Karen
- Details
Wat een enorme vogel zo een Boeing 747. Hij heeft zijn naam, Jumbo, echt niet gestolen.
Een heel dorp lossen ze op het vliegveld van Fort de France en ergens daartussen loopt Karen. Ze slaagt er zelfs in als één van de eersten door de deuren te stappen. Met een uurtje vertraging sluit ik haar, rugzakken en al, in mijn armen. Wat een gevoel!
Nog vlug even gedag zeggen aan onze Waalse vrienden van de Nutz, die hier de vriendin van één van hun afhalen, en op weg terug naar Fort de France. Onze poging om met de goedkope ‘taxi public’ terug te rijden, mislukt deftig. Er is niet echt een halte. De vriendelijke man heeft me wel uitgelegd waar we moeten wachten. We sjouwen erheen maar hebben wellicht te weinig geduld. Dan maar de keidure taxi op de luchthaven.
En zie, daar aan de oprit van de autosnelweg passeren we een groepje vrouwen die wachten op onze ‘taxi public’. Jammer.
Op de Jakker wacht de nieuwjaars-champagne. Ook de meloen en ananas smaken verrukkelijk. Daarvoor gingen we vanmorgen al vroeg op pad naar de Marché Couvert. Maar de komst van Carla Bruni (Madame Sarkozy) probeerde roet in het eten te gooien. De Sarkozys zijn namelijk op bezoek in Martinique en madame had besloten vanmorgen ook wat patatjes te kopen op de markt. Maar ‘boodschappen doen 'krijgt als je presidentsvrouw bent wel een heel andere dimensie. De halve binnenstad rond de markt afgesloten, honderden politiemensen op de been en op de motor, veel volk dat zich komt vergapen, de markt gewoon gesloten tot na haar vertrek. Daar hebben we dan maar op gewacht.
Karen is tenslotte voor ons een VIP!
VIP die nu, een gat in de nacht voor haar, lekker gaat slapen om morgen te beginnen aan een verkwikkende vakantie.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Reflectie
- Details
Na ruim één week kan het wel. Een evaluatie van de overtocht, gebruikelijk zo bij het begin van het jaar.
Ook gebruikelijk: de ellendig hoge dwarsgolven, het eeuwige rollen dat vergeet je allemaal, vooral de mooie momenten blijven hangen. De ontmoeting met de orca’s en de andere walvissen. De ontelbare prachtige zonsop- en ondergangen, de sterrenhemels, de vallende sterren. Het praatje dat we maakten met de captain van de catamaran. Het rustgevende van routine en wacht lopen. De nachten alleen in de kuip, rustig je gedachten laten kabbelen. Het lekkere eten dat we toch elke dag weer voor elkaar kregen. Bij onze aankomst hadden we zelfs nog appels, appelsienen, aardappelen en tomaten over. We kennen anderen die enkel op blikgoed overleefden.
Dan was er het hoogtepunt van de dag : het noteren van de positie en het uitrekenen van de dagafstand, de grootste: 135 nm, de kleinste: 80 nm.
Ander hoogtepunt: ons gesprek met het thuisfront, de radio amateurs van de NOL. Toch een prestatie op zich, elke dag een sked. Alleen voelden we ons zeker nooit, ondanks de grote plas blauw water rondom.
In perfecte harmonie met elkaar en vanzelfsprekende samenwerking hebben we deze Mont Ventoux van de zeilers gehaald. Niet in het minst dank zij Jakker, Pierke en Jefke: die ons geen moment in de steek lieten. De enige schade, een paar doorgesleten touwen.
Volmaakt tevreden dus.
Fort de France.
- Details
Rond half twaalf varen we tussen Le Rocher du Diamant en Martinique door. We zijn bijna halfweg op onze tocht naar Fort de France, de hoofdstad van het eiland.
Het steile rotseilandje (Diamant rots), van ver lijkt het nog het meest op een broodje, heeft geschiedenis geschreven. Ten tijde van Napoleon wilden de Engelsen, die nog altijd heer en meester waren op zee, hier wel graag, erg strategisch, een schip stationeren. Schepen waren er echter te weinig en een Engelse slimmerik bedacht dat de rots ook perfect als schip kon fungeren. Zo komt het dat deze rots, gedurende 18 maanden, tot de Fransen hen verdreven, H.M.S. Diamond Rock heette. Geen pretje voor degenen die hier gestationeerd waren. De rots stijgt recht uit zee op, is kaal en vergeven van slangen. Toch plaatsten de Engelsen hier kanonnen, erg onaangenaam voor de niets vermoedende schepen die hier langs voeren naar Martinique.
Napoleon, wiens vrouw Joséphine geboren is op Martinique , kon dit niet over zijn kant laten gaan en beval de inname van de rots, hetgeen boven alle verwachtingen nog lukte ook. Nadien hebben de Engelsen bij de slag van Trafalgar wel wraak genomen. Zo gaat dat in de geschiedenis nu eenmaal.
Eenmaal de rots voorbij nemen de golven af en de wind toe. Met een sneltreinvaart stuiven we voorbij vele baaien, de ene al mooier dan de andere. Overal liggen jachten op anker. Hier komen we nog wel eens een kijkje nemen. Nu eerst maar verder naar Fort de France.
De grote baai van deze stad opent zich voor ons. “Vaar eens vlug stuurboord uit, hier drijft …..een schaap, een man??? Nee, het is maar een schildpad! Oef. “
Zonder verdere problemen zeilen we naar de overkant en laten het anker vallen vóór het Fort St. Louis. Een fort type Vauban, zoals er in Frankrijk ontelbare gebouwd zijn.
Ook hier zijn jachten meer dan welkom, een grote dinghy steiger verwelkomt ons, er vlakbij een groot park.
Dus gaan we een namiddagje wandelen in de hoofdstad van het eiland, die met haar kleine straatjes, de wat vervallen houten huisjes en de gemoedelijke sfeer, met erg veel lachende zwarte mensen, eerder doet denken aan een groot dorp.
Benieuwd hoe het Karen hier bevalt morgen.
St. Anne.
- Details
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Onze positie : de baai van St. Anne, een soort inham in de grote baai Cul-de-Sac de Marin in het zuiden van Martinique.
Hier liggen we op anker tussen de zovelen. Scherpe jachten (zoals het onze) maar ook ontelbare (huur)catamarans. De ankerplek is als een dorp. De jachten zijn de huisjes. Nee, geen auto voor de deur, maar een dinghy of rubberen bijboot achteraan drijvend.
Vanaf 7 u begint het dorp te leven. Bootjes vangen hun tochtjes naar het dinghy dock aan, een betonnen pier midden in het stadje, vóór de kerk en het gemeentehuis. Mensen staan vroeg op in de tropen. Er moet brood gehaald en allerlei andere boodschappen.
Het af en aan varen gaat de ganse dag door. Aan het dock liggen constant een 20-tal bootjes. Het is kunst onze eigen Jak een beetje ruw tussen twee andere rubberboten te duwen om zo bij de ijzeren ring te komen waaraan we hem vastmaken met een staalkabel en hangslot.
Iedereen doet dat hier zo. Wee degene die zijn dinghy gewoon met een touw vastmaakt, groot is de kans dat hij de pineut is en straks helemaal niks meer terugvindt. Je boot en motor zien er ook best niet té nieuw uit. Veel van onze collega’s spuiten hun motortje met felle kleuren en maken hem zo, zelfs van ver al, erg herkenbaar en minder aantrekkelijk om te stelen.
‘s Nachts hijsen de meesten hun bijboot in davits ook veel minder makkelijk te pikken op die manier. Net zoals thuis moet je hier ook je spullen bewaken als een goede huisvader.
Veel leuker nog om met je dinghy te doen : naar het rif tuffen om daar te gaan snorkelen. We zien veel mooie visjes, die we herkennen, maar waarvan we de naam (nog) niet weten. Het rif zelf herstelt zich van schade opgelopen bij een storm van jaren geleden.
We keren terug langs het strand van Club Med. Ze hebben het meest pittoreske stuk van de baai inge’palmd’. Ja, echt, hier staan de mooiste palmen.
Het stadje St. Anne met typisch Antilliaanse houten huisjes, balkon en terras incluis, is helemaal omgetoverd ten behoeve van de toerist. Restaurantjes, bars, boutiques. Zelfs in de overdekte markt vind je nog maar één groentekraam, naast de vele kraampjes met armbandjes, oorbellen en jurkjes.
Na alweer een prachtige zonsondergang, raak je daar ooit op uitgekeken, gaan we morgen op pad naar Fort de France, een 20 zeemijl naar het noorden, waar zaterdag Karen arriveert. Haar kooi is klaar. Een nieuwe ventilator geïnstalleerd, hopelijk kan die de hitteschok van de aankomst wat verkoelen.
Skype
- Details
Er is nog een plaatsje op één van de houten banken in Mango Bay, zelfs een stopcontact. Dus zit ik nu, wat lacherig, te kijken naar het beeld van Karen, Bert en Stefanie (met buikje) thuis rond de tafel vóór de laptop.
Veel wuiven en lachen en duimen omhoog, want ik versta hen zo slecht met die luide muziek in de bar.
Skype: gewoon geweldig, zelfs als het niet optimaal werkt. Drie kwartier babbelen en genieten vliegen zo om en dan…. fini. Mensen rondom je beginnen rond te kijken, vragend.… de internetverbinding is verbroken. Zo gaat dat hier.
Langzaam loopt de bar leeg.
We wandelen terug naar de Jakker. Straks komen Theo en Michèle op visite.
Van hun verhalen, geput uit jarenlange ervaring, kunnen we nog veel opsteken.