JAKKER, a ship's journey

Stikkapot komen we aan bij de Jakker. Door-en-door nat, onze schoenen en broek één blok modder, stijve spieren…maar we stralen want we hebben ons “Certificate of loss of virginity” op zak. Het diploma uitgereikt door de Grenada Hash House Harriers.  

Hash.
Hash : is een wereldwijd verspreid, non-competitief sociaal lopers-drinkers gebeuren voor "runners with a drinking problem". Om de kater van het weekend te verdrijven, gingen een aantal Britse officieren en expats op Maleisië (in 1938 nota bene) op maandagavond het Britse spelletje “hazen en honden” spelen. De hares zetten een trail uit voor de honden. Na het pittige tochtje zetten ze het meteen weer op een zuipen, want dorst dat je daarvan krijgt. Ze vertrokken bij hun club het Hash House, zo genoemd omdat je er niet zó geweldig  eet! (hash = “overschotjes”).

Sindsdien hebben ze volgelingen all over the world.
Wij wandelden dus vandaag de Hash op Grenada.

Al vóór onze aankomst op het eiland, lazen we erover op blogs van andere zeilers. Stephan en Gaby van Pas de Deux doen elke zaterdag mee. Op het cruisers net op VHF 68 wordt er bijna dagelijks reclame voor gemaakt. Honderden mensen doen mee, wit en zwart…om maar te zeggen dat een beetje wandelaar of loper niet aan de lokroep om mee te doen, kan weerstaan.
We zijn niet meer getraind als vroeger, hebben problemen met heupen, achillespezen, rug  en ribben en na de verhalen over zware tochten, gigantische glijpartijen en verloren gelopen deelnemers, durfden we ons eerst niet inschrijven.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus proberen we deze hash van 13 augustus. Waar waren we met onze gedachten?

De 13de.
Mooi op tijd en in vol ornaat, lange broek en lange mouwen, zo staat het op de website (later blijken vooral de virgins zo gekleed te gaan) stappen we in onze Jak…of dat is toch de bedoeling. Ik begrijp het zelf niet, maar in plaats van ín onze Jak stap ik (inclusief rugzakje) ernaast…plons in zee ( de 13de ?) en vliegensvlug er weer uit. Ik heb nog 10 minuten om mij af te drogen en andere kleren te pakken (lange broek en lange mouwen ?! zoek het maar snel bij elkaar als je normaal gezien bijna geen kleren draagt.) En weg zijn we, enkel een fles water mee, zelfs geen fototoestel.

Even Henk ophalen, marathonloper en onze “peter”, die een oogje op ons houdt.
Hup, met het busje naar St. Paul’s,  een dorpje in de bergen, het vertrekpunt. Een vrolijke bende is al aanwezig. Scouts sfeertje..zoiets.

Virgins.
De first time hashers worden wat apart gezet en krijgen de nodige richtlijnen. “On, on” is dé kreet van de hash. Nooit meer vergeten. Met shredded papier wordt het pad gemarkeerd en er zijn ook false trails bij, die je kan herkennen aan een kruis op de grond. Wat je dan moet roepen, weet ik al niet meer. Maar dan keer je op je stappen terug en waar ze “on, on” roepen, daar moet je zijn.

Voor we starten gaat de hash master nog op zoek naar een loper met gloednieuwe schoenen. Vindt er niet zo direct eentje en pikt Tony met zijn mooi gepoetste, 3 jaar oude, loopschoenen eruit. Dat geloven ze natuurlijk niet. Die schoenen zijn nieuw, punt.  Uittrekken maar, een flinke geut Carib erin en opdrinken. Tony’s gezicht spreekt boekdelen , warm bier uit een schoen. Scouts, ik zei het toch.
En dan is het meteen,  

“On, On!”
De eerste paar kilometers lopen we op gebaande wegen. Wel flink bergop en bergaf. Zijn hier wel vlakke stukken op Grenada? Dan begint het glibberen en glijden op paadjes in het bos. Ocharme, de boompjes en twijgjes langs het pad. Je grijpt je vast, waar je maar iets van steun kan krijgen. Uitglijden hoort erbij. Sommigen doen een soort rodelen op hun achterste. Pas op met die netels langs het pad. Ook uitkijken voor de runners, die willen je voorbij en het pad is al zo smal.
Prachtige vergezichten op zee, je ziet het amper, je blik steeds op dat modderige pad. Kleine veldjes aloë vera, prachtige bloemen, enkeldiepe papperige modder, riviertjes, een buis die water naar een dorp brengt waar we onderdoor en overheen moet klimmen, geiten, varkens in hokken…ik heb het allemaal geregistreerd dat wel.

En Tony, die sneller vooruit kan, blijft geduldig overal op me wachten. Liefde is…samen hashen!

Na bijna twee uur zie ik een laatste felle klim omhoog niet meer zitten, de man met de hamer zegt dat ik moet gaan zitten. Doen we dan ook.
En zie, daar komen een tiental mensen weer naar beneden lopen : false trail. Wat een geluk! Even verderop is de aankomst
Nog nooit smaakte de Carib zo heerlijk.

Doop.
Meteen heb je weer energie. De virgins worden bij elkaar geroepen en moeten achter de hash master aan de weg omhooglopen. Daar wachten doorgewinterde hashers ons op en vergasten ons op een douche van warm Carib bier.
Bijna gelijktijdig wordt de kraan daarboven ook opengedraaid voor een geweldige plensbui. Nee, geen bier. Ik probeer onze diploma’s te redden, plooi ze nat en wel tezamen en prop ze in mijn modderbroek.

Dan in het busje, nat als we zijn. Door de condens zie je niks meer, maar de stemming zit er dik in.

Thuis aangekomen laten we vieze schoenen en kleren in Jak liggen. Da’s voor morgen.
Eerst maar eens de schade aan ons lijf opnemen!