Verzonden via W2LK
Ze hebben de wasmachine weer voor ons gereserveerd. Dit keer staat hij op 'zwieren' : meer dan 2000 toeren per minuut. Overdag vloek je daarop, maar 's nachts ..een nachtmerrie.
"A terrible night," zo vat Craig, onze Australische zeil'mate', aan de marifoon het samen.
Inderdaad geen oog dichtgedaan vannacht. Je zweefde geregeld een paar tellen in de lucht, loskomend van de zeekooi, die toch midscheeps gelegen is, waar de bewegingen het minst heftig zijn.
Ingeval je het nog niet doorhad, we zijn op weg. Onze eerst nacht.
Rond 14 u losgegooid en uitgewuifd uit de haven van Mindelo door twee Luikenaren die morgen volgen en onze Franse buurman uit Nice. Dag op dag 6 maanden na ons vertrek uit Marina Port Zélande. Symbolisch!
De acceleratiezone ontving ons met open armen en groot enthousiasme. We racen tussen de twee meest westelijke eilanden van de Kaap Verden naar open zee aan een snelheid van 7 knopen. Het duurt een ganse nacht vóór we ons uit de invloed van het hoge Saõ Antaõ kunnen losworstelen en het heel langzaamaan rustiger wordt.
De Kaap Verden blijven lang in zicht.
We hadden het er erg naar onze zin. Buiten verwachting, eigenlijk. Je zou rustig een paar maanden kunnen rondvaren tussen deze mooie eilanden. Prachtige wandelingen maken.
Dit is ook de mening van Kai Brossmann, een Duitse Kaap Verden-kenner en zeiler, die hier met veel ijver en werklust een jachthaven uit de grond stampte. Veilig, aangenaam om liggen, goed georganiseerd. Je koopt bijvoorbeeld een 'waterkaart' (een soort creditkaart) waar jouw gevraagde aantal liters water worden opgezet zodat je op de steiger kan tanken tot je kaart leeg is. In een land als dit, waar vrouwen een dagtaak hebben aan water halen, op hun hoofd, een decadente luxe.
Mindelo is qua ambiance de kers op de taart en zeker de Clube Nautico. Elke avond spelen er life bandjes die, vaak Cubaans aandoende songs brengen. Vooral zaterdagavond vallen groepjes sexy meisjes de Club binnen. Beginnen zonder aarzelen op het opzwepende salsaritme te kontschudden à la Shakira. Zeilers laten zich dit alles welgevallen en doen zich te goed aan vis en langoestinen en drinken literflessen Strela.
Andere avonden zit er een eenzame gitarist van Sodade te zingen.
Over dit alles kunnen we nu enkel mijmeren, ons vasthoudend aan alles wat binnen bereik is, lijdzaam de heftige bewegingen ondergaand en wachtend tot het morgen beter zal zijn.
Voor nog wat foto's van Cabo Verde, klik hier.
{pgslideshow id=19|width=670|height=480|delay=4000|image=L}
We gaan nu echt vertrekken, met toch wel wat kriebels in de buik. De laatste klusjes gedaan, de boot volgeladen.
Afspraken met andere zeilers gemaakt. Klik 'positie' om te weten waar we zijn!
Let's go west!
In Brussel kan je een bezoek brengen aan mini-Europa, wel wij hebben vandaag een toer door mini-world gemaakt, zo lijkt het wel.
Nadat we in alle vroegte de veerboot naar Saõ Antaõ gehaald hadden en, op de boot, verschillende verkopers van eilandexcursies afgescheept, konden we met een collectivo op pad. Hij reed eerst nog naar een klein huisje in de buitenwijken om een vrouw met al haar koopwaar op te pikken en daar gingen we langs de, met hard labeur aangelegde en goed onderhouden kasseiweg over de berg richting Ribeira Grande.
We kwamen voorbij kleine boerderijtjes met rieten daken, Bokrijk zo leek het. De zon scheen over Toscane met lieflijke heuvels, hier en daar cypressen. Dan plots Alpenweiden met wit-zwarte koeien. In de troosteloze mist en gestage regen tussen de hoge dennen konden we niet anders dan aan onze Ardennen denken. Via Schotse hooglanden maakten we een grote sprong naar de Andes. Toch een beetje mini-world geef toe.
De prachtige, enorme krater in de diepte, volledig volgeplant met gewassen in kleine vierkantje vakjes, met zoveel kleurschakeringen, dat hadden we nog nooit gezien.
Bij het naderen van Ribeira Grande nog meer veldjes. Maïs, suikerriet met hoge pluimen, in bloei. Grijs en grauw, de stad, want rivier, strand en straten : alles is zwart of grijs van vulkaanzand en - stenen. Nog 5 km verder dan maar, naar Ponta do Sol, een vissersstadje.
Wij staan met open mond te kijken hoe de vissers in dit piepkleine haventje binnenvaren, motor ‘volle bak’, op de hoge swell surfen ze binnen, langs het betonnen piertje, rakelings langs een ferme rots. Later trekken ze tezamen de boot op de kant.
Een hobbelige rit langs de kust brengt ons ‘s namiddags weer terug bij de veerboot, waar we nog net het uitladen kunnen gadeslaan.
Terug in de haven van Mindelo, lijkt deze wel leeggelopen. De Nederlandse vloot (ze noemen het al de Nederlandse ARC) is vertrokken. De meesten richting Suriname.
We horen hun ‘s avonds op het netje. Ze zijn volop aan het inslingeren op zee.
We zeilen hun binnen twee dagen achterna.
Verzonden via W2LK
Stel je voor. Het is 10 u 's morgens en het is weer fucking warm, uitdrukking totaal voor rekening van Tony. Plots klinkt uit luidsprekers in de hoofdstraat van Mindelo (Saõ Vicente) "We wish you a merry Christmas". Een soort Afrikaanse versie, maar goed.
Tezamen met de kerstverlichting in de vorm van sterren, engeltjes en kerstbomen boven de straten en de opblaasbare kerstmannen aan de ingang van winkeltjes moet dit voor een echte kerstsfeer zorgen. Wij hebben er moeite mee. Bizar is het. Er lijkt iets helemaal niet te kloppen. Wij krijgen geen kerstgevoel.
Ons bekruipt hier eerder een soort "vertrekkerszenuwen". Elke boot die hier ligt, begint binnenkort aan "de" oversteek. Iedereen is er mee bezig. Het gespreksonderwerp : wanneer vertrek je en waar ga je aan land?
The place to be voor zeilers : de Clubo Nautico. Hier kan je die stress wat bedwingen met grote literflessen Strela en zoveel glazen als er personen aan de tafel zitten.
Vanavond zakken we nog een keer door vóór het vertrek van de Nederlandse vloot die gepland is op donderdag. La Luna, Abel T, Vivente, Tin Hau, Wizard, Moonrise en talloze anderen trekken dan het zeegat uit. We wensen hun fair winds en willen hun op het einde van de week achterna zeilen.
Eerst steken we nog met de veerboot over naar Saõ Antaõ voor een door de Narid sterk aanbevolen bezoek aan dat prachtige eiland.
Verzonden via W2LK
"Kijk daar zwemt een zwart manneke. Maar wat kan hij lang zonder lucht. Vreemd. O, het is een schildpad, wat een patat, ja, als hij een kop zo groot als van een mens heeft...."
Zo luierend, wat rondkijkend over het water, schildpadden bewonderend brengen we onze zondag door. We kijken gefascineerd naar het steeds veranderende licht op de hoge bergen rondom ons. Slaan de mensen op het strand vlakbij gade. Ze sorteren, zelfs op zondag, de zwarte stenen en steentjes op het strand, maken stapeltjes, brengen in de intense hitte volgeladen manden op hun hoofd weg.
Wij zijn niet zo stoer en wachten met Jak op het voordek te leggen en ons motortje op te bergen tot de zon bijna onder is en de temperatuur iets draaglijker. Het is zo al een hele klus zoals je weet.
Op Sinterklaas verlaten we "Sinterklaaseiland" , lichten we in alle vroegte het anker, wuiven naar een paar vroege gasten op de driemaster "Oosterschelde". Gisterenavond liep ze deze baai aan. Prachtig zicht, dat geweldige schip in het vroege ochtendlicht, met de bergen vlakbij.
Na de sked met de NOL'ers, zien we wit opspattend schuim : grienden. Veel tijd om deze grote zeezoogdieren te bewonderen hebben we niet, want daar heb je de "white horses" van de acceleratiezone. De zee schuimt van de witte kopjes : wind ! We komen immers uit de schaduw van Saõ Nicolau te voorschijn.
Wat kunnen we nu zeilen. Met een rif in de genua en het grootzeil vol bij racen we af en toe aan 9 knopen door het water. Dit is waar zeilers van dromen. Het lijkt allemaal als vanzelf te gaan, want het water is vrijwel vlak.
We vliegen voorbij Santa Luzia, het volgende, 'onbewoonde' eiland. Hier is het even oppassen . De kaarten geven geen dieptes aan, dus het is zaak de dieptemeter goed in de gaten te houden. En de "stroomgolfjes" geven aan dat er flink wat stroom staat tussen dit eiland en Saõ Vicente. Ook dat vangen we goed op.
Het is ongeveer 14 u als we tussen een rotseilandje vóór de kust en het vasteland door, de immense baai van Mindelo binnenlopen.
Een ankerplekje is snel gevonden. Dichtbij een replica van de Torre de Belém, met zicht op een paar koloniale gebouwen aan de waterkant.
Mindelo is een aangename stad. Er werd de laatste jaren erg veel in de veiligheid geïnvesteerd, met veel blauw op straat. De stad wordt in de gidsen vergeleken met Havana. En echt, de meisjes met hun ferme decolletés en superkorte-supernauwe shortjes doen hun best om dat waar te maken.