Regenseizoen op Grenada! Een lachertje?! Toch hier aan de kust waar wij liggen. We snappen het niet. Toen Lyam, met zijn mama en papa, op bezoek was, tijdens het droogseizoen nota bene, hield het niet op met regenen. De omgekeerde wereld.
Gevolg van die droogte…langzaam maar zeker raken onze watertanks volledig leeg. Dus varen we naar de haven om water en meteen ook maar diesel te tanken.
In al zijn ijver, om mooi langzij af te meren, heeft Tony de ondiepte aan die kant even niet in de gaten, en boenk …varen we vast. 1,7 m geeft de dieptemeter aan. Oeps, Jakker steekt 2 m diep. Vol gas achteruit, langzaam draaien we rond op de kiel. Nu 'volle bak' vooruit, een spoor van omgewoelde modder achter ons en…los. Is dit een door Tony speciaal opgezet scenario? De kiel is nu wel schoon geschraapt, zeker weten.

Met volle tanks en volle jerrycans (van Henk, die we een lift gaven) gaan we terug richting ankerplek. Als er nu een orkaan komt, kunnen we meteen vertrekken.

Drinkwatertanks gevuld, check! Maar we hebben ook honger en een visje zou er best ingaan. Je weet, we zijn niet zo een gefortuneerde vissers. Normaal vang je ook vooral vis op langere trajecten diep water, tussen de eilanden. Maar zelfs van geroutineerde vissers, hoor je dat ze minder vangen. De schuld van de “fabrieksboten” die op grote schaal hier komen vissen voor de Aziatische markt. Tientallen containers diepgevroren zwaardvis vertrekken er elke week uit Trinidad.
De vissers op het strand vangen vooral Yellow Jacks. Hun bootje bomvol geladen. Hé, dat zijn onze huisvisjes. Diezelfde die zo enthousiast komen helpen bij het poetsen. Zouden we die wel vangen?

Tony probeert het met wat spek. Een viertal laat zich vangen. Maar dan wordt de boodschap doorgegeven daar beneden : “Pas op voor die onnozelaar met zijn lijn en haakjes!”

Dus vanavond eten we een (klein) maaltje vis…. met heel veel schuldgevoelens en een gemeende dank-u-wel dat ze hun leven hebben gegeven om onze vis-honger te stillen !

Maar er stelt zich duidelijk een probleem : hoe meer we snorkelen en duiken, hoe meer de visjes onze vrienden worden …en die kan je toch niet opeten!