Natuureiland Dominica.
- Details
Het is drie uur ‘s nachts en ik loop ankerwacht. Wij zijn tenslotte niet op een plezierreisje.
We liggen aan een boei voor Batalie Beach, Coulibistrie (Dominica) waar Roger en Marcella, Vlamingen in de wereld, een hotel hebben, Sunset Bay Club. (www.sunsetbayclub.com)
Op zich geen probleem, ware het niet dat ook Tom (Dreamsail) met zijn boot aan een boei vlakbij ligt. Té dichtbij dat is duidelijk. De wind en stroming doen hier rare dingen met je boot, zodat we niet mooi naast elkaar blijven liggen en dreigen elkaar te rammen. Vandaar dat we, dik tegen onze zin na het schitterende langousten diner van gisterenavond, om beurt de wacht houden, de pikhaak in aanslag, om de Alegria weg te duwen. Morgen zien we dan wel of we wat verderop kunnen ankeren. Niet zo makkelijk hier, diep als het is tot bijna aan de kant.
Maar wacht, eerst eens vertellen hoe we hier verzeild geraakt zijn?
Wel, toen we Tom, een toffe gast uit Dendermonde, (zeilvakanties : www.dreamsail.be) ontmoetten in Antigua, drong hij erop aan zeker Roger en Marcella te bezoeken als we Dominica aandeden. Roger, zoals Tony en ikzelf, zag het levenslicht in het moederhuis van Hasselt !
Vorige vrijdag zijn we uiteindelijk aangekomen op dit natuureiland, Dominica. Het enige eiland dat Columbus nog zou herkennen, mocht hij terugkomen, zo weinig is er veranderd.
Ruim een mijl buitengaats van Portsmouth komt het gele bootje van ‘Lawrence of Arabia’ ons verwelkomen en zijn diensten aanbieden. Hij en zijn collega’s ‘zorgen’ voor de yachties. In dit armste eiland van de Caraïben moet je vindingrijk zijn om je familie te kunnen onderhouden. Je kan het zo gek niet bedenken of ze doen het voor je. Ze pikken je was op, doen boodschappen, spelen watertaxi, organiseren tours en zorgen voor de veiligheid op de ankerplaats.
Reeds op Antigua beloofden we de uitbundige Andrew “Cobra” O’Brian, ook één van de gidsen die Tom toen vergezelde, met hem samen te werken.
Dus zaterdag vertrekken we met een internationaal gezelschap voor een tour over het eiland.
Vergeet maar wat ik schreef over Martinique, dat het groen daar ‘erover’ is. Wel, alles kan beter…het kan altijd nog veel uitbundiger en groener. Dominica is een explosie van groen.
Toen Columbus wilde uitleggen aan zijn koning en koningin hoe Dominica eruitziet, pakte hij een stuk papier en verfrommelde het. Zo een landschap volledig overwoekerd met gumbomen met enorme plankwortels, honderd soorten varens, lianen, palmen, orchideeën flamboyanten, te veel om op te noemen, ziedaar Dominica.
Samen met het oudere Amerikaanse koppel, de drie Vikingen ( twee Denen en een Noor), de twee Spanjaarden en twee Brusselse klanten van Tom glibberen we door het regenwoud naar een waterval, waarin we een frisse duik nemen. Cobra geeft intussen uitleg over de planten en bloemen die we zien. Maar je kan je aandacht er niet bijhouden. Het regenwoud is overweldigend. De enorme loodrechte, weelderig begroeide rots waarlangs water parelt, lacht eens met al die nabootsingen van zo een prachtige decor in shopping centra en hotels. Intussen …regent het pijpenstelen.
Bij de tour horen ook de obligate stops in kleine cafeetjes langs de weg. Tony speelt domino met de klanten. We leren ‘step up’ drinken. Rum met gemberwijn! En proeven Kubuli bier.
.JPG)
Talloos zijn de plekken waar scènes uit “The Pirates of the Caribbean” werden opgenomen. De Black Pearl, de achtervolging door geraamtes, de scène aan de oude kerk, de moeras scène. We moeten die film(s) dringend eens bekijken.
Er is wel een serieus minpunt vandaag. De zon laat verstek gaan, de belichting is niet op z’n best. Jammer voor de foto’s.
Zondag vertrekt Tom met zijn gasten, Mel en Pascal, naar Coulibistri (10 nm verder) en we besluiten ook anker op te gaan en mee te varen.
‘s Namiddags klimmen we naar Trafalgar Falls. Twee spectaculaire tweelingwatervallen, vader en moeder, die 60 m naar beneden donderen. Vader stort warm en moeder koud water naar beneden. Weer dezelfde uitbundige natuur. Bomen zó hoog, bromelia’s , varens …. Aan de voet van de waterval dompelen we ons eerst onder in het hete “solfer water” om dan verder te waden naar het koude bad. Echte wisselbaden ons aangeboden door de natuur.
De langoustenschotel (ze zijn niet bepaald zuinig met de beestjes), later bij Roger en Marcella, smaakt overheerlijk.
Tom, Pascal en Mel slapen in het hotel. Wij verkiezen ons eigen bedje aan boord.
Wisten wij veel wat de nacht voor ons in petto had !
.JPG)
.JPG)
.JPG)
LoBleu Hotel
- Details
Les alizés sont en panne. De noordoostelijke passaatwinden (in het Frans klinkt het als een exotische vrouwennaam) hebben er even de brui aan gegeven.
Wij doen onze naam alle eer aan en jakkeren vandaag een paar uur tegen de, niet zo vaak voorkomende, zuidoosten wind in. Maar we zijn blij dat we tenminste kunnen zeilen.
Terug op Terre de Haut, Îles des Saintes. Alles hier doet ons denken aan Lyam, Stefanie en Bert.
LoBlue Hotel, ik zit in het zeteltje waarin ik ook zat met Lyam op schoot. Hoe zou het met hem zijn? Lachte hij echt naar ons op skype vorige week? Stefanie schrijft me dat hij zijn papa, die een paar weken in Amerika is, herkent op het scherm.
Straf, hé. Die nieuwe generatie en communicatie. Wij, die als baby zelfs geen telefoon of TV kenden, verwonderen ons over de snelheid waarmee alles evolueert.
Maar genoeg gedroomd. Ik zit hier om te "werken" en mij tomeloos te ergeren. Het internet is traag, erg traag en ik wil foto's op de site plaatsen.
Zoals steeds zijn er de nodige hindernissen maar als de batterij van de laptop bijna leeg is, staan ze erop.
Alleen?ik wil zo graag hier en daar een woordje uitleg geven bij de plaatjes. Nooit lukt me dat. Geen stopcontact in de buurt om de batterij weer op te laden, verlengkabel vergeten, geen tijd meer. Meestal heeft ook mijn persoonlijk batterij nood aan wat rust. Wat zou het leuk zijn dit te kunnen doen in alle rust bij ons thuis aan boord.
Nee, kan niet, geen internet. Frustraties van een globetrotter.
Maar, wat klaag ik, als je mijn tekstjes gewoon leest, kan je zelf een ondertitel bedenken bij elke foto.
Antigua fotos
- Details
{pgslideshow id=31|width=670|height=480|delay=4000|image=L}
Gelukt! Nieuwe foto's, ditmaal van Antigua, hier.
Moederdag
- Details
Moederdag. Ook op Antigua. De radio herinnert je er wel aan. Horloges, juwelen, beauty behandelingen?slechts een greep uit de cadeautips waarmee ze je om de oren slaan.
Ik krijg mails en sms'jes van overzee. Dát zijn pareltjes voor mij.
Wij beginnen vandaag aan onze terugweg naar het zuiden. Orkaanseizoen, je weet wel. Barbuda, nog 30 mijl noordelijker. Prachtig eiland. Enkel strand, lagune en de grootste kolonie fregatvogels ter wereld, zullen we ooit nog wel eens zien. Niet nu. Het mooie, eenzame noordoost Antigua heeft ons té lang in zijn ban gehouden.
Enkel op genua zeilen we snel terug naar Jolly Harbour, waar donkere wolken samenpakken. Tussen de Five Islands door (er is een kanaaltje) komen we zo in de baai. We ankeren in 3 m water net buiten de haven. De splinternieuwe marina is verboden terrein voor "ankeraars". Overal zijn kanaaltjes en inhammen, huizen met de boot buiten aan een steigertje in de tuin. Er zijn er nog te koop, hoor. Misschien kan je een koopje doen, de huizenmarkt in Antigua is blijkbaar ingestort.
En dan begint het te gieten. 36 u bijna onafgebroken, zal later blijken. We verzamelen 130 l water. Dat had nog meer kunnen zijn, maar 's nachts uit ons bed komen om emmers leeg te gieten, zo dorstig zijn nu ook weer niet.
's Avonds, Tony beloofde me een etentje, passen we onze tactiek 'met Jak naar de kant tijdens felle regen', toe. In zwembroek en regenjasje leggen we de meer dan 1 km af. Je ogen half dichtknijpend om door dat regengordijn nog te zien hoe je moet varen. Eindelijk arriveren we druipend aan de dinghy steiger. Vlug onder de beschutting van een afdak. Hier diepen we (letterlijk) uit onze waterdichte rugzak : handdoek, droge "uitgaanskleren", portefeuille en handtasje op. Mensen kijken? Pff!
Bij een dinertje in stijl krijgt de zondvloed in het donker buiten het terras iets hallucinant. Of zit de rumpunch er voor iets tussen?
Uitklaren uit Antigua.
Wat een vrouwvolk in uniform in de kantoortjes van de douane, immigratie en havenautoriteiten. Tien stuks tel ik. Daarvan werken er welgeteld drie. De rest tikt op haar GSM of kijkt naar een Amerikaanse talkshow op de TV, waarvoor ze toch nog plaats vonden in het badkamer-grote kantoortje.
Je wandelt van de één naar de ander en bent stiekem blij dat er geen andere jachties vóór je zijn en dat alle ambtenaren d'er tenminste zijn.
Allemaal geven ze je papieren om in te vullen. Telkens dezelfde gegevens.
Allemaal zijn ze even onvriendelijk.
Maar we betalen met de glimlach de departure tax .
Bye, bye Antigua. Eiland met de vorm van een inktvlek, waar Eric Clapton, Giorgio Armani, Ken Follet een winteroptrekje hebben. Antigua met je 365 stranden en baaien, voor elke dag eentje! Met je prachtige verlaten eilandjes en riffen. Met je toffe havens : English en Falmouth Harbour, waar ik een heerlijk boekenwinkeltje ontdekte. Lonely Planets à volonté en romans?.hadden we maar meer plaats aan boord.
We zijn nog maar pas op weg naar Guadeloupe als we in de verte wit schuim zien opspatten. Zo ver dat je pas met de verrekijker kan zien dat er walvissen helemaal uit het water opspringen. Je ziet de indrukwekkende witte vinnen en de prachtige staart. Maar wat een schuim maken ze. Wil je dit dicht bij je boot meemaken?
Er is geen wind en die komt dan ook nog uit het zuidoosten, net waar we heen moeten. Dus motor op en genieten van het uitzicht. Wij slaan de nog steeds werkende vulkaan van Montserrat gade. Witte stoom- en grijze aswolken worden uitgespuwd. Je ziet de grauwe hellingen. In 1995 is de hoofdstad Plymouth helemaal bedolven onder de as, iedereen moest geëvacueerd worden, de stad werd verlaten. Twee derde van het eiland is nu tot no go area verklaard.
Met deze wind komen de aswolken over je schip op de enige plek waar wij kunnen ankeren. Als je graag as van je schip poetst, moet je daar maar gaan liggen. Wij niet.
Zesduizend zeemijl hebben we afgelegd sinds ons vertrek. Dat moet gevierd : met een verspreide school pikzwart blinkende grienden. Je herkent deze 8 m lange tandwalvissen aan hun stompe kop. Ze liggen wat sloom in het water, geen belangstelling voor ons.
Beelden van Blankenberge 1989 zie ik dan weer voor me. Toen passeerde zo een school de Vlaamse kust en wij hadden het geluk hen te spotten vanaf onze toenmalige Jakker.
Dat leverde prachtige opstellen, spreekbeurten en tekeningen voor de kinderen op.
We besluiten deze leuke dag met een 'Brusseleir' in onze kuip. Bob, een echt ketje, die hier ook in Anse Deshaies voor anker ligt met zijn Etap, Pauwke, voorziet ons van genoeg verhalen, waarschuwingen, info (elektronische en andere) boeken en tijdschriften om de volgende jaren te kunnen verder zwalpen.
Van de Vlamingen moet je het hebben.
Brood
- Details
Beschimmeld! We kochten brood in St. John's, gesneden en mooi verpakt. Dit zou wel even goed blijven. Maar vóór we het volledig kunnen oppeuzelen, krijgt het al een raar blauw kleurtje. En dat is niet de reflectie van het groen blauwe water zoals op de onderkant van onze zonnepanelen en de vleugels van de meeuwen.
Dus ik vanmorgen rond 6 u, vóór de grote hitte, aan de slag : brood bakken. Tja, dat heb je als je op eenzame plekjes kikt. Geen internet, geen supermarkt, geen bakker?enkel vogels en rifvissen.
Maar zo een zelf gebakken broodje smaakt wel dubbel zo goed. Dat moet ik vaker doen, te meer omdat ik nog steeds bloem van thuis heb en de vervaldatum ervan snel nadert.
Wat doen we nog meer vandaag? We snorkelen op steeds andere plekken. Er is, zoals overal in de buurt, veel dood koraal. Door orkanen? Opwarming van de aarde? Maar er duiken ook grote nieuwe koraalblokken op en daar is heel veel vis. We zien een grote baarsachtige.
Vreemd, op 500 m hier vandaan, dichter naar de oceaan, zie je massa's koraal als grote "elandgeweien". Prachtig, ze zijn op plekken 3 m hoog.
Hier heb je dan weer heel dunne takken, mooie waaiers en hersenkoraal. Elke plek is weer anders, je wordt het nooit beu.
We strekken ook onze benen nog eens op Great Bird Island en zien in de verte een catamaran aangezeild komen. We krijgen gezelschap.
Als we later even langsgaan om gedag te zeggen, nodigen ze ons aan boord. De Amerikanen blijken Russen te zijn. Geïmmigreerd naar de States in 1994 en nooit meer van plan terug te gaan. We drinken rum, nee, geen wodka en ze zijn fier hun catamaran, Pacifica, met hun grootste trots, de aparte douchecel, te kunnen voorstellen.
Bij zulke ontmoetingen praat iedereen honderduit. Voor je het weet, ben je van elkaars verhaal, familie, job of eerder ex-job op de hoogte. Vreemd. En dan neem je weer afscheid met een emailadres of website in je zak en de belofte : we zien elkaar in Grenada, want daar schijnt de ganse zeilergemeenschap het orkaanseizoen door te gaan brengen.
