JAKKER, a ship's journey

Jenny's zijn onwaarschijnlijk straffe madammen. Wist je niet?
Wel, midden tussen Carriacou en Grenada ligt er een diamantrots-eilandje dat ze Kick ‘em Jenny noemen. De nijdige zeeën hier kunnen je flink onder je kont schoppen als de stroom tegen de wind staat, zeker weten.
Vandaag vloeit er wel een deftige stroming maar we zeilen met een plezant bakstag windje in dezelfde richting, op een verder rustige zee, gezwind voorbij.

Nu wordt het echt oppassen geblazen. Er is hier immers nog een tweede Kick ‘em Jenny, de onderwatervulkaan namelijk. Jazeker, op een diepte van 150 m rommelt, af en toe, een heuse vulkaan. Ze gaven die dezelfde naam als de rots.  Er zijn twee veiligheidszones ingesteld rondom de ingestorte vulkaankegel. In een cirkel van 1,5 km kom je best nooit. Een tweede cirkel van 5 km moet je respecteren als hij “rommelt”, gelukkig nu niet het geval.
Best wel spannend zo bijna pal boven een vulkaan zeilen.

We zetten onze tocht naar het “Spice Island” verder, we moeten immers nog zeker 15 nm tot St. George’s. Een keer in de lijzijde van het eiland, de zoete geur van kruiden en bloemen dringt door tot de Jakker, valt de wind weg, vooral na de flinke regenbui die overtrekt. Motor aan dan maar.

Daar is de baai van St. George’s al. Een aantal vissers zijn er aan de dagelijkse arbeid. Eentje is wel heel enthousiast en staat rechtop met zijn armen te zwaaien naar ons. We wenken terug, begrijpen niet zo goed wat hij wil. Vis verkopen? In een boog varen we rond zijn bootje. Plots gaat alles heel snel : een luide gil en omkijkend zien we dat vaartuigje “waterskiënd”  in een enorme vaart achter ons aankomen, de man valt om…
Gas dicht en schroef in achteruit. Het akelige geluid van “touw rond schroef” bevestigt ons ergste vermoeden. Daar liggen we nu te dobberen in de baai. Een dik touw trekken we achter ons aan, het ankertouw van die brave visserman.  Hij maakte geen boeitje aan zijn touw dat bovendien onder de oppervlakte dreef. Terwijl de man naar ons toe roeit, heeft Tony zijn vinnen en snorkel al aan. Gewapend met zijn duikmes springt hij in het water. Maar de beste oplossing lijkt het touw er “gewoon “ af te wikkelen.  Gelukkig is Tony goed getraind, het vraagt nogal veel adem, dat werken onder water … als hij na een paar minuten licht hijgend terug aan dek staat, is de klus geklaard en kunnen we aan de visser zijn touw met anker terugbezorgen. Hij put zich uit in verontschuldigingen…en wenst ons “A nice evening !”
Dat lukt prima met weer een ander uitzicht, Grande Anse, vanaf ons balkon in het maanlicht.  En is dat daar in de verte Venezuela?

Kick 'em Jenny.                                                St. George's.