Kapok.
- Details
Er is ook een nieuw mapje met foto's van Dominica. Voor een woordje uitleg, open de map "Foto's" en klik op Dominica.
{pgslideshow id=32|width=670|height=480|delay=4000|image=L}
De zee-engte tussen Dominica en Martinique staken we in een paar uur over. Met dank aan de flinke zuid-oostenwind, die zelfs zand van de Sahara naar de Caraïben meevoert en voor ‘brume de sable’ zorgt.
En dan zeilen we langs de kust van Martinique. Geweldig vind ik het steeds, vanuit zee kan je in alle rust het land observeren. Wat een verschil met Dominica : we zien de files langs de kustweg, de zware vrachtwagens, de ’echte’ autobussen, de betoncamions, de grote torenkranen, de resorts aan de stranden.
Een heksenketel!
Vandaag willen we ons ook even in het gewoel wagen. We zijn in Fort de France. In de hoofdstad kan je alles kopen. Een stoffenwinkel, daar ben ik naar op zoek. Onze lievelingskussentjes voor in de kuip, gevuld met kapok, het vlokkige zaadpluis van de kapokboom, dat niet schimmelt en je zelfs drijvende houdt, zijn letterlijk uit elkaar aan het vallen. Toch de stoffen buitenkant. Je kan die kussens hier nergens kopen, dus wil ik aan de slag gaan om nieuwe hoezen te naaien. Waarom zeulen we al die tijd mijn naaimachine mee, dacht je?
In de stad vind ik een straat vol met stoffenwinkels. Mannen met micro’s en luide stem lokken je binnen. Ik moet aan de tijd van Jan Thijs denken…wie herinnert er zich hem nog? Hij bood je twee tonnen waspoeder aan in ruil voor één ton Dash!
Tussen de rollen met stof, die gewoon met tientallen rechtop tegen elkaar staan, vind ik precies wat ik zoek. De verkoopster knipt zo, rechtop op de rol, de lengte af. Hier in de propvolle winkel geen plaats voor een tafel om comfortabel te werken.
Opdracht volbracht, dus kunnen we weer vertrekken. Het naaien zelf doe ik wel op een rustige ankerplek. Hier in Fort de France is het veel te woelig door de af en aan scheurende ferry's.
Op het plein aan de haven stoppen we nog even. Rastafari hebben er hun tenten opgeslaan. Ze zingen, preken en manifesteren voor de vrijlating van gevangenen.
Hun gezangen, nee, geen reggae, klinken nog laat in de nachtelijke ‘Vlamingenbaai’.
.JPG)
.JPG)
Afscheid van Dominica
- Details
Tot afscheid blaast Tony op onze misthoorn. Ik weet niet of de figuurtjes op het terras van de Sunset Bay Club, die ons staan uit te wuiven, dat kunnen horen.
Salut, Roger, Marcella en Vlaamse Kelly van "den bureau". Het was hier fantastisch bij jullie. Met de lobster, gisteren, "het laatste avondmaal", zo noemde Roger het, sloten we in stijl onze vakantie op Dominica af. Aan onze tafel weer een wereld-Vlaming, Freddy, zakenman op Union Island, waar we binnen een paar weken hopen te passeren.
Vanmorgen kregen we nog een aantal kokosnoten mee for the road en we mochten niet vertrekken zonder de overheerlijke pannenkoeken te proeven.
Maar nu zijn we weer op weg.
Dominica, het natuureiland, heeft een speciale plaats in ons hart veroverd. De mensen zijn er arm maar zo vriendelijk. De dorpjes en steden stellen niet veel voor. Industrie is er amper. Ja, er staat een fabriek van Palmolive waar kokosolie verwerkt wordt. Hun enige uitvoerproduct : bananen. Zelfs suikerriet wordt hier niet meer verbouwd. Geen rum van Dominica. Maar er zijn geen woorden voor hun prachtige natuur, watervallen, meren, hot springs, boiling lake.
Gans Dominica : één groot nationaal park, ook onder water.
Geen resorts, enkel kleine hotels. Amper zwaar verkeer, veel Toyota- en andere busjes.
Laat ons hopen dat het eiland nog lang zo ongerept blijft. Zolang de woeste natuur er regeert, komt dat wel in orde.
Doop.
- Details
Hallelujah! “Oh Happy Day, oh happy day, when Jesus washed, when Jesus washed, he washed my sins away. “
Het schalt, een beetje vals, uit de luidsprekers die bij het busje op het strand staan opgesteld. Een groepje feestelijk uitgedoste mensen verzamelt er rond. Een prediker verheft zijn stem. Zijn preek vaak afgewisseld met zijn (vals) gezang. “Praise the Lord”. Een vrouwenstem klinkt hoog en helder.
Ze zijn net toegekomen op het strand en hebben alles opgebouwd terwijl wij koffie zetten voor het ontbijt. Vanuit de kuip móeten we wel meeluisteren zo luid klinken de gospels.
Dan maken een aantal personen zich los van de groep en lopen in zee. Twee mensen helpen de dopelingen (want dat zijn het) achterover in het zeewater te dompelen, de priester zegt de gebeden. Nog een psalm…dan stapt iedereen in de auto’s en weg zijn ze. Het strand is weer voor de vissers die hier hun hutjes hebben.
De zondag kan beginnen.
We doen het kalmaan. De hitte (34°) helpt je daar wel bij.
Hoogtepunt : een paar minuten op skype. We kunnen met eigen ogen zien dat Lyam groeit als kool, dat Bert behouden terug is uit Amerika, dat Stefanie gelukkig is en dat ze bezoek hebben van oma en opa Wetteren.
Het is goed zo. Wij zijn weer tevreden.
Vakantie op Dominica.
- Details
Zijn we nu toch met vakantie? Rustig kabbelen de dagen voorbij. Toch nadat Tom en zijn ‘bemanning’ met de nodige commotie vertrokken zijn.
Nadat ze nog even bij ons gedag hadden gezegd, dachten ze gewoon los te gooien en weg te varen. Niet dus!
Het dikke touw van een naburige boei had zich rond de schroef van de Alegria gedraaid. Toen Tom de motor startte, ging het helemaal fout. Geen beweging meer te krijgen in die schroef. Tony, met zijn duikfles en ademautomaat, moest eraan te pas komen én het kersvers in België aangeschafte prima duikmes. Als boter sneed dat mes door de mannenarm dikke touwen.
Met een uur vertraging (en wij met een wijnfles extra) konden we hen toch uitzwaaien.
.JPG)
Nu is dus de ‘rust’ weergekeerd. Ook de boot uit Rio de Janeiro vertrok vannacht. De ‘opstapster’ moet op 24 mei het vliegtuig halen op Antigua. No problem, zou je zeggen, ware het niet dat ze geen motor hebben (hij spaart voor eentje ) en dus alles zeilend moeten afleggen. Hoelang doe je er dan over? Geen idee. Er is nog steeds heel weinig wind. Dus vertrekken zij!
Wij doen wat uitstapjes. Zoals vroeger op reis, geniet ik nog het meest in de busjes tussen de lokale mensen.
.JPG)
We rijden naar Portsmouth, waar niet minder dan vier niet opgeruimde scheepswrakken op het strand liggen. De stad stelt niet veel voor. Was eens de hoofdstad, maar werd verlaten voor Roseau omwille van de moerassen die voor malaria, gele koorts en andere dodelijke ziektes zorgden.
We willen de Indian River (genoemd naar de Carib, de oorspronkelijke bewoners van de Caraïben) bezoeken. Gidsen roeien je (motor is verboden in dit natuurpark) tussen de enorme ‘bloedhoutbomen’ (hun sap is rood als bloed). Overal enorme krabben, reigers en leguanen. Ook hier weer heeft men gefilmd voor de ‘Pirates’. Tweede film, het bezoek aan een boze heks…
.JPG)
Een ander tochtje voert ons naar het dorp vlakbij Sunset Bay. We babbelen met de enorme mama die ons een zoet drankje verkoopt. We eten geroosterde banaan, wandelen een eind langs de rivier. De natuur wacht zelfs niet tot de laatste huizen om het heft weer stevig in handen te nemen en alles te overwoekeren.
We proberen de enorme mangobomen wat te verlichten van hun enorme last aan vruchten.
‘s Avonds lezen we wat bij op de websites van bekende ‘vertrekkers’, doen enkele mails.
Maar vooral, genieten van de lekkere keuken en het gezelschap en de verhalen van Roger en Marcella.
.JPG)
Sunset Bay Club
- Details
We amuseren ons hier geweldig bij Roger en Marcella. “Doe alsof je thuis bent”, zeggen ze. We zwemmen in hun pool in de prachtige tuin met de leguanen als gezelschap. We douchen ons uitgebreid en kunnen onze jerrycans vullen met water.
Wat je ook maar nodig hebt, ze bezorgen het je. Brood, groenten, fruit. Ze kunnen je ook alles vertellen over wandelingen en hoe er te geraken.
Maar top of the bill is Rogers openluchtrestaurant. Van over het ganse eiland komen mensen naar hier om te eten. Gisteren was de directeur van de Amerikaanse medische universiteit ( Ross University School of Medicine) hier met een heel gevolg en vandaag komen Franse touroperators de heerlijke gerechten proeven. Vrijdag is het restaurant zelfs helemaal volgeboekt.
Wij genieten van de laatste avond met Mel en Pascal (de sympathieke Brusselaars die hier nu een kamer hebben, even geruild voor hun kajuit op de Alegria) en schipper Tom, die morgen de terugtocht naar Guadeloupe aanvatten.
Wíj blijven nog wat, voelen ons hier echt thuis.
Dus, zeilers, ben je Portsmouth beu dan is er de Sunset Bay Club. Jullie zijn er meer dan welkom. Positie : 15°27 N en 61°27 W. Neem de oranje mooringboei. Ofwel kan je ankeren in zo’n 19-20 m diep water.
Alles wat je zeilershart begeert, is er: van wifi, wasserij en provisies tot autoverhuur en mogelijkheid tot uitstappen maken over het eiland. Het is hier perfect veilig, het uitzicht is mooi en werkelijk niemand valt je lastig. Als je eens helemaal tot rust wil komen, slechts één plekje.
Marcella en Roger (die hier alles 16 jaar geleden met eigen handen opbouwden) verwelkomen je in het Vlaams (Hasselts, Oostends, Berings), Frans, Engels, Duits of Spaans en maken grapjes in, als het even kan, nog meer talen.
Wat wil een mens meer !
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Tony en Roger