Oversteek Canaries - Kaap Verden: dag 5
Verzonden via W2LK
Wie haalt het in zijn hoofd om een afstand van pakweg Brussel - Barcelona af te leggen met de snelheid van een joggende man?
Wij dus en we vinden het nog leuk ook.
Na drie dagen op zee ben je ingeslingerd en gewoon aan het ritme. Zo kunnen we simpelweg door blijven gaan. Het klopt dus helemaal wat we vroeger lazen. Zouden we wel stoppen op de Kaap Verden?
Ons leven is teruggebracht tot twee essentiële taken : maken dat we behouden aankomen en zorgen voor de inwendige en uitwendige mens, voor onszelf dus.
Ik heb vandaag brood gebakken en ook een appelcake, de oven was toch warm. Straks staat biefstuk met een slaatje en papas arrugadas (typisch Canarische aardappeltjes) met mojo rojo sausje op het menu. Dat van die inwendige mens, komt dus wel goed.
Zo ook de uitwendige : Tony zijn vinger geneest goed, als hij hem tenminste niet weer opnieuw stoot.
Hij heeft net, goed aangelijnd, ook een rondgang gemaakt over de Jakker. Dat heen en weer bewegen op elke golf is een harde dobber voor alles aan boord. Voor de mensen, voor de tuigage, voor het fruit en de groenten, voor de blikjes...
Hij ontdekt dat de genua (het grote voorzeil) begint te verslijten doordat het steeds beweegt over de preekstoel, schavielen heet dat. Hij bevestigt tape rond de preekstoel en ook het zeil gaat hij verstevigen op de beschadigde plek.
Voor de rest merkt hij nog geen schade. Goed in de gaten houden toch. Materiaal in prima conditie is het begin van elke zeiltocht.
En zo zeilen stress en spanning toch ook altijd ergens in een klein hoekje van Jakker met ons mee. Wat kan er niet allemaal gebeuren?
Je mag er niet aan denken terug te moeten draaien zoals de Liberty, die iets voor ons vertrok uit Las Galletas. We zouden iedere avond contact houden via de HF radio.
Dag drie vertelt Erik ons dat er een probleem is bij hen aan boord. Ze kunnen hun volledig lege batterijen niet meer opladen . Wat een moed om dan te zeggen :"We keren terug om dat euvel te verhelpen!"
Chapeau! Wat een moeilijke beslissing, al die mijlen weer terug.
Maar wij gaan door in de intussen pikdonkere nacht. De volle maan komt pas op om half tien en ik moet gaan slapen maar de balletvoorstelling van de witte oplichtende schimmen onder water (dolfijnen want je hoort ze ademen) houdt me nog even wakker.
Oversteek naar Kaap Verden : dag twee
Verzonden met WL2K
"Auw! Shit! Wat een ellende!", Tony vloekt binnensmonds en staat wat ongelukkig kijkend aan de wasbak. "Het is niet erg!" En meteen krijg ik een déjà vu.
Hij lijkt André wel, de simulant op de EHBO cursus van het Rode Kruis. Die zei ook altijd dat er niks aan de hand was.
Wat ik daar leerde, zal ik nu maar gaan toepassen zeker? Tony sneed zich immers in zijn vinger aan het vlijmscherpe ijzer van het gasvuur bij het werken aan één van de knoppen.
Dat kwam zo.
Na een rustige dag één van inslingeren, een beetje motoren en veel zeilen, dient dag twee zich aan. Een prachtige zonsopgang met bijna synchroon aan de andere kant van de horizon de maan die verdwijnt in een wolkenband. De motor kan uit en we zeilen aan een prima tempo (5 knopen) met ruime wind in de goeie richting.
Het brood is op dus ik ga bakken. Deeg mengen, kneden (buiten op de tafel), laten rijzen in de zon, nog eens kneden. Oven aansteken. Oei, probleem : de oven wil niet starten, het thermokoppel werkt niet. Als ik de knop, die je even dient in te houden, loslaat, gebeurt er niks.
Wat nu? Tony, met zijn pet van loodgieter op, snelt ter hulp. "Ik verwissel wel even die knop met de knop van het kleine vuurtje. Dan bolt de oven tenminste."
Maar op een woelige zee is het ongelukje zo gebeurd. Hij komt even te hard tegen de vlijmscherpe rand en haalt zijn linker wijsvinger open.
Nu loopt hij hier rond met een spiraalverband en een gelukzalige smile op zijn gezicht, want afwassen, eten koken, yoghurt maken, dat kan hij voorlopig allemaal niet meer.
Afdrogen, zeilen regelen en wacht lopen gelukkig, voor mij, nog wel.