 2011

We hebben hem eindelijk gezien : de Green Flash (de Groene Flits).

Iedereen die wel eens Cuba of de Dominicaanse Republiek bezocht, heeft erover gelezen.  Wij dus ook. Alhoewel… je kan het fenomeen blijkbaar ook gewoon waarnemen boven de Noordzee.

Honderden schitterende zonsondergangen hebben we al mogen beleven op onze reis. Ze vervelen nooit en zijn telkens anders. Vaak hebben we naar dat groene ding uitgekeken…nooit gezien. We dachten wellicht dat er een hele strook aan de horizon groen zou kleuren  of zo…wisten wij veel.

Maar Joke en Henk van de Zeevonk hebben ons ingewijd. Vanavond, bij ons op visite, werden ze plots heel enthousiast toen de zon bijna onder was : het zou een perfecte hemel zijn voor de green flash. Geen wolken, prachtig afgelijnde horizon, schone lucht.
En ja, een seconde of twee vóór de zon ondergaat, zien we een fluorescerend groene straal opflitsen boven de zon en bijna meteen erna gloeit het laatste schijfje zon helemaal groen op. Met de verrekijker zie je het nog beter.
Schitterend magisch moment!  Op boten rondom ons wordt geapplaudisseerd.

Iets prozaïscher is de wetenschappelijke uitleg : dit natuurfenomeen heeft te maken met het afbuigen van lichtstralen door de atmosfeer en je ziet deze kleur omdat groen (en blauw) meer afbuigt dan rood en geel licht.
Wikipedia, dé wifi encyclopedie, vertelt er je alles over.

Wij geloven graag, met Jules Verne (Le Rayon Vert), dat het met de liefde nog steeds goed zit als je samen van de groene flits geniet.

Details

Created: 04 August 2011

In Grenada, door Spaanse zeelui zo genoemd naar de mooie stad Granada in Andalousië omdat de heuvels rond St. George’s hen herinnerden aan deze Spaanse streek .
In Grenada dus ben je weer in de échte wereld, met echt grote watersportwinkels, zoals Island Water World en Budget Marine.

Zeilers lopen er rond als kinderen in een speelgoedwinkel.  Ze krijgen hier alles taxfree, dat scheelt een slok op een borrel, zoals onze noorderburen zo mooi zeggen.
We zien zoveel spullen die we zouden willen kopen, maar houden de knip op de portemonnee anders zijn we zo blut. Een aardig centje zijn we wel lichter als we buiten komen.

Maar die AIS marifoon is echt wel de moeite. Niet alleen is hij onze nieuwe VHF radio, om met havens en schepen in de buurt te praten. Hij is ook een soort ontvanger van speciale signalen van andere schepen, die ermee uitgerust zijn, die je dan met naam en positie op je schermpje krijgt. Je kan van die schepen in je buurt zien hoe ze heten, welke koers ze varen, wanneer en waar ze je het dichts genaderd zullen zijn enz.

De installatie ervan verloopt vrij vlot, al ligt de kajuit natuurlijk volledig overhoop en staan alle kasten en vloerdelen open want Tony moet toch bij zijn werktuigen kunnen, die overal in de boot verspreid opgeslagen liggen.

En na de gedane arbeid genieten we heerlijk van een drankje op ons koele voordek, waar we nu kunnen zitten in onze gloednieuwe Comfort Seats (ja, nog meer zotte kosten gedaan want niet goedkoop die dingen). Al van in Nederland kijken we verlekkerd naar dit soort kussens met een kliksysteem zodat je een echte rugleuning met verschillende standen hebt. Zie je ons al zitten, als echte superjacht passagiers.

En ondanks het feit dat we dus al heel wat kochten voor de boot, moeten we toch ook nog een kijkje gaan nemen bij Budget Marine in Prickly Bay. Hier is het vandaag grote sales dag. Tot 50 % korting op een aantal artikelen.

Ook Bob (Pauwke) gaat erheen. Gisterenavond hadden we een leuke avond bij hem aan boord. Hij heeft een heus  gastenboek.  En erin bladerend, zie ik plots bekende gezichten. Dirk en Anneke van de Narid : nooit in levende lijve ontmoet, maar het zijn onze voorgangers bij de NOL radio amateurs en geweldige raadgevers over windvaan, zonnepanelen en andere windgeneratoren.
Als ik Tony tenslotte rond mindernacht niet in onze Jak had geduwd, waren ze nu wellicht nog aan het doorbomen over de wereldeconomie en hoe die zal evolueren…alsof zij daar een fluit aan zouden kunnen veranderen.

Maar die sales dag nu. We willen antifouling kopen. Je weet wel opdat we niet meer alle 2 weken onder water moeten schrobben en schrapen.
We kopen uiteindelijk niks in die winkel, maar er valt wél een belangrijke beslissing: “Wat denken ze wel?  Dat wij voor duizend US dollar aan de onderkant van de boot gaan smeren, zeker!! We zijn niet gek. In Antwerpen betaalden we voor dezelfde hoeveelheid maar € 100. We zullen dus wel zien. De boot kan ook nog uit het water in Curaçao of Venezuela !  Daar zal het wel goedkoper zijn. “

Met een goed gevoel stappen we buiten,  een hoop geld bespaard (voorlopig) en ineens hebben we zomaar een week extra om leukere dingen te doen!

Details

Created: 02 August 2011

We zitten weer in een busje van een bekend Japans merk richting St. George’s, een kwartiertje rijden. Het administratief gebouw in de Botanical Garden : dat is onze bestemming.

Toen we vanmorgen naar de customs en immigrations in Prickly Bay Marina gingen om cruising permit en stempel in paspoort te verlengen, konden we niet vermoeden slechts een paar tellen later op weg te zijn naar de hoofdstad. Surprise!
Het eerste kan immers in Prickly Bay gebeuren, voor het tweede moeten we naar het hoofdkantoor.

We hebben een sterk vermoeden dat we deze uitstap te danken hebben aan de machtsgeile, jonge immigrations officer in Hillsborough, Carriacou.
Het zit zo : van Union Island (laatste haven waar je kan uitklaren uit de Grenadines) tot Hillsborough is een paar uurtjes zeilen. Officieel deden wij er twee dagen over. We wilden ook graag PSV bezoeken (behoort tot The Grenadines maar je kan er niet uitklaren) en bleven er tijdens het weekend. Een beetje illegaal want we waren natuurlijk al uitgeklaard en dan moet je ook echt vertrekken. In de pilot staat echter dat dit oogluikend wordt toegelaten.
Onze officer bleef maar neerbuigend doordrammen over die twee dagen die we over een afstand van 6 mijl deden, terwijl we toch toegaven naar PSV geweest te zijn.
Swat! Blijkbaar heeft hij dan beslist ons slechts één maand verblijf in Grenada te gunnen, terwijl een stempel voor 3 maanden gebruikelijk is. Wij hadden het nog niet eens door…tot we hier bij immigrations checkten.

Kost : 150 EC$ voor de verlengingen. Weer een fikse invuloefening op een formulier met de nodige vragen.  Een portie stress omdat we vreesden het niet vóór 12 u te halen.
Winst : zomaar wat extra busritjes (voor mij genieten -Tony is er iets minder enthousiast over) en wat gratis pré-carnaval sfeer proeven aan de Carenage in town, waar al wat podia zijn opgebouwd en volk rond een dj verzamelt.
De stad pept zich echt op voor volgende maandag en dinsdag, dé carnavaldagen.  

Als we met ons fruit, dat we in de rapte kochten, in onze handen, overleggen of we nog een brood zouden kopen, grijpt een “squeezer” ons bij de arm…”This is your bus, man ….to Prickly Bay?…Ok, tegen zoveel overtuiging zijn we niet opgewassen, we gaan mee, laat dat brood maar zitten.
Het zweet stroomt van zijn gezicht als hij ons op de achterbank duwt. “Squeezer” dat is zijn job : hij is bijrijder op het busje, zoekt klanten bij elkaar, duwt (squeezt) er zoveel mogelijk volk in, systeem sardienen in een blikje, klopt keihard op het dak als de chauffeur moet stoppen, int het geld, schreeuwt in zijn GSM en tegelijk ook naar mensen op straat. Daartussendoor boemt de Soca, dé repetitieve muziek van hier.

Wat een rust als we uitstappen aan de roundabout en verder lopen richting dinghy dok waar Jak op ons wacht.

We zijn weer in orde met de wetten van dit land en dat doet goed.
De hemel stemt ermee in, zo lijkt het wel, als we ‘s avonds vergast worden op een heel wonderlijk schouwspel.  De hele voor ons zichtbare hemel, richting Venezuela, licht op door een immens, breed onweer. Dieprood, geel en wit flitst de lucht op, wolken als kastelen, eerst bovenaan verlicht, dan weer beneden, met een schitterend gouden rand.
National Geographic for real!

Details

Created: 01 August 2011

Tropical Storm Emily wentelt nu richting Dominikaanse Republiek. Ons heeft ze 120 liter extra drinkwater bezorgd!

Captain is gewond. Hij vreest dat hij een rib gebroken heeft.
En zoals steeds met zulke dingen gebeurde het echt heel stom. Op een morgen, een paar dagen geleden, had hij het zo ontzettend warm. Hij sprong dus meteen, voor een (relatief) verkoelend bad (van 30°), in zee, zonder eerst onze Jak naar beneden te laten. Die trekken we s’ avonds, als laatste karwei, altijd omhoog in de davits. We beveiligen hem zelfs met een hangslot en staalkabel en slaan geen dag over.
Ook de zwemtrap was niet naar beneden. Gevolg : probleem om uit het bad te geraken. Captain moest zichzelf omhoogduwen en onder die vervelende dinghy door op de spiegel kruipen, zonder zwemvliezen om hem extra lift te kunnen geven. Ik doe het hem zeker niet na, toegegeven.
Op één of andere manier geraakte hij ver genoeg boven water, steunde met zijn ribben op de rand van de spiegel…en zakte erdoor! Eerst gaf hij er nog niet zoveel aandacht aan, zei iets over zijn zwevende rib.
Later had hij echter zoveel pijn, sliep slecht en slaakte bij elke onwillekeurige beweging een kreet. Gebroken rib dus?

Meer werk aan de winkel voor mij, voorlopig. Jak optrekken en laten zakken, Honda aan de gang trekken (dat lukt me na een paar pogingen toch) en met Jak varen, want pijnlijk is die vaarhouding in zo een bijbootje.

Maar op een boot ben je niet lang ziek, het betert al. En zeker als hij even langs kan gaan bij Pauwke om Bob (de sympathieke Vlaming, die we leerden kennen op Guadeloupe) uit te nodigen voor een drink.
Een zeiler met 7 jaar Carieb ervaring, wat heeft die veel te vertellen…en wij zijn graag één en al oor. Raadgevingen in het Vlaams, wat een ongekende luxe!

Prickly Bay Marina.                                                                       Landgenoten, Bob en Tony.