Lyam maakt al meteen kennis met skype. Kijk voor een foto bij het vorige tekstje "Baby" !


“België en Holland in de modder“, Denise slaat de nagel op de kop met deze titel voor de blog van La Luna.
Het voelde een beetje aan als “schoolreis” toen we vanmorgen in het busje stapten samen met de bemanning van Vivente, La Luna en hun bezoek. De taxichauffeur, met wie we een prijs afspreken en die daarvoor ook een klein beetje gids speelt, zal de ganse dag van ons zijn. Op naar de vulkaan, Soufriére. Met de boot ben je allicht sneller in het gelijknamige stadje en bij de Pitons. Maar een busrit als deze geeft je een andere blik op de jungle, op de rivier waarin vrouwen zichzelf wassen én het linnen, op de speelplaats van de lagere school, op het schamele vissersdorp zonder stromend water.

De obligate stopplaatsen, ze heten o.a. “the View”, hoe kan het ook anders, waar de cruisemensen uitstappen, zijn natuurlijk wel mooi, maar interesseren ons minder. Het is drummen om ons busje ergens tussen te wringen.


Dan zien we hét meest spectaculaire uitzicht van St. Lucia : de twee Pitons (bergen) die recht uit de zee oprijzen. Deze tweelingbergen zijn hun  uithangbord, ze staan in de vlag.
De vulkaankrater (Sulphure Spring) links staat al te dampen. Als we uitstappen voor tickets , ruiken we het meteen. H2S! Doet me wel wat aan “thuis” op de waterzuivering denken!. Tony, nog steeds flink verkouden, ruikt er niet veel van.
We wandelen met gids tot dichtbij de krater.  Het borrelt en stoomt. De enige drive-in vulkaan ter wereld. Geen centje inspanning om er te geraken.
Niet bang zijn : laatste uitbarsting in 1766. Als het stomen en borrelen plots zou stoppen, kan dit een nieuwe uitbarsting aankondigen en het opbouwen van druk in de magmakamer en stormt onze gids onmiddellijk naar een klaarstaande helikopter, zo knipoogt hij.

Dan volgt dé attractie van vandaag: Holland en Vlaanderen in de kookpot… Heet, man, dat water dat van de vulkaan naar beneden loopt en in een bad verzameld wordt. En wij zijn toch al wat gewoon. Laat zeggen, zo een 28 °. Maar dit hier, geloof me, daar duik je niet zomaar in. We gaan voor het hele programma : insmeren met zwarte, stinkende, warme modder. Heilzaam voor lijf en leden…en je wordt er 10 jaar jonger van. Geef hier die modder! Laten opdrogen en dan gewoon afspoelen in the hot tub…right. Doe maar flink je best, morgen zit het zwarte spul toch nog in je zwempak, achter je nagels, op je lakens.
Maar, zacht velletje, dat hebben we wel.

Na een hapje eten in het wat tegenvallende stadje Soufriére, sluiten we af met een bezoekje aan Diamond Gardens and Falls. Prachtige tuin. Mevrouw de gids (die ons wel snel er doorheen loodst) vertelt zoveel namen en weetjes, probeer dat maar eens te onthouden. Veel van deze exemplaren kennen wij van hun minder uitbundige versie bij ons thuis in een pot. Laatste foto aan de waterval en we staan weer buiten.

Nog niet genoeg emoties voor één dag, zo zal blijken.
Tony, die zich vanmorgen nog gewoon verkouden voelde, is echt koortsig als we bij de boot aankomen. Die kruipt dus in bed en ik houd de wacht bij de GSM want ik kreeg bericht van zoonlief dat de baby er zit aan te komen. Bij Stefanie is het water gebroken. Wachten duurt altijd lang maar uiteindelijk wordt Lyam nog op 3 februari geboren.
Hij meet 49 cm en weegt net geen 3 kg.

Vanmiddag hebben we hem via skype (die schitterende internettoepassing van de mannen van Kazaa) kunnen bewonderen en hij heeft zich meteen ook flink laten horen.  Zingen kan hij dus al, nu nog drummen.

 

 

P2031591 (Medium)

P2031598 (Medium)P2031610 (Medium)