Ik ben gecapituleerd. Tony vindt die blond-rossig-grijze haren van mij maar niks. Hij is daar duidelijk in, zo is hij nu eenmaal. Ik wilde me eigenlijk gewoon grijs laten worden, of toch lichter van haarkleur. De kapster thuis hielp me in die richting door ze asblond te kleuren. Nee, niet goed, vond Tony . Dus na lang tegenstribbelen, ja, feministen van mijn tijd, heb ik toegegeven. Zo ben ik nu eenmaal. Maar op één voorwaarde… hij gaat mij helpen mijn haar weer donker te kleuren. Vandaag nog wel.
De kajuit wordt kapsalon. Ik zit op de frigobox, recht onder de lamp en zo lukt dat verven aardig. Hier in de haven van Point à Pitre hebben we genoeg water dus het uitspoelen, mijn grootste bezwaar tegen verven want zoveel water verknoeien, gaat makkelijk.
Enig probleem: in de Champion hier in de haven hebben ze enkel de kleuren : blond, blauw-zwart en kastanjebruin.
Ik wil niet weten hoe je eruitziet met dat zwart op je kop. Het kastanjebruin, dat ik wel móest kiezen, ís gewoon zwart.
Resultaat : ik loop, als een Russische Svetlana op jaren, in de haven rond. Enkel de vuurrode lippen en koolzwarte wenkbrauwen ontbreken nog. Zelf schrik ik telkens als ik een spiegel passeer.
Tony is gelukkig. "Ok, het is wel wat te donker, maar toen ik je leerde kennen was je nog zwarter " en "Waarom zou je mooie bloesjes en rokjes kopen? Met je oma-haren kan je beter oma-kleren aantrekken. " Zijn woorden. Ik zei het toch al, ongezouten krijg je zijn mening.
Die mening bestaat nu nog enkel uit complimentjes. Veel aangenamer als je dag in, dag uit met elkaar optrekt.
De haren maken de vrouw of liefde is…je haren kleuren in zijn favoriete kleur!
Ja, ja, hierbij een foto, daar zit je toch op te wachten en verder wil ik er niks meer over horen.
