9 september 2011: Hot News !!!
We zijn vanmorgen in alle vroegte, na een nacht om snel te vergeten, naar Prickly Bay (7 nm naar het zuiden) gevaren. Vooral de meisjes-hurricanes spelen ons parten. Maria, nu nog een tropische storm, wervelt vannacht en morgen tussen Dominica en Guadeloupe door, verder naar het westen. 323 nm is de afstand tussen haar en ons. Toch slaagt ze erin Jakker heen en weer te gooien alsof we op de oceaan zitten. Maar hier in Prickly kruipen we terug in bed om wat slaap in te halen.
Skype.
Het bekende geluidje, pwieeeoep, van skype klinkt en dan het volgende tekstje : “Heb je zin om even te skypen? Lyam ligt hier langs me op het bed en hij is in “form”!”
Ja en of dat leuk zou zijn.
Zich volledig van zijn belangrijkheid bewust, geeft hij een demonstratie “buik-rug rol en terug” ten beste en aan het eind van ons praatje met Stefanie, lukt ook zijn leeuwimitatie, dat is zijn nieuwste stemoefening. Hij schatert, brabbelt en grijpt naar ons gezicht op de laptop, of…dat maken we onszelf toch wijs.
Ook met Karen en Jean-Marc hebben we een lange babbel. We luisteren naar het spannend verslag van hun duikkamp in Cavalaire, hebben het over een leuk nieuw initiatief: Leuven Beach en hun volgende bezoek aan de Jakker op Bonaire.
De verschillende contacten met vriendinnen, zussen, dochter, via facebook chat en msn messenger, geven heerlijk verfrissende energie. En dat doen ook de mails en de reacties op onze blog.
HHH # 700.
Energie, die we onder meer nodig hebben voor de hash. Bestaat er zoiets als hashverslaving (nee, denk nu niet aan ganja, die andere "hash")?
Maar die 700ste moeten we toch meedoen, niet. Het wordt er eentje van formaat. Voormiddag vangen we nog 80l water (reactie op mijn klaagzang) dus dit wordt een modderige versie.
Touwen.
Enorm veel volk bij de inschrijvingen. 600 mensen, waaronder de Prime Minister, alsjeblief.
We starten door en langs een rivier, steken die over en dan leidt het pad door de bosjes naar een helling….. “Oh, my God“, klinkt het achter mij. En echt, ik denk hetzelfde. Moet ik daar naar boven? Voor ons hijst een mensenketting zich aan touwen naar boven, tientallen meters hoog?! Maar terug kan ook niet! Dacht ik toen. Nu weet ik, dat we, helemaal fout, op het runners parcours zaten. Ik hàd dus op zoek kunnen gaan naar het “walkers” pad.
Hup, naar boven dan maar. En eigenlijk valt het allemaal best mee. Met de zwarte, afgedankte legerhandschoenen van zoon Bert lukt dat optrekken wel. Maar vóór ons schiet het niet op en het lange wachten speelt ons parten. Dan worden we hapklare brok voor de vele steekvliegjes en muggen. We kunnen immers niks doen.
Ambiance.
Uitgeput vat ik de weg terug, die nu nog enkel naar beneden kan voeren, aan. De lifeband, het eten en drinken brengen ons snel terug op krachten.
Zozeer zelfs dat we , met ons busje naar huis, voorbijrijdend bij het grote busstation, wel mee zouden willen genieten van de ambiance hier. Massa’s volk, loeiharde muziek, zaterdagavond feest. The place to be!!!!
Zwembad.
Maar we moeten fris zijn voor zondag. Gerrit (de "trainman" zoals hij hier al heet) haalt ons op en we rijden in een tiental minuutjes, langs de overdadig groene omgeving, naar hun huis bij één van de baaien in het zuiden van het eiland. De knalgele trein staat op de oprit. Enorm zo een huis, als je de boot gewoon bent. En zo warm. Tot ‘s avonds blijft het opgewarmde stenen huis gloeien als een oven. Gelukkig is er het lauwe zwembad. Als je er lang genoeg inligt, voel je je toch wat afkoelen. Hond, Sarah, zorgt voor de animatie. Grote hilariteit als ze, dik tegen haar zin, toch eindelijk in het grote bad sukkelt.
We maken kennis met Ingeborg, ook Vlaamse, en haar Grenadese (zeg je dat zo) man, Ronald.
Heerlijke avond. Met frietjes en kip op de barbecue !
