Verzonden via W2LK

 

Met tientallen verdringen ze zich aan de kaai. Boatboys. Roepen, vechten om de lijn van Jak aan te pakken. Je kiest er eentje uit, of ...hij kiest jou. Hij trekt me op de kant. Vliegensvlug legt hij onze dinghy vast, met een paalsteek, alsjeblief! Je betaalt wat centen en hij waakt over Jak tot je terugkomt. Een andere boy grist je vuilniszakje uit je handen. Weer wat centen. Je belooft nog snel aan weer een andere hem morgen "werk te verschaffen", als je tenminste zijn gezicht kan onthouden, zijn T-shirt misschien.

 

Het is vrijdagavond in Tarrafal en er is feest van één of andere partij, met muziek, toespraken, veel volk op straat.  De plaatselijke trommelaars moeten niet onderdoen voor de Portugese bombos. Oorverdovend is het lawaai. Ze weten van geen ophouden.
Wij proberen te genieten van onze Cabo Verdiaanse (?) Strela op het terras, een paar stoelen en tafeltjes op het trottoir.

 

Als we, na het verorberen van een overheerlijk visje in het aangrenzende restaurant, terugkeren naar het haventerrein, wacht daar aan de poort, onze bootjongen.
Hij maakt netjes ons touw los en helpt ons aan boord.

 

Ik tuimel even later in een diepe slaap. Het was een lange dag, die voor mij al om vijf uur begon.