Zo, dat karwei zit er ook weer op. Onze Jakker hoeft zich even niet meer te schamen om haar “bebaarde” onderkant. Verspreid over twee dagen zijn we er toch een paar uur zoet mee geweest, met het schrobben en schrapen van het onderwaterschip.
Frigate Island, een eilandje ten zuiden van Union Island, onze volgende stop op de weg naar het zuiden, is echt een ideale plek om deze klus te klaren. Er liggen maar drie boten en de deining valt reuze mee.
Tony neemt de kiel en omgeving onder handen.  Ik de waterlijn en de strook daaronder. Tony met de duikfles, ik met de snorkel. Hard labeur, dat kan ik je vertellen. Je bent snel buiten adem van dat krachtig borstelen en jezelf steeds op de plek houden met je vinnen, vraagt veel energie.

De nieuwsgierige pijlstaartrog die, met trage vleugelslagen van zijn enorme vinnen, onder ons doorzwemt en nog een paar rondjes maakt, zag dat het goed was. De schildpadden in de omgeving, beamen dit.

Goed dat we al voormiddag een bezoekje brachten aan het vissersstadje Ashton en wat mango’s en bananen kochten van een vrouwtje, dat de oogst uit haar tuin aanbood aan haar voordeur. Namiddag zijn de buien alweer van de partij en gaat al onze aandacht en energie naar de “regenpantomime”.
Als de eerste druppels op het dek weerklinken, gaat de voorstelling van start. We rennen naar binnen, ieder neemt een aantal luiken voor zijn rekening en sluit die. Ik wil niet stoefen maar zelfs als ze niet allemaal openstaan zijn het er een achttal.
Eventuele kleding die te drogen hangt, wordt afgenomen. Kussen worden in veiligheid gebracht.  Even checken of de emmers om water op te vangen klaarstaan.

Vaak plenst zo een bui kort maar krachtig en moet alles weer opengezet…de sauna binnen is zelfs voor diehard sauna-fanaten als wijzelf, niet te genieten.

Bij de volgende bui, zelfde pantomime. En niet enkel bij ons, dat spreekt voor zich.
De buren hebben dezelfde problemen, verkiezen soms hun luiken langs buiten dicht te gooien en voeren hun regendans dus aan dek uit.

Tot een tiental keer per dag laten we ons zo ringeloren. ‘s Avonds willen we graag muggengaas in al die raampjes…ook die moet er dan telkens in en terug uit. Wíj, ons vervelen ….ben je gek!

Als we de opvoeringen echt beu zijn, trekken we ons in de fris verluchte voorpiek terug. Daar hebben we een gloednieuw zeiltje over het voorluik gespannen, enkel als het loeihard waait, komen er een paar spatten regen binnen.

Maar vanavond krijgen we tussen de buien door bezoek van Stefan en Gaby van Pas de Deux, die zijn nl. daarnet de hoek om komen varen. We zagen hen een paar dagen niet en willen het verhaal van de reparatie van hun kapotte boegbeslag wel eens horen.

 

 



Altijd is daar de wind. 5 bf oostenwind blaast gestaag langs mast en want. Hier geen valwinden van de bergen want we liggen bij Horseshoe Reef en daarachter beukt de wijde oceaan. Wel regenbuien. Het prachtig zeegroene, turkooise water van gisteren is eerder Noordzee grijs vandaag. Zomer - regenseizoen in the Tobago Cays.

Zullen we dan maar verder trekken? Makkelijk. Anker ophalen, genua uitrollen en we zijn weer op pad. Opletten voor de ondiepe riffen, met de GPS ook al geen kunst meer aan.
We zeilen de schilderachtige Salt Wistle Bay in Mayreau  (ook nog behorend tot het Marine Park Tobago Cays) voorbij. Deze populaire ankerplek ligt bomvol. Een mijl verder heb je Saline Bay. Plaats zat hier. Dit wordt voor even onze thuis.

Onze eerste buren op zo’n 50 m : een, niet eens zó groot, super motorjacht (34m) : Lady Sharon Gale
.
En wat doe je dan als je hier in de baai free wifi hebt? Je googelt …en vindt de site van dit jacht. Je laat je virtueel rondleiden doorheen de boot. De jacuzzi, de master stateroom, de VIP rooms, de saon…In het echt krijgen we die toch nooit te zien. Ons uitnodigen? Nee, deze rijke dames en heren, die aan dek zonnen en cocktails drinken, zijn erg gesteld op hun privacy.
Maar een beetje “voyeuristisch” weten wij nu wel in welke protserige luxe ze zich wentelen.


 

P6272714 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 

 

We liggen niet in Salt Wistle Bay maar kunnen er wel een kijkje gaan nemen. Langs de steile weg, zoals overal in de Caraïben recht omhoog over de berg zonder langzaam naar boven te slingeren, door het dorp. Iedereen begroet je :”How are you doing today?”
Morgen zullen we onze kuiten wel voelen, maar we stappen dapper verder terwijl het zweet langs onze rug druipt. Eén keer boven gaat het sneller en bereiken we na 10 minuten de mooie baai met T-shirt verkopers en drinkstalletjes.

We kuieren over het witter dan witte strand. Twee doorschijnend bleke blanken, een koppeltje, spreiden hun handdoek uit om zich neer te vlijen op deze strook “vissenstront”, om precies te zijn “papegaaivissenstront“. Echt waar, ik maak je niks wijs. Honderdduizenden jaren waren er nodig om dit strand op te bouwen.
Het gaat als volgt : de papegaaivis (bont gekleurde vis met soort papegaaienbek) verslindt met zijn scherpe tanden en sterke kaken honderden kilo’s koraal om algen van dat koraal te schrapen. Onder water kan je hem echt grote happen horen nemen. Hij vermaalt dat wel erg harde goedje en langs natuurlijke weg verlaat een spoor van wit poeder zijn lijf. Je ziet de witte korreltjes opwolken vanonder hun staart.
Ziedaar het hagelwitte zand.  
Laat deze wetenschap je er vooral niet van weerhouden je op deze zalige "stoelgang" uit te strekken tijdens je volgende vakantie.

 

 


P6272721 (Medium)P6082210 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 

 

 




Na een verkwikkende nachtrust, dit keer wel, vertrekken we richting Tobago Cays. Nog een keer zwemmen met de schildpadden, snorkelen op het rif, genieten van de postkaarteilandjes met palmenstrandjes…dat zien we helemaal zitten.
Alle raampjes goed dicht voor deze tocht die ruw belooft te worden, de wind blaast immers nog steeds 5-6 bf. Maar het valt allemaal prima mee en nog voormiddag laten we ons anker vallen tussen de twee eilanden : Petit Rameau en Petit Bateau. Meteen maken de boatboys hun opwachting. Deze zijn duidelijk van een ander kaliber. Sterke boot, dito motor, vriendelijk, grappig, zonder opdringerig te zijn. Walter met de gouden tanden brengt baguettes en, door zijn vrouw gebakken, bananenbrood. Als jonge kerel voer hij met containerschepen de wereld rond. Sidney verkoopt T-shirts en  Mr. Fabulous verzorgt ‘s avonds barbecues op het strand, op bestelling. Allemaal even relaxed, man.

En dan gaan we snorkelen, snorkelen…en nog eens snorkelen (duiken mag hier in het Marine Park enkel onder begeleiding). Nooit gedacht dat je daar zo hondsmoe van wordt van dat gepeddel tegen de sterke stroming die over het rif staat.

Volgende dag : zelfde scenario. Stefan van Pas de Deux vergezelt ons. Ik schrik een verpleegsterhaai op, die zo snel verdwijnt dat de anderen hem missen. De grote papegaaivissen, de scholen chirurgijnvissen…ze zijn er weer. Ook de grote barracuda en de trigger fish.
Kijk maar.


P6232661 (Medium)P6232627 (Medium)P6242679 (Medium)






 

 

 

 


Nog even langs de schildpaddenweide. Daar ankeren we Jak dichtbij een grote catamaran. Ons Vlaams moet wel over het water geschald hebben, want even later, terug aan boord, krijgen we bezoek van Marc een landgenoot, die de catamaran huurt. Wat is de wereld klein : hij kent Genk want leerde vliegen in de club in Zwartberg waar ook Tony jaren geleden het water voor de lucht verruilde en zijn vliegbrevetten haalde.

Aan gesprekonderwerpen dus geen gebrek als we ‘s avonds bij hen op bezoek gaan. Kletsnat komen we er aan. Je kent het verhaal wel, om bij hen te raken moeten we met onze Jak een woelig stukje water oversteken. In het donker zie je de golven nog minder aankomen, dus af en toe slaat een flinke emmer zout water over ons heen.
Wat een mens al niet doet voor een gezellige Vlaamse avond en een rondleiding op zo een luxe catamaran.


P6232640 (Medium)P6242707 (Medium)









 

Slecht geslapen vannacht. Zeker vijf keer gaan kijken of we nog veilig achter ons anker lagen. Man, man, van de regen zijn we in de drop beland. De vredige ankerplaats vóór het Tamarind Beach Resort is veranderd in één ziedende watermassa, door de stormwind opgezweept.  Another tropical wave!

 

Vooormiddag maakten we nog een leuke wandeling in het slaperige stadje Charlestown. Terug langs het strand en het mooie, kleine resort met de rieten pallapa's (hoge rieten daken waaronder bar en restaurant) nog steeds onder een stralende zon.  Maar dan komt die storing, vroeger dan aangekondigd. Het fluit ons rond de oren. Dit keer doeken we onze zonnetent wél op, mooi bij elkaar gebonden met de hoes eroverheen.

En dan is het wachten tot de storm wat mindert in kracht?vanmorgen is dat pas.  50 - 60 knopen (10-11 bf) waren de windstoten, beweert onze oude grijze buurman-solozeiler, als het water rond je boot wordt opgewaaid tot witte nevel zodanig dat je een pijlinktvis aan dek vindt. Echt waar!

 

Hier willen we niet nog een nacht blijven. Met deze harde wind naar Horseshoe Reef is ook geen goed zeemanschap. Laten we dan dat kleine baaitje waar we met JM en Karen lagen, nog maar eens proberen.

Bij de tweede ankerpoging liggen we perfect vast. Zo goed vast dat we een eerste duik samen willen proberen, op het reeds gekende rif vlakbij. We maken alles klaar, net zoals Jean-Marc het ons leerde. Wat een belevenis. Samen rondzwemmen in een aquarium, zo mooi is het rif hier. Tony, met zijn ingebouwd navigatiesysteem, leidt ons langs het rif en we komen mooi terug uit bij ons vertrekpunt.

High Five voor deze eerste duik tezamen.

 

En dan 's avonds worden we getrakteerd op een wel erg vreemd ballet : we zien sluiers in het water die een diffuus licht verspreiden . Kleine fosforgroene "glimwormpjes" bewegen zich razendsnel daarheen om dan ín de sluier rond te draaien. Keer op keer zien we diezelfde dans. TV hebben wij niet nodig hier, de zee zelf zorgt voor entertainment.

 


Beu zijn we het in Bequia. Die stomme, keiharde windstoten, waarbij Jakker zo aan haar anker rukt dat je binnen gewoon je evenwicht verliest en omvervalt, kotsbeu zijn we ze.

De klusjes zijn gedaan, de bezoekjes gebracht, een zeiltje voor over het voorluik (zodat we dat zelfs bij regen kunnen openzetten) besteld en afgehaald.
Weg hier dus.
Het eerste stuk naar het zuiden hebben we stroom mee maar dan kentert hij en staat tegen. Stroom tegen wind, elke zeiler zal het je vertellen, is trouble.
Hoge, steile golven zijn je deel. Hoewel we 7 knopen lopen, geeft de GPS slechts een voortgang van 4,5 knopen over de grond aan.  We komen  niet vooruit in deze “klotszee”. Af en toe slaat er ‘stoemelings’ een witte golftop tegen de romp, spat ons helemaal zoutnat. OK, boodschap begrepen : kuipraampjes achterkajuit ook dicht.

Vlak voor Canouan, het volgende eiland,  krijgen we nog even de volle laag en belanden dan in rustiger water.

Captain Tony : "Het is nu half zes…wat denk je? Zeilen we nog verder? Of lopen we hier Charlestown Bay binnen? " De beslissing is snel genomen. Wisten wij veel dat we op deze plek binnen de 24 u van hetzelfde (Bequia) laken een pak zouden krijgen. Stormwind...alweer.

Maar nu genieten we nog hapje voor kostbaar hapje van de laatste kruimels van de echte Hasseltse speculaas.  Zorgvuldig gekoesterd cadeautje, meegebracht door ons bezoek.

Eén kilogram speculaas. Eén van die twee kg overgewicht op het vliegtuig? Door de boete, zijn gewicht in goud waard.