Ons monster heeft een naam gekregen : tropical storm Emily. "Zij" ligt net iets ten westen van Dominica nu (22.10 locale tijd, 1 augustus). Wij zitten dus wel veilig. Of er schade is op Dominica en naburige eilanden weet ik niet.
Een paar dagen geleden :
Ons geld is bijna op. Onze briefjes ee-sees (EC$ - East Caribbean Dollar) tenminste toch.
De stad in, op zoek naar een bank dus. Daar willen we onze laatste euro's omruilen. "ATM machines", zoals ze de "kastjes in de muur" hier noemen, met Maestro, kunnen we niet meer gebruiken buiten Europa. Beslissing van onze banken om misbruik te beperken. Maar wij zijn de klos. Wij kunnen nu nog enkel met de kredietkaart geld afhalen...duur.
Voorlopig ruilen we euro's.
Ik stap de bank binnen en meteen is daar het te volgen "kronkelpad" tussen chique koorden afsluitingen door. Principe van luchthavens. Als Tony die touwen ziet, draait hij zich nog het liefst meteen om richting uitgang.
Ik zigzag door de ruimte...beetje absurd als er voor je niemand is. Maar alle loketten zijn bezet, dus toch wachten, wachten en wachten. Transacties duren lang. Het geluid van belangrijke stempels, tsjaak, tsjaak, onderstrepen de ernst ervan.
Boven onze hoofden herinnert BBC World me aan de ellende in de wereld. Het drama van de aanslagen in Noorwegen, modderstromen in Zuid-Korea...
Eindelijk...mijn beurt. 100 schamele euro's wil ik wisselen voor EC's. ID please? Ik heb mijn rijbewijs al klaar. Niet goed. Paspoort a.u.b? Er zit enkel een kopie in mijn tas. Bedenkelijk kijkend verdwijnt ze achter de coulissen. Naar de chef. Samen proberen ze mijn papieren te ontcijferen. Ze nemen er de tijd voor. Tenslotte: "Is er geen date of expiration voor mijn rijbewijs????". Op mijn negatief antwoord, kijkt ze wat wantrouwig maar begint toch aan het formulier voor de omzetting. Nog wat rekenwerk. Kassa openen. Nu kan ze mijn centjes tellen.
Buiten regent het heerlijk. Ik durf het haast niet schrijven, maar hier kikkert een mens ervan op. Even geen gloeiend hete zonnestralen op je bol.
Nu hebben we toch wel een koffie verdiend...in de marina. Jak brengt ons erheen, zoals altijd. En zoals altijd nemen we de shortcut onder de steiger door. Allebei diep bukken om ons hoofd niet te stoten. Oeps, hoog water, nog iets verder bukken...tot vermaak van de toekijkende (minder sportieve) zeilers, afgemeerd in de haven.
Bukken maar ! Kerk na orkaan Ivan (2004)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
(Sorry, voor de mensen die met Internet Explorer werken. Ik krijg foto's en tekstje erbij maar niet goed gepositioneerd. )