JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 29 August 2011

Regenseizoen op Grenada! Een lachertje?! Toch hier aan de kust waar wij liggen. We snappen het niet. Toen Lyam, met zijn mama en papa, op bezoek was, tijdens het droogseizoen nota bene, hield het niet op met regenen. De omgekeerde wereld.
Gevolg van die droogte…langzaam maar zeker raken onze watertanks volledig leeg. Dus varen we naar de haven om water en meteen ook maar diesel te tanken.
In al zijn ijver, om mooi langzij af te meren, heeft Tony de ondiepte aan die kant even niet in de gaten, en boenk …varen we vast. 1,7 m geeft de dieptemeter aan. Oeps, Jakker steekt 2 m diep. Vol gas achteruit, langzaam draaien we rond op de kiel. Nu 'volle bak' vooruit, een spoor van omgewoelde modder achter ons en…los. Is dit een door Tony speciaal opgezet scenario? De kiel is nu wel schoon geschraapt, zeker weten.

Met volle tanks en volle jerrycans (van Henk, die we een lift gaven) gaan we terug richting ankerplek. Als er nu een orkaan komt, kunnen we meteen vertrekken.

Drinkwatertanks gevuld, check! Maar we hebben ook honger en een visje zou er best ingaan. Je weet, we zijn niet zo een gefortuneerde vissers. Normaal vang je ook vooral vis op langere trajecten diep water, tussen de eilanden. Maar zelfs van geroutineerde vissers, hoor je dat ze minder vangen. De schuld van de “fabrieksboten” die op grote schaal hier komen vissen voor de Aziatische markt. Tientallen containers diepgevroren zwaardvis vertrekken er elke week uit Trinidad.
De vissers op het strand vangen vooral Yellow Jacks. Hun bootje bomvol geladen. Hé, dat zijn onze huisvisjes. Diezelfde die zo enthousiast komen helpen bij het poetsen. Zouden we die wel vangen?

Tony probeert het met wat spek. Een viertal laat zich vangen. Maar dan wordt de boodschap doorgegeven daar beneden : “Pas op voor die onnozelaar met zijn lijn en haakjes!”

Dus vanavond eten we een (klein) maaltje vis…. met heel veel schuldgevoelens en een gemeende dank-u-wel dat ze hun leven hebben gegeven om onze vis-honger te stillen !

Maar er stelt zich duidelijk een probleem : hoe meer we snorkelen en duiken, hoe meer de visjes onze vrienden worden …en die kan je toch niet opeten!

Details

Created: 27 August 2011

Zondagnamiddag : Vlaams bezoek op de Jakker en niet zomaar wat bootmensen. Nee, echte expats! Zíj kunnen wat vertellen over het leven op Grenada. Hoe ze hier met open armen ontvangen werden. Hoe relaxed alles er aan toe gaat. Maar ook welk een lachertje de “autokeuring” is en hoe lang de aanschuivende rijen. In welke winkel je moet zijn om bepaalde dingen te kopen. Waar ze de lekkerste koffie van het eiland serveren.
We kletsen veel, zwemmen wat en moeten ons tentje spannen tegen de té felle zon recht op ons “terras”, de zon die ons vandaag geen green flash gunt.

Als er op een bepaald moment een cargo binnenvaart in de haven, beginnen Gerrit, Viviane en Nico al te likkebaarden, want dat schip heeft "hunne lekkere kaas" bij! Werkelijk alles moet per schip aangevoerd worden hier in Grenada en de regel is : onmiddellijk kopen wat je eventueel kan gebruiken. Het zou wel eens weken kunnen duren voor het opnieuw in de rekken ligt.

Met een pizza in de Victoria Bar van de marina sluiten we deze bijzonder prettige dag af.

Maar nooit gaan we slapen, zonder een laatste blik op de weerkaarten. We lezen op de site van de Liberty dat hun zeilboot, in de haven, orkaan Iréne prima heeft doorstaan. Boten verderop aan een mooring brachten het er minder goed vanaf. Twee staten worden door president Obama tot rampgebied uitgeroepen. 43 doden in de US. Vreselijke beelden! http://www.buzzfeed.com/mjs538/frightening-hurricane-irene-destruction-photos

Iréne gaat, Lee en Katia komen. Katia ligt klaar op de oceaan, wordt volgend weekend in de buurt van de Oostkust verwacht. Lee ontstaat in de Golf van Mexico, zou wel eens gevaar kunnen betekenen voor de staat Louisiana, de stad New Orleans en de Mississippidelta. Maak je over ons geen zorgen, wij zitten (voorlopig) goed hier.

En zo gaat het maar door. NOAA is al over de helft van het voorraadje hurricane namen en september moet nog beginnen.
2011: een jaar met een record aantal orkanen. Krijgen de weervoorspellers gelijk?

Details

Created: 26 August 2011

Reiki   (24-25/08/11)
Overal om je heen is er energie. Universele levensenergie : Reiki in het Japans. Als je nu die energie (trillingen) eens via je handen zou kunnen opnemen en doorgeven aan een ander (of aan jezelf) zodat die zich lichamelijk en geestelijk beter gaat voelen. Dat zou toch schitterend zijn.

Toen Joke (Zeevonk) mij vertelde dat ze Reiki master is, wist ik absoluut niet wat ik me daarbij moest voorstellen. Ze legde me één en ander uit, ik googelde wat. Zij kan dus anderen inwijden, opleiden, zeg maar, in die helingkunst. Op een boot kom je tot rust, je denkt meer na, je bent één met de natuur en staat open voor dingen als Reiki. Ikzelf geloof trouwens al veel langer in de kracht van de geest en onze gedachten. Logisch gevolg : woensdag en donderdag vaar ik richting Zeevonk om zo een inwijding te ervaren samen met Ylona en Mariska, twee Nederlandse zeilsters.

Twee dagen oefenen we handoplegging op onszelf en mekaar. We praten over aura, chakra’s, de Reiki leefregels, emoties. Alles op een bijzonder prettige, ongedwongen manier, helemaal gericht op de praktijk. Onmiddellijk te gebruiken, want geef toe, rugklachten, kniepijn, wie kent dat niet? Zeker als je op een boot leeft?
Iedereen heeft de gave, maar door verdringen van emoties blokkeren we de doorstroom van levensenergie. Joke zorgt ervoor dat het energiekanaal weer vrijgemaakt wordt.
En als dat gebeurd is, krijgen we ons “diploma” Reiki : eerste graad”.

Vreemd, thuisgekomen blijkt Tony met rugpijn te zitten. Meteen aan de slag dan maar.

Iréne  (26/08/11)
Over energie gesproken. Het immense energiemonster Iréne wervelt nog steeds rond. Amerika bereidt zich nu voor op haar komst. Mensen worden geëvacueerd, huizen zodanig dichtgespijkerd dat ze de orkaan kunnen trotseren. Wij leven mee met Erik en Margreet van de Liberty, onze zeilkompanen op één van onze eerste serieuze tochten, Tenerife - Kaap Verden.
Als je zo ver noordelijk bent als New Port of toch ergens in de buurt, mag je aannemen orkaanveilig te zijn. Nee dus! We lezen op hun site dat ze zelfs hun rondrit door het binnenland moeten onderbreken om hun boot stevig vast te gaan leggen. Alle spullen die aan dek liggen, moeten weg. Zijzelf gaan een paar dagen in een hotel logeren, zo wordt het ook iedereen aangeraden.

Laten we hopen dat Iréne zichzelf een beetje intoomt.

Hash  # 699   (27/08/11)

Zaterdag: hash-dag. Hahs nummertje 699. Het is droog. Het is warm. De jungleklim en -afdalingen wisselen mooi af met vrij platte stukken door weiland en op gebaande weg.
Het eerste gedeelte is wel erg lang stijl naar beneden. Dus….aan het eind komt er, logisch, een fameuze kuitenbijter van een helling en dan is er al, verrassend, de aankomst.

Belgenhash
Voor ons is deze hash: de Belgenhash.
Vóór het vertrek stelde Henk ons al voor aan Liesbet, Vlaamse, uit de omgeving van Lokeren. Ze woont aan boord van catamaran Irie, samen met haar Amerikaanse man en leidt al jaren een zwervend bestaan. Zij en haar vriendinnen horen vandaag bij de virgins!

Dan, bij het afmelden, hoort een man ons Vlaams spreken…Wat toevallig! Gerrit en zijn gezin, oorspronkelijk uit Olen, doen geregeld mee met de hash. Ze wonen op Grenada. Zij hebben hun droom, een leven opbouwen in het buitenland, waargemaakt.  Zijn hier, nu bijna een jaar geleden, begonnen met een toeristentreintje in St. George’s en omgeving. Cruisepassagiers maken er dankbaar gebruik van en ook buiten het seizoen blijkt het een succesvolle formule voor schoolreisjes, bruiloften en andere feestjes. (www.grenadadiscovertrain.com)
Heel toffe mensen, die Vlamingen in het buitenland. We vragen hen meteen op bezoek zondagnamiddag.

Lost
En dan zet een mededeling van de hash-master een domper op de après-hash. Een jongetje van 8 jaar is nog niet terug. Hij liep zomaar mee met de bende, alleen, zonder begeleiding.
Zijn mama wachtte hem bij de aankomst op. Liep rond met haar GSM met zijn foto. Mensen hadden hem gezien op het “runners”parcours. Maar als het je eigen kind niet is, let je er niet op of hij wel echt meevolgt naar de aankomst.
Het pad was wat onduidelijk dit keer. Wij hebben ook een paar keer “Are you?” moeten roepen. Als het goed is, hoor je dan “On, on” als antwoord, van iemand die op het “rechte” pad loopt !  
De hash start steeds om 16 u , duurt twee uur en daarna wordt het snel donker. Hashmaster Mike, gewapend met een sterke lamp, en een aantal vrijwilligers vertrekken onmiddellijk op zoek in de jungle.

Ons busje wacht niet. Via de verschillende cruisers-opstapplaatsen en een stop bij een barbecue jerk chicken kraampje raken we eindelijk terug bij marina Port Louis waar de dinghy van Johan (Kon Tiki) ligt. Dan is er al het bericht dat het jongetje terecht is en kunnen we, na een verkwikkende nightswim gerustgesteld naar bed.

Details

Created: 24 August 2011

7 u ‘s ochtends. Het strand van Grand Anse, één van de mooiste beaches van Grenada.
Wij landen er met de dinghy van Zeevonk. Henk en Joke, de enthousiaste promotoren van beweging, willen ons wel elke dag komen oppikken om samen te gaan stappen. Soms kunnen we uit ons bed, soms ook niet. Soms zijn we met wel zes mensen en twee honden, soms zijn ze alleen.

Maar het is waar, op een boot beweeg je niet echt veel. Schommelen, ja, dat doen we wel. Je tegenhouden als de boot rolt van links naar rechts. En de laatste paar dagen is het weer echt erg. We moeten opnieuw alles vaststouwen alsof we gaan zeilen. In de koelkast maken heen en weer vallende potjes en flesjes zo hun eigen ritmisch deuntje. Klonk, klank!
Even van dat rollende schip af is ook al een verademing.

Maar bewegen dus.
En we zijn helemaal niet alleen op dit vroege uur. Nu ja, vroeg: de zon, pas een paar uur op, brandt al fameus.
Er zijn de vissers, druk in de weer. Soms trekken ze met wel 20 man en vrouw(en) een bomvol net naar het strand. Een andere dag roeien ze met een aantal boten een eind op zee, het net tussen hen voorttrekkend.

Er zijn de groepjes baders. Ze staan gewoon in het water, genieten van de koelte van de zee alvorens hun dag aan te vatten. Een kringetje keuvelende mannen. Een kringetje af en toe luid schaterende vrouwen, douchekapjes op het hoofd. Die zijn goed voor alle soorten water, ze doen immers ook dienst als regenkapjes!

Er is de oma met artritis die toch móet bewegen, vindt ze.

Er zijn de strand harkers, die voor een onberispelijk strand zorgen,... de bewakers van de resorts.

Er zijn de bekende joggers en wandelaars van elke dag.

En op ons keerpunt heb je de mannen die elke dag opnieuw een soort afwateringsgracht staan te graven?!

Eén ding moet wel goed in orde zijn zo 's morgens vroeg, je stem moet prima gesmeerd zijn!
Iedereen wenst je “Morning, morning”, met een welgemeende glimlach en soms komt er ook nog een praatje bij.

Met een warm hart en een, door de duik in zee, verfrist lijf, kan je de dag wel aan !