Terug "thuis" in de Carieb
- Details
Diep onder ons schittert in de zon, tussen de wolken door, de oceaan. We blikken omlaag door het raampje van de Airbus 330 van Air Caraïbes. Kunnen we een bootje zien? Ik weet dat ze er zijn, worstelend voor elke mijl, want zelfs van onze hoogte zien we de golven.
Deze grote vogel lacht eens met de ploeteraars daar beneden, gezwind vreet hij mijlen. Liefst zo'n 80 maal sneller dan de Jakker drie maanden geleden.
Amper tijd om je mentale knop in 'Caraïben mode' te switchen. Amper tijd om even de voorbije maand de revue te laten passeren.
Ik denk aan het heerlijke weerzien met de kinderen. De allereerste keer Lyam dicht tegen je aan. De ontelbare etentjes en drinks met familie, vrienden, ex-collega's. De zovele vrienden die we uiteindelijk niet hebben kunnen zien. De tijd in het zwembad en het leslokaal nodig om te leren duiken. De babyborrel : grandioze afsluiter van een geslaagde maand in België waarvan we, buiten de menselijke warmte, toch vooral onze koude voeten onthouden.
Ik denk aan de vele vragen, steeds terugkerend: wanneer waren jullie het bangst, waar was het het mooist, wilden jullie ergens voor altijd blijven?
Ik denk aan het zoveelste afscheid van degenen waar je het meest van houdt. Als het spreekwoord klopt, zouden we intussen morsdood moeten zijn. Maar een mens kan wat hebben en ook nu weer is de remedie: werken en uitkijken naar het volgende bezoek.
Knop om naar de Caraïben dus. Zo makkelijk. Schoenen en sokken uit en nooit meer kouwe voeten. Ons warmen aan de zon en aan de super vriendelijke inwoners van Martinique. Weer wennen aan vreemde mensen die je gedag zeggen op straat of straffer nog een praatje beginnen. Dat gebeurt in België toch nooit, geef toe.
O ja, welkom terug op de site, jij trouwe lezer. Ik zal het nooit meer doen, je zo verwaarlozen.