This is it. De mooiste ankerplek tot nu. Great Bird Island - Antigua.
Gisteren lagen we hier nog met drie jachten en liet de zon het afweten.
Vandaag is het plaatje perfect. We zijn hier helemaal alleen in een zonovergoten, schandalig turkoois water.
Om 9 u zetten we al voet aan land op dit Robinson Crusoë-eiland.
We maken Jak vast aan een kromme palmboom en lopen voorzichtig het snikhete zandpad op. Daar verrassen we al onmiddellijk een grote hagedis/leguaan (?) en iets verder op het pad koesteren twee anderhalve meter lange slangen zich in de zon. Bliksemsnel verdwijnen ook zij onder de doornige struiken, als ze onze, nochtans erg omzichtige, stappen voelen. Waren dat die meest zeldzame, meest bedreigde slangen ter wereld waar Chris Doyle, onze pilot-auteur, van spreekt: Antigua Racer (Alsophis antiguae)? Waw! Goed rond ons kijkend vervolgen we het paadje dat naar de top van het eiland leidt. Wat een uitzicht hierboven. Er zijn twee grote gaten waardoor je de zee 30 m diep onder je kan zien. Oorverdovend klinkt het geschreeuw van de meeuwen en andere zeevogels.
Als we terug stappen, zijn we er stil van. Echt een paradijsje. Sssjjjt, niet verder zeggen.

Onze nieuwe Poolse vrienden van de Ulysses, die gisteravond hielpen onze laatste Leffes soldaat te maken, vinden het hier ook subliem. Toch zijn ze vanmorgen vertrokken richting Barbuda.

We maakten kennis met hen in de vorige baai. Mirek is dokter, bouwde een Madeira  44 (Van de Stadt ontwerp) af en vertrok vanuit zijn stad Szczecin op wereldreis. Joseph (die in Miami woont) vergezelt hem een eind.

Die vorige baai dat was, Jumby Bay,  2 mijl hier vandaan, vlakbij één van de meest exclusieve resorts in de Caraïben, Jumby Bay Resort. ? 1300 per nacht.

De wachter op het strand staat ons toe dat we op de beach rondwandelen, maar er is geen bar voor ons, er circuleert geen geld op het eiland. En als ik een grapje maak over "armbandjes voor de hotelgasten", zegt hij een beetje uit de hoogte : "Our guests don't like those bracelets!"

Het ging ons niet zozeer om het resort, of wat dacht je, maar om het beschutte, groen-blauwe water van Long Island, waar dit vakantieoord zich bevindt.

Dit leek ons een goed vertrekpunt om in het noordoosten van Antigua met zijn verlaten eilandjes en goed snorkelwater rond te scharrelen.  Letterlijk, want de riffen zijn hier talrijk en je moet je weg zoeken, met de polaroid zonnebril, weet je nog. Lag dit water in Nederland dan zag het hier "zwart" van de rode en groene boeien om kanaaltjes aan te geven. Hier echter ben je al blij met één klein wit boeitje, kennelijk gelegd als hulp voor de kleine veerbootjes die gasten van het vliegtuig naar hun vakantiebestemming brengen.
Voor de zoveelste keer danken we het Amerikaanse leger dat de GPS satellieten vrijgaf voor civiel gebruik. Navigeren is kinderspel geworden. Zouden we het nog kunnen zonder, zoals toen we begonnen met zeilen op de Noordzee?

Wellicht wel, maar in deze tijd van satellietnavigatie zijn we vooral geïnteresseerd in oplossingen ingeval die GPS plotter er de brui aan zou geven. Dus nemen we met dank de aangeboden memorystick van Mirek aan, inhoud: alle zeekaarten van de wereld. Tezamen met het gratis navigatieprogramma OpenCPN (dat wij hem dan weer bezorgen) kunnen we nu ook volledig navigeren op onze drie laptops.

Hoe zegt hij het zo mooi : "The best things in life are free".

 




Vreemd. Zeil je van Guadeloupe naar Antigua, beland je ook meteen in een heel andere muziekscène. In Guadeloupe regeert de melodieuze zouk (een typisch Caribisch muziekgenre, gezongen in het Kweyol - Creools Frans). Antigua daarentegen is in de ban van de reggae.
Eerlijk? Ik kan af en toe wel wat reggae smaken, maar zouk mag voor mij de ganse dag.


Vanmorgen wordt het radioprogramma plots onderbroken voor een rechtstreekse overname van BBC World. We horen de stem van president Obama ??? In een lange redevoering onthult hij de aanval op en de dood van Osama bin Laden in Pakistan.
Deep Bay (onze huidige ankerplek 3 mijl verwijderd van de vorige) zal voor ons in de toekomst altijd verbonden zijn met dit wereldnieuws.

Andere speciale attractie hier : de Andes. Op dit scheepswrak, waarvan de boeg vlak onder de oppervlakte ligt, zijn we een paar keer gaan snorkelen. Jak maken we gewoon vast aan één van de masten die net boven water steekt. Deze stalen driemaster, die in 1905 pitch vanuit Trinidad bracht, ligt rechtop op de bodem, 5 m diep. Omdat ze St. John’s niet binnenmochten met een rokende, gevaarlijke cargo, ankerden ze hier in de baai. Toen ze echter de houten dekplaten verwijderden om de zaak te onderzoeken, vloog het schip, door de toevoer van zuurstof in brand. Zo ging de Andes ten onder…nu een echt mooi begroeid kunstmatig rif, thuis voor heel wat vis. Het zicht onder water valt nogal mee en we kunnen toch een paar mooie foto’s maken.

 

Later, gezeten in de kuip, probeer ik me de paniek, het tumult  en de angst van meer dan honderd jaar geleden in te denken. Maar de kokmeeuwen leiden mijn aandacht af. Het zijn dezelfde meeuwen als thuis maar de wit-grijze onderkant van hun vleugels is hier hemelsblauw, de reflectie van het water. Prachtig ! Tony belooft een foto.