Kiten

Details

 

 

 

Bert kan zijn geluk niet op, onze eerste ankerplek en al zó een kitespot. Perfect gewoon.
Tussen Îlet du Gosier en het land surft hij heen en weer.
Zijn woorden: de eerste keer op mijn board in 2011, het meest turkooizen, warmste (27°) water ooit, de perfecte wind (18-20 kn), mijn kitezeil met wat koraalzand vastleggen, cool man!



Dit moet Lyam zien. De baby dus in zijn, op de groei berekende, zwemvestje gehezen. Zonnepetje op. Royaal met babyzonnecréme ingesmeerd. Dit zwemvest-pakketje, de moderne versie van het rieten mandje van Mozes lijkt het wel, geef ik door aan Stefanie in Jak. Als ik me ervoor neerzet, krijgt Lyam geen zeewater in zijn gezichtje, stuifwater heb je immers bijna altijd als je met Jak op pad bent.



Ook tijdens de wandeling op het eiland beschermt zijn zwemvest hem tegen zon en wind.



Wat een belevenis. Al die indrukken van vanmiddag en die flinke teugen frisse zeebries, het kan niet anders of ze zorgen voor een prima nachtrust en niet enkel voor onze kleinste matroos aan boord.

Lyam op de Jakker

Details



Wij beseffen het echt niet. Ons bezoek moet er ons steeds op wijzen, wat een gelukzakken wij zijn, hier te kunnen zeilen.
Toen we vanmiddag de baai van Point-à-Pitre (genoemd naar de Nederlander, Peter, die hier in 1654 een vismarkt uitbouwde, Peter's Point) uitvoeren, konden Bert en Stefanie hun verwondering over wat ze zagen niet verbergen. Die kleuren! Het water alle tinten turkoois, de palmen groen, spierwit het zand van Îlet du Gosier ginds in de verte. Wat een verschil met het grijze Noordzeewater van de Brouwersdam, hun gewone kitespot.

De passaatwind is er, zoals altijd, ook. 20 knopen! Eindelijk is dat, letterlijk, geen natte vingerwerk meer maar niks dan de waarheid. Af te lezen op de nieuwe windmeter, volgens de regels van de kunst in de mast geplaatst, door vader en zoon, die elk een keertje omhoog gingen. Inderdaad, jetlag of niet, zelfs die eerste dag is er al flink gewerkt.

Maar nu zijn we op weg naar dat kleine, onbewoonde palmeneilandje, als uit de boekskes. Zal het voor iedereen meevallen, daar te ankeren? Het is er wel wat onrustig.
We zullen het proberen, we zijn ook zo weer de 3 NM teruggevaren naar Point-à-Pitre.

O, houd ik je te lang in spanning, je wil natuurlijk weten hoe het Lyam vergaat op de Jakker. Wel, na een eerste nacht van iets vaker wakker worden door het aanpassen aan zijn nieuwe omgeving en de andere tijdzone, doet hij het prima. Hij koestert zich in al de aandacht die hij krijgt en dan bedoel ik niet alleen van ons. Op de uitzonderlijk kinderrijke steiger is hij de jongste en dé attractie.

Nu het grote water op dus. Dat is echt wel ruw. Tegen de golven in springt Jakker af en toe serieus omhoog. Lyam ligt, als een ervaren zeerot op zijn buikje in zijn klamboebedje, één beentje opgetrokken, vast als een huis.

Enkel rond etenstijd maakt hij ons luidruchtig duidelijk dat hij honger heeft. Als ne grote verschijnt hij later aan dek met zijn zonnebrilletje en in zijn rode lycra pakje, dat beschermt tegen UV stralen. Onze kleine Elvis!
Showmanneke?zijn papa krijgt concurrentie.


Weerzien

Details

 

Het eilandje, Îlet du Gosier, met bijbehorend rif, in de luwte waarvan we twee dagen schommelden, verdwijnt in de verte. Vanmorgen, zondagmorgen, zijn er nog veel meer zwemmers dan normaal. Ze zwemmen van het stadsstrand naar het eilandje, bijna een kilometer ver. Wij laveren er tussendoor. We zijn op weg naar Point à Pitre. Straks landen Bert, Stefanie en Lyam daar op de luchthaven.

 

In marina Bas-du-Fort, de jachthaven van Point à Pitre, krijgen we vlot een plaatsje toegewezen. Hier hebben we een loopplank nodig om aan en van boord te kunnen.

Eerste klus voor Tony, die plank vastmaken.

Dan volgen : registreren in de capitainerie, winkelen in de Carrefour (enkel voormiddag open), dek afspuiten (hier hebben we weer water), lakens wassen, kajuit nog wat opruimen. En natuurlijk, tussendoor, praatjes slaan met de buren. Frans, Duits, Engels?talenkennis daar draait wereldzeilen om. We liggen graag op anker, maar de contacten in de havens zijn ook wel heel leuk.

 

En nu maar wachten op een seintje van Bert.

Dat krijg ik zodra ze uit de taxi stappen. Daar komen ze aan in de schemering, beladen als muilezels: maxi cosi, kite spullen en nog een rugzak of drie.  Het jonge gezinnetje. Heerlijk weerzien.

 

Het installeren aan boord is al echt routine voor hen. Een plaats voor het "klamboebedje" van Lyam is ook snel gevonden.

 

Zo hun vakantie op de Jakker kan beginnen.

 

Wijzelf hebben nu ook een echt vakantiegevoel. Je zal dus, dat begrijp je wel, minder van ons lezen de volgende weken.