Nieuwe foto's van de laatste havens vind je hier

“Voilier à position 30°30,5 N et 9°45,5 W this is Warship huppeldepup! “   
“Voilier à position 30°30,5 N et 9°45,5 W this is Warship …….! “
Oeps,  ik kijk op onze GPS, dat is onze positie!!!! …. Wie roept er ons op?

Tony grijpt de marifoon en antwoordt.
“You are on the limit of a restricted area, sir. We would like you to alter your course!” “Roger!”

We turen rond. Ha ja, eindelijk zien we een oorlogsschip patrouillerend dicht tegen de kust. Hoge bergen op de achtergrond. Zo perfect gecamoufleerd dat we hem niet opmerkten!
Wij zijn gefocust op Agadir en de heel opvallende silo, in de haven. Silo die we al uren zien.

De tocht naar hier ging vlotjes. Soms op motor en dan weer zeilend hebben we de ongeveer 75 mijl afgelegd.
Met de ondergaande zon in de rug varen we de jachthaven binnen.
Veel steigers, weinig jachten. Iemand gebaart ons naar een plekje. Als ik opkijk van het “aanlegwerk” zie ik, godbetert, een hele grote ‘Zara’ winkel. Welkom in de “beschaving“!

Iemand zou dat toch eens aan die mannen van politie, gendarmerie en douane moeten uitleggen. Wij zijn nog volop aan het afmeren, bovendien moe en groggy van de tocht, staan zij al in onze kuip, met zwarte schoenen, nota bene.
Binnen worden alle papieren ingevuld want buiten is het intussen donker. Ze pennen en kijken van elkaar af alsof ze examen afleggen. De politieman maakt er een potje van. Hij verwart voornaam met familienaam en het adres noteert hij ook al foutief. Met een formulier als een kladje, zoveel doorgestreept en opnieuw begonnen, verlaat hij na een half uur de Jakker. Zijn collega van de gendarmerie in zijn kielzog.

Vooruit, kunnen wij nu even rustig rondkijken in dit Benidorm van Marokko!

Dikke pech! Vanmorgen onze wifi antenne in de mast “gehesen” om wat weerberichten te bekijken.
Een  joekel van een depressie ten noorden van de Azoren zal de komende dagen voor extreem hoge golven gaan zorgen aan de Atlantische kust van Marokko en op de Canarische eilanden. Hier in Essaouira verwacht men 5 m hoge golven vanaf vrijdag.  Oversteken zit er dus nu niet in.
Waar zijn we aan begonnen? Nooit hebben we rust. Altijd die verdomde weerkaarten in de gaten houden….
We gaan de prachtige stad in. Prachtige stad, ja, maar veel te veel toeristen, veel te veel souvenirshops , veel te veel bedelaars en koud bovendien. Deze keer helpt een muntthee niet. Onze dip, of zeg ik beter depressie, is serieus.
Hier blijven liggen. No way. De swell is vandaag ook al niet te onderschatten. Jakker rukt aan zijn touwen. Niet normaal. Dat zegt ook onze franse buurman, die van het charterjacht. Niet mormaal, dit weer. Dit is iets voor december!

Maar morgen zal het even beter zijn. Goed, dan gaan we naar Agadir. Daar is tenminste een echte jachthaven en lig je, hopelijk, beter beschut.

Nog even diesel tanken, dan.
Weer een verhaal apart : er is hier geen pomp, dus met de “petit taxi” (zo heet een taxi die kleine afstanden aflegt binnen de stad) en een aantal jerrycans én Omar naar een pompstation langs de weg. Jerrycans vullen, geen probleem. Maar ……wie wil een paar pipo’s met jerrycans vol stinkende diesel in zijn petit taxi mee terug naar de haven nemen???
Uiteindelijk moet Tony toch niet te voet en stopt er een welwillende chauffeur.

Een paar biertjes voor Omar en voor de man die de jerrycan hielp aan boord dragen, o ja, en een fles rode wijn voor de havenkapitein : voila, de prijs van de haven van Essouira.

‘s Avonds duiken de Viskus en de Vrijheid, buren uit de haven van Sale, op in het donker.
Zij willen hier een paar dagen blijven, maar wij vertrekken morgen, zeker weten.

Regen in Marokko! Motregen, harde regen! Op de kaai, tussen de vissers, lopen druipnatte toeristen in bermuda en topje. Essaouira! Waar blijven ze de sprookjesachtige namen vandaan halen? Essaouira bekend om veel wind. Een windsurf- en kitespot! Frisser ook dan de rest van de kuststadjes door een speciale koude golfstroom die voor de deur passeert.

Tezamen met 6 grote vissersboten zijn we hier binnengelopen. Makkelijk. Zij wijzen ons de weg. Eerst richting eilandjes voor de kust (de Purperen eilandjes - ten tijde van de Romeinen bezorgden ze purper, gewonnen uit een plaatselijke mossel, voor de keizerlijke gewaden) dan op een bepaald punt naar de haven afdraaien.

Eigenlijk is hier slechts plaats voor één plezierboot, het plaatselijke zeiljacht voor "promenades en mer". Wij langszij. Onmiddellijk dient Omar, de plaatselijke Rachid, zich aan. Veel vrijpostiger is hij.  Komt zonder kloppen aan boord en begint mij dingen aan te geven om op te ruimen.
Maar eerst moeten de formaliteiten vervuld worden. Onmiddellijk, hoe moe je ook bent, zoals overal in Marokko. Tony verdwijnt dus met Omar in zijn kielzog.

Het is bijna middag als hij terugkeert en we kunnen brunchen en wat bijpraten.

We zijn er weer goed geraakt, bedenken we.  Wat veel gemoterd naar onze zin, misschien.

Vannacht passeerden we Safi. Safi : ik ben in één klap zo een 40 jaar jonger. Het is zondagmiddag  en ik zit aan de radio gekluisterd. Jan Van Rompaey praat over de amateurradio met Fons Oerlemans die vanuit Safi met zijn baggerbuizenvlot “De Laatste Generatie“ vertrekt voor een oceaanovertocht o.a. vergezeld van Hassan (Marokkaan) en Raoul. Wist ik toen veel, dat ik hier ooit ook op zee zou ronddobberen.

Dit keer kreeg Tony een heerlijke dolfijnenshow ‘by night’. Ze sprongen uit het water, snelden onder de boot door als fluorescerende torpedo’s.

Voorbij Cap Safi begon het rocken opnieuw. De golven werden snel hoger. Lijdzaam ondergaan, dat doe je dan.

Voorbije nacht waren er ook heel veel vissers actief rondom ons. We hebben heel vaak proberen ‘uit te vissen’ wat ze van plan waren. Sommigen voerden piepkleine zwakke lichtjes, anderen totaal niks. Als we té dicht naderden,  werden we plots verblind door een helder groen licht. Betekenis : “Hier vissen wij, heb je ons gezien?” Wij schenen terug : “Ok, gezien!” Rechttoe, rechtaan. Geen visserslatijn!

Nu maar eerst even een dutje en dan een kijkje nemen in het oud-Portugese stadje.

Verzonden met WL2K

Tony, mijn beslist niet onknappe man, wekt thuis zeker geen buitensporige interesse op bij het jonge vrouwvolkje. Hier daarentegen is hij hot!
Meisjes, die hem op straat passeren, kijken hem recht in de ogen, zeker als ze in een groepje zijn. Een fenomeen dat bij ons onbestaande is. "Bonjour, Monsieur. Comment ça va?", giechelen ze.

Is het voor zijn "schoon ogen" die grijs-blauw oplichten in zijn gebruinde gezicht? Is het zijn zilvergrijze haardos? Is het de uitstraling van rijke Westerse mijnheer, die het hem doet? Of lijkt hij echt op een holywoodster zoals een politieman in Marrakech opmerkte?  Wie zal het zeggen? Hij laat zich die belangstelling glimlachend welgevallen. Vindt enkel dat sommigen te zwaar gesluierd zij en té veel aan hebben. Alhoewel dat wel meevalt. Blote benen zie je hier niet in de stad El Jadida, die beroemd is om haar mooie vrouwen. Maar bloesjes met bescheiden décolté heb ik al opgemerkt. Hoge hakken ook.

Het is immers zaterdagavond en iedereen flaneert op de "dijk", de corniche. Dé place-to-be voor de jongeren : het trottoir voor een bepaalde pizzeria. Ze drinken niks, staan in groepjes te praten. Je kan er amper omheen. Op het plein in het park tussen de drakenbloedbomen jongens met skateboards. Kinderen maken een ritje met een soort trapautootjes met houten paardjes voor, je stuurt met teugels.

Maar wij moeten terug naar ons huisje op het water, waar we ons binnen verschansen met een geurkaarsje tegen de weeë vislucht.