Verzonden via W2LK

Alarmerend, de berichten die tot bij ons, op de oceaan, doordringen. Sneeuw, sneeuw, nog meer sneeuw. Ligt België plots in Oostenrijk? Elke dag opnieuw oprit vrijmaken, auto van onder de sneeuw te voorschijn schrapen en borstelen, gladde wegen trotseren (want geen zout), ellenlange files het hoofd bieden en als je even weg wil uit die wereld kan je zeker niet vliegen want de-icen kan ook even niet.

En wat doen wij .. wij rijgen de zeildagen aan elkaar als ballonnetjes aan een snoer. Weten nauwelijks welke dag het is. Schandalig!
Toch wel, het is kerstavond straks. In gedachten zijn we bij onze geliefden die we op zulke momenten heel erg missen. Maar komaan, zeuren helpt niet, hier moet gezeild worden.

Dag 11 was erg ruw. Dan doe je enkel het noodzakelijkste. Wat boterhammetjes smeren, chips eten en fruit en nog wat overschotjes opwarmen. Zeilen regelen, natuurlijk ook.

Dag 12 was zijn tegenpool. Aan het werk dus. Brood bakken en een 'Kerstmis' cake. Al snel is het binnen, met de oven aan, 35°. Is er geen manier om 'koud' te bakken?

We nemen een zoutwaterdouche met emmers zeewater. Ok, shampoo schuimt niet zo goed met al dat zout, maar het is beter dan niks. Afspoelen met zoet water, klaar. Zuinig zijn met water, weet je wel. 154 liter water verbruikten we tot nu toe. Goed, hé.

Tony probeert te vissen. Als hij de lijn een keer binnenhaalt om te checken, zijn alle haakjes weg. Eén of andere vis-onverlaat is ermee vandoor. Zit hij hier al een uur te turen naar een lijn zonder haak! Vloekend op wie... op Neptunus? ...gaat hij op zoek naar een nieuw stel haakjes.
Succes had hij gisteren niet. Vandaag probeert hij het opnieuw. Met een andere lijn dit keer. Gelukkig heb ik genoeg in frigo en kelder om te beletten dat we honger lijden.

Zou ik nog durven hopen op een tonijntje voor vanavond? Ik vrees ervoor.

Verzonden via W2LK

Dag 10:

Het ondenkbare is gebeurd. Afgelopen nacht. Tony merkte plots dat de accu's bijna leeg waren. Onmogelijk toch?! Energieproblemen : niet voor ons.

Wat is er dan gebeurd?
Tja, na twee dagen met bewolking en weinig zon, zelfs een paar verfrissende regenbuitjes zijn de batterijen niet volledig opgeladen door de zonnecellen.

We springen ook niet zuinig om met onze energie : niet nodig want energie zat. Twee GPS plotters werken 24 u op 24, 's middags de laptop op voor mails en positierapport.
's Nachts durven we al eens een filmpje te kijken, ook op de laptop, een grote stroomverbruiker. Zenden met HF, nog meer stroom nodig. De radar 's nachts en vooral de ganse tijd de frigo, die hier harder moet werken dan thuis.

Dus : we nemen ons hier en nu plechtig voor : we gaan ons leven beteren. Zuinig zullen we zijn met energie net zoals we dat met water zijn.
Dat is beloofd !

Dag 11: Close encounters

Vlak langs Jakker knalt in een explosie lucht als uit een persluchtleiding. Phow!! Een grote zwarte massa, witte vlekken, een hoge scherpe rugvin! Orca! Twee killer whales.

Ze duiken onder onze boot door, vooraan, in het midden. Nog een keer, steeds opnieuw. Strijken met hun logge lijf, bijna huid tegen huid, langs onze Jakker. Kippenvel, angst, ongeloof, bewondering.
Ik zie een reddingsvlot met overlevenden. Weken op zee. Een houten zeiljacht, door orca's tot zinken gebracht. Een boek dat ik lang geleden las. Moeten we ons op het ergste voorbereiden?
Nee, een gat in onze romp slaan is niet makkelijk. Maar ons roer en Pierke dat zijn twee kwetsbare dingen achteraan de boot. Als ze daar tegenaan botsen ...

Ze cirkelen rond ons. Komen steeds terug. Kijk die enorme beesten rijden op de hoge golven achter ons, als dolfijnen. Hun enorme koppen naar ons gericht. Wat een lengte! Tony probeert foto's te maken. Eerst zwart-witte schaduw onder water vinden, dan gokken waar hij zal bovenkomen, evenwicht bewaren op bokkend schip, de sta-in-de-weg reddingsboei op de foto vermijden ..bijna onmogelijke opgave. Na drie kwartier, resultaat : een aantal foto's en Tony een paar dagen levensverwachting korter van het schrikken als weer zo een 'wolf van de zee' vlakbij onze boot, altijd aan zijn kant, onverwacht opduikt en knallend ademt.
Menslief , dat wil je delen met iemand.

Wel, asjeblief, een Franse catamaran komt achter ons aangezeild. We roepen hem op. Isandra is de naam, op weg van de Canaries naar Martinique met vijf opvarenden. Ze haasten zich in onze richting. Wij vertragen, rollen de genua in. Maar als ze ons bereiken, zijn de orca's verdwenen. We nemen wat foto's van de cat en vervolgen ieder onze weg.
Bon voyage!
De zon is onder. Een door de volle maan helverlichte nacht wacht ons.

Vanmorgen zag Tony dat er een hap uit die volle maan was. Gedeeltelijke maansverduistering? Bij ons thuis totale?

Tony en Jaklien wensen jullie een heel fijne kerst en een schitterend 2011 waarin je dromen vervuld worden !

Verzonden via W2LK

Het werd niet aangekondigd in de krant maar wij hebben vannacht de klok een uur teruggedraaid. Het is nu UTC - 2 aan boord (Belgische tijd - 3).
Dit zullen we nog twee keer doen vóór we Martinique bereiken.
Je moet het wel doen, op de duur gaat de zon na 8 u op. Niet leuk voor de vrouw van de laatste wacht.

Nog steeds lijken we vanmorgen alleen op de wereld. Twee vissersschepen , één zeeschip en de Hullabaloo : povere lijst van wat we tot nu toe, heel in de verte,zagen tijdens 9 dagen op zee. Nochtans zijn we omringd door jachten op weg naar de Carieb, dat kan je elke dag weer op de radio horen.

De aangewakkerde wind stuwt ons vanmorgen met 6 knopen, enkel op genua, richting westen. Er komen wolken opzetten, de zon verstopt zich. De golven bouwen zich op. Blijven zitten of liggen is de boodschap. Niet te veel proberen rond te lopen. Voor je het weet, beland je bij een schuiver tegen een kastje. Dat dit al dikwijls gebeurde, daar getuigen al ons blauwe plekken van. 'Eén hand voor het schip, één hand voor jezelf', zo zegden de zeelieden vroeger ook al. Eten maken beperkt zich tot iets opwarmen of vlug een boterhammetje smeren aan het aanrecht. Moeilijk tafel dekken met telkens één kopje in je hand. Trouwens niet te veel op tafel zetten, ondanks alle antislipmatjes is elke pot (choco) een potentieel projectiel.

En wijzelf : wij trainen buik- en rugspieren. Zelfs in rust op een bank, span je ze.
Vandaag dus luieren, lezen, babbelen, koffie slurpen. Ondertussen jakkeren we toch lekker vele mijlen af! Wat hebben wij te klagen? Thuis is het koud, sneeuwt het, zijn er ellenlange files, lopen mensen rond gehuld in dikke jassen, laarzen (ik kan me niet voorstellen mijn warme voeten daarin te wurmen). Maar ook : daar is het kerst, misschien een witte kerst. Daar is Music for Life met veel ambiance. De schaatsbaan en kerstmarkt. Daar zijn de kinderen, het diner met kreeft, de familie. Heel ver, heel vreemd voor ons middenin die grote plas water.

Voor ons dit jaar een blauwe kerst.