Ze stappen in de taxi (netjes op tijd zoals besteld, dit zijn de Antillen) en zijn weg. Zo eenvoudig vertrekken je kinderen weer voor een tijdje uit je leven. Wij blijven achter met honderden foto’s, filmpjes en zoete herinneringen. Met pijn in het hart denken we aan dat lieve, kleine ventje dat ons al echt kende na die twee weken. We missen hem nu al ontzettend.
Al die kleine, nieuwe dingetjes die hij de volgende maanden stilaan zal leren, zullen we niet meemaken.
Maar er is skype en dat nieuwe wonder-communicatiemiddel willen we zo vaak als kan, gebruiken.
Dan is het nu weer de beurt aan de grootouders uit Wetteren om Lyam te vertroetelen.
En wij kijken na die heerlijk weken met het gezinnetje van Bert alweer uit naar het bezoek van Karen. Dat is het zeilersbestaan.
Om de pijn te verzachten, storten we ons op “werk”. Niet alleen wassen, plassen en inkopen doen. Eindelijk, eindelijk kunnen we nog eens op internet, dus foto’s , foto’s, hier komen ze.
{pgslideshow id=30|width=670|height=480|delay=4000|image=L}