Verzonden met WL2K

 

Ontwaken in een Marokkaanse vissershaven. Jawadde!!


Eerst en vooral het geschreeuw, ruzie alom? Nee, gewoon onderhandelen. Over de prijs voor vis. Bij het eerste licht, 6 u vanmorgen, komen kleine vissersboten, 9 (!) man aan boord, aanleggen aan de kaai tegenover ons. Massa's mensen lopen op de kaai. Kopen vis. Vissen worden van in de bootjes naar omhoog gegooid. Anderen vangen zo een glibberige vis op.  Hoe?
Later worden kraampjes opgebouwd. Hamerhaaien, haaien, roggen, tong, dorado, murene, inktvis. Het ligt er allemaal te koop. Je loopt letterlijk doorheen het vissenbloed. Koppen worden tentoongesteld.
Wij, die de ganse dag op weeë afvalvislucht getrakteerd worden, hebben nu echt geen zin in vis kopen. Daar zullen we nog spijt van krijgen.

 

We bezoeken de Cité Portugaise. Oude fort-stad gebouwd door de Portugezen in de 16de eeuw. De cisterne, die de stad van water voorzag, is indrukwekkend én beroemd, decor in o.a. de film Othello van Orson Welles. De onderaardse, door prachtige gewelven ondersteunde cisterne werd toevallig opnieuw ontdekt toen een winkelier zijn handeltje wilde uitbreiden.

 

Als we langs de boulevard terugkeren, ruiken we ineens bierlucht! Inderdaad, hier ontdekken we een echt café mét bier. Minder fanatieke moslims genieten hier van een biertje en een sigaretje, per stuk gekocht van de verkoper die buiten op een bankje zit. Het vuurtje is in de prijs inbegrepen.

 

Even langs het havenkantoor passeren nog om ons verblijf te betalen. We zijn gisteren om 7u15 officieel toegekomen, als we ook maar 5 minuten later morgen vertrekken, moeten we voor 3 nachten betalen. Dat doen we dan maar, 7u15 is wat vroeg naar onze zin, en voor de prijs moet je het niet laten. Indrukwekkende ? 7 voor drie nachten!

 

Jakker, ocharme, ligt intussen te drijven tussen àl het afval van de haven zo lijkt het wel. De vissers gooien gewoon alles overboord. Pas op : ga je zo dadelijk eten, lees dan maar niet meer verder... Ingewanden van grote vissen (haaien), dode vissen, een dode reiger, plastic kratten, flesjes, touwen , plastic zakken... je wil het gewoon niet weten!
Uitgerekend hier gaan de optimistjes te water. Want geloof het of niet, er wordt hier ook aan zeiltraining gedaan.

 

Ik kan enkel maar denken aan morgen. Hoe geraken we hier weg zonder touw of plastic zak in onze schroef? Als dat toch zou gebeuren, zie ik maar één oplossing : de duikers die hier ook een stek hebben, inschakelen.
Ik gruwel bij de gedachte Tony hier in het water te zien duiken.

 

 

 

Verzonden met WL2K

 

Met geen pen te beschrijven, zeggen we wel eens. Wel, de indrukken die je hier in El Jadida opdoet... man, man, hoe vertel je dat? En waar begin je?
Bij het begin, dan maar.

 

Dat het ruw ging zijn op zee, zoals het weerbericht voorspelde (seastate : rough), zien we meteen bij het uitvaren van Sale, onze "follow me" Zodiac is net een steigerend paard hoe hij de golf beklimt.

 

Zolang er wind genoeg is en we 5-6 knopen lopen, beweegt Jakker soepel over deze golven. Vannacht echter, met heel weinig wind en een voordewindse koers, slaat de genua met rotklappen heen en weer. Alles trilt. Binnen een hels lawaai van schoten en blokken zodat je telkens wakker schiet en je meteen zorgen begint te maken over dat dure, splinternieuwe voorzeil dat op deze manier wel erg vlug versleten zal zijn. Ik zie beelden van een "testopstelling" voor mij. Zijn wij zo een testapparaat waarop ze een zeil miljoenen keren laten heen en weer bewegen om te analyseren hoelang het meegaat?

 

Door halve wind te gaan varen, proberen we het probleem op te lossen. Maar dan is onze koers niet juist en moeten we geregeld over de andere boeg gaan varen : afkruisen. Nog beter opletten, nu,  op de vele vissers die in de nacht rondom ons hun zware arbeid verrichten.
Het licht van het grootste religieuze gebouw ter wereld : de moskee van Hassan II, waarbij het licht van de vuurtoren verbleekt, begeleidt ons nog een heel eind voorbij Casablanca.

 

Het hevige rollen beu, besluiten we, bij het eerste licht, El Jadida aan te lopen.

 

Oeps, moet Jakker hier een plaatsje vinden?
We hebben heel omzichtig de grote zandbank in de buurt van de haveningang vermeden. Helemaal volgens het "boekje" (onze elektronische Navionics kaart die wél heel juist is)  zijn we langs de pier de haven ingevaren. We komen de hoek om en zien... een kleine haven, volledig volgestouwd met vissersbootjes. Enkel een muurtje in de buurt van wat een zeilschool voor kleine boten lijkt, met een restaurantje ernaast, is vrij.

 

Wij daarheen. Er is één bolder en een leuning. Daar maken we onze lijnen aan vast. Lange lijnen want dit is geen drijvend ponton. Het is hoog water nu. We beginnen zo meteen 1,5 m te zakken en moeten dus voorzorgen nemen om niet aan onze touwen "opgehangen" te worden. Die touwen gaan we liever niet met een mes te lijf, het laatste redmiddel als je ze echt niet meer los krijgt en je boot omhooggetrokken wordt.

 

Kritisch bekijken we het resultaat van ons afmeren, daar verschijnt de havenkapitein al op het toneel en neemt captain Tony mee om de formaliteiten af te handelen. Madame of ook La Gazelle, mag niet mee, ik kan pas van boord als alles in orde is.

 

Een andere haven, een ander douaneverhaal. In een gammel kantoortje (nieuwe kantoren zijn in aanbouw ....c'est pour 2014?!) krijgt Tony een wankele stoel aangeboden, makkie als je van een hobbelende boot komt. Minutieus worden alle gegevens van paspoort en vlaggenbrief overgeschreven in een groot boek. Zelfde scenario bij de politie. Voor de immigratie moet Tony nog een keer terugkomen om 11u. We mogen dus nog niet van boord.

 

Nu doet Rachid zijn intrede. Rachid : waker, boodschappenjongen, manusje-van-alles.
Hij heeft een fiets, rijdt bedrijvig heen en weer in de hitte van de middag. Zal ons wel komen verwittigen als de immigratie officier er is. Gaat op zoek naar een nieuwe bus camping gas.

 

Als we 's namiddags eindelijk van boord kunnen, ligt er aan onze boot vastgemeerd, een internationaal gezelschap. Eén Canadees, één Zweed en één Nederlander.
Wat een aangename stad, El Jadida. Een windje brengt verkoeling, zoals in elke badstad ter wereld. Blankenberge in Marokko. Een heel mooie 'corniche' langs het lange zandstrand. Het hele strand ingepalmd door wel 10 ploegen voetballende jongens. Heel zorgvuldig wordt het voetbalveld uitgetekend in het zand, de goals kleine zandkasteeltjes.

 

In de medina kan je weer over de koppen lopen langsheen de winkeltjes. "Zitten mensen hier ook ooit eens rustig thuis?" vraag ik me af.

 

In het duister op de thuisweg lopen we tegen Rachid aan. "Ik breng dadelijk jullie gasbus".  ? 2 !!!! Horen we dat goed? Thuis betaal je voor camping gaz makkelijk ? 34. Ok, de bus lijkt de oorlog meegemaakt te hebben. Hopelijk willen ze die elders nog inruilen.
Dan vraagt Rachid stilletjes of we misschien een biertje kunnen missen. We geven hem 4 blikjes. Onze policy inzake : je krijgt enkel een "cadeautje" als je ook echt iets doet voor ons!

 

De havenmeester bietste eerder al een pakje koffie af. Hij doet natuurlijk niks extra, maar ja, hem hou je beter te vriend.
En de nachtwaker-bootoppasser wilde graag een cola voor bij de sardientjes die hij op een houtskoolvuurtje vlakbij de Jakker grilt.
Het sardientjes-ontbijt dat hij me vanmorgen aanbood, heb ik afgeslaan.

 

 

 

Verzonden met WL2K


Stipt om 6 u liggen we aan de dieselsteiger. Tanken kan hier 24 u op 24, enkel even per marifoon "Bosco" oproepen en er wordt voor gezorgd. Wat een service! Geen pechverhaal dus dit keer.

Dan varen we verder naar de ontvangststeiger waar politieman en douanebeambte al buiten staan. Tijdens het babbeltje met hen komt de zon, een grote rode bal, op.
We moeten nog wat wachten, zeggen ze. Op wat dan ?
Daar verschijnt plots een militair met hond. Op een vloek zijn ze bij ons aan boord. De hond daalt makkelijk de trap af, die heeft dat meer gedaan. Combatboots en scherpe hondennagels op onze mooi gelakte vloer......dat doet pijn. "Zoek, zoek", beveelt de man. De hond snuffelt overal. Niks ontsnapt aan zijn aandacht : toilet, achterkajuiten, ons bed, kasten. Dan zijn ze verdwenen, snel, zoals ze gekomen zijn.

"Ok, jullie kunnen vertrekken." Geen verdachte plantjes, die hier overigens wel geteeld mogen worden, gevonden.

Al bij al ging dat nog vlot. Het is kwart over zeven als we achter de pilotboot aan buitenvaren. Ik kijk nog eens naar de kasbah, wit in het steeds sterker wordende licht.

 


Verzonden met WL2K

Half drie 's middags. We kloppen aan bij het douanekantoor in de haven van Salé. "Entrez!"
We stappen binnen en belanden midden in een huiselijk tafereeltje. Drie ambtenaren zitten rond een bureau. Midden op  het bureau een tajine-schotel, een schotel met druiven. Ze tasten, letterlijk, gretig toe. Brengen telkens kleine porties met hun vingers naar hun mond.
"Kom, neem ook wat", nodigen ze uit. "Kom zitten en eet wat mee," dringen ze aan. Ik snoep wat druiven van de tros, wil echt niet gaan zitten rommelen in hun "déjeuner".
Wij komen om hun te vertellen dat we morgen vertrekken en of we de nodige papieren kunnen krijgen.
Eén heel belangrijk blauw papiertje geven ze ons alvast mee, dat moeten we in de volgende haven bezorgen. "Heel goed bewaren ", drukken ze ons op het hart. Onze paspoorten krijgen we morgenvroeg pas terug, als we bij vertrek aan hun ponton afmeren.
Met een :" Bonne appétit" laten we hun verder aan hun middagmaal.

Op naar de souk nu om wat laatste inkopen te doen. De mannen van de groenten -en fruitkraam kennen ons al. Ze zoeken de beste exemplaren uit en stoppen ons extra mandarijntjes en druiven toe : "Très sucré, madame!" Ja, van suiker houden ze hier wel. 35 kg suikerverbruik per kop per jaar! In thee, in koffie, in koekjes en gebak.
Olijven nemen we ook mee. Ook hier eerst proeven.  Nog wat gemarineerde kalkoenbrokjes. In de schapenkoppen en poten uit het winkeltje ernaast, hebben we vandaag niet zo een zin!

Na een laatste muntthee op het lounge-terras van de jachthaven, een groter contrast met de theehuisjes in de medina bestaat er niet, zijn we klaar om morgen te vertrekken.

 

 

 

Terug van Marrakech en wat nu? Tja, eigenlijk willen we verder zeilen, maar, je kan het al  raden, zeker …..alle weerbronnen voorspellen veel wind, net daar waar wij heen willen! Vooral ‘s nachts op de koop toe. Als zeiler moet je ermee leren leven of …..terug naar huis gaan.

Dus vandaag gaan we op stap naar Chellah. We lopen te voet naar de ruïnes van de oude ommuurde stad en zien op deze manier weer een flink stuk van het moderne Rabat. De ministeries, de ambassades, brede lanen, mooie gebouwen, bewaakt door militairen.  

Wat een contrast met de medina. Daar zie je de armoede in de achteraf straatjes. Daar zie je de oude bedelende vrouwtjes. Oud zijn in Marokko, vrouw bovendien, zonder middelen van bestaan, zonder familie …..vreselijk. De aalmoezen, die de vrome moslims je geven (één van de vijf geboden van de Koran), zorgen ervoor dat je net niet van honger omkomt.
Daar zie je de vele magere katten, hun kostje bijeenscharrelend in de vuilnisbakken.  Soms moeten ze hun trofeeën delen met sjofele mannen die hier ook hun actieterrein hebben, zoeken naar nog bruikbare en/of eetbare spullen.
Dit ook is Marokko.

We zijn intussen in Chellah aangekomen. Feniciërs en Chartagers stichtten hier in de oudheid een eerste nederzetting, later overgenomen door de Romeinen. Sala heette deze volledig ommuurde stad. De muur is nog intact, er zijn wat povere Romeinse ruïnes. Ook vindt men er de overblijfselen van de necropolis die de Almohaden ervan maakten, compleet met moskee en minaret, nadat de stad verlaten werd door de Romeinen.

Wij genieten echter vooral van de prachtige verwilderde tuinen, het bamboebos, de koelte van al dat groen en van de ooievaars die hier de boel hebben overgenomen.

Op een bankje kijken we toe hoe die grote vogels zonder vleugelbeweging op de thermiek “drijven” en steeds hoger stijgen. Hun geklepper klinkt ons tot afscheid nog na.

 

 

P9270792 (Medium)P9270795 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

P9270803 (Medium)

 

 

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com