Het is weer druk in Las Palmas.
Er is zoveel te doen :

- gastheer en -vrouw spelen voor Bert en Stefanie
- de cadeautjes in ontvangst nemen die zij bijhebben
- de nodige toasts uitbrengen om hun bezoek te vieren
- eindeloos wandelen met hun in de super grote stad op zoek naar surfspots, het strand,
de Hiperdino
- een autotrip maken rond het eiland
- snorkelen aan het rif bij Playa de las Canteras
- mondvoorraad aanvullen in de Hiperdino
- honderden spullen voor de boot kopen in de Rolnautic ( Nu kan het nog rustig zonder
volgnummer te moeten trekken. Als die van de ARC (zeg Ark) binnen komen volgende
week, breekt hier de hel los)
- de gewone huiselijke karweitjes uitvoeren
- samen koken of uit eten gaan
- in de catalogus van babyspulletjes kijken
- heeeeel veeeeeel bijbabbelen !

Snap je dat er geen tijd overschiet voor de blog?
Maar ik maak dat later goed, beloofd!

 

 

 

 

Cruiseschepen. Ik moet ze niet. Ellendige, giga-grote ‘ambetanteriken’.
Natuurlijk, wat is het heerlijk, een tocht met zo een drijvend luxe hotel.  Maar ik kruis hun pad liever niet.
Het is niet dat je ze niet ziet !! Je kan er gewoon niet naast kijken.
Eerst doemt er een piepklein lichtje op in het duister. Al snel heb je door :”Dat is er weer eentje”. Alsof er een groot dorp, met alle kerstverlichting aangestoken, daar rondvaart.
Met de verrekijker op zoek gaan naar rood en groen, bak- en stuurboordlicht, zodat je haar richting kan zien, vergeet het maar. Fel blauw licht, ja, van de disco.
Welke koers vaart zij??

En dat gaat ook niet vooruit! Tergend langzaam blijft zij uren in je buurt rondhangen. Zij heeft geen haast. Haar schema zegt : Morgenvroeg op Tenerife. Tijd zat en de passagiers moeten toch rustig hun glaasje kunnen drinken. Weten zij veel dat daar in de donkere nacht ook mensen op zeilboten onderweg zijn.

De radar vertelt me dat ze op twee mijl achter ons doorvaart. Ok dus. Toch in de gaten houden, wispelturig als ze zijn, verleggen ze soms weer hun koers. Zomaar. Maar dat is een zorg voor Tony die zo de wacht overneemt.
Het is inderdaad al tijd! Met al dat uitkijken en zoeken op de radar zijn de drie uurtjes zo voorbij gegaan. Toch nog iets positiefs aan die etters.
De eierwekker die we om het kwartier laten aflopen, om niet in slaap te sukkelen, hebben we nu helemaal niet nodig.

Daar zie ik tegen de wolken de lichten van Las Palmas al. Nog tien uur varen.
Alweer op motor. We zijn voorlopig opnieuw een motor-sailor.  
Zou dat nog ooit veranderen?
Iedere zeiler vertelt hetzelfde : dit is een jaar met bijzonder weinig wind. Tja!

 

 

 

Verstuurd met WL2K

 

Ik heb je nog een geheim te vertellen. Tony heeft kieuwen... of toch iets gelijkaardigs. Hoe kan hij anders zo lang onder water blijven? Hij snorkelduikt naar het anker, haalt ketting onder de rotsblokken vandaan... en ik sta aan dek en wacht tot hij eindelijk weer verschijnt.
Zou zijn sterrenbeeld "vissen" daar iets mee te maken hebben?
Handig is het natuurlijk wel.

 

Als een vis in het water, zo zet hij ook met gemak twee nieuwe anodes. Niet makkelijk hoor, de twee helften over de schroefas plaatsen, een klein schroefje erdoor steken en met een moertje vastdraaien. Daarvoor gebruikt hij dan wél 100 bar lucht uit onze duikfles. Nog even oefenen en hij hoeft ook die niet meer.

 

Dat plonsen in het water was meer dan welkom na onze tocht van vanmiddag.
Afgebeuld hebben we ons. Die van Lanzarote zeggen : "Op La Graciosa moet je je schoenen uittrekken en de wereld vergeten." Ik heb, tegendraads, wél mijn stapschoenen aangetrokken en drie kwartier in de hitte geploeterd naar het enige dorpje, Caleta del Sebo. Er is immers geen weg, enkel zand, stenen en prachtige doornenstruiken.
In het supermarktje, waar je je kont niet kan draaien, hebben we wat groenten en fruit gekocht.  We zijn gaan eten in een charmant restaurantje waar vooral locals komen.


Wifi hebben we niet kunnen ontdekken, of jawel, de bar met wifi spot is 14 dagen gesloten.

 

's Avonds hebben we nog urenlang bij het licht van de halve maan in de kuip gezeten. Dat unieke uitzicht op de vulkaankegels, de hoge wand van Lanzarote, het strand vlakbij wil je in je hoofd saven om nooit meer te deleten!

 

 

Verstuurd met WL2K

 

Lap, we hebben weer prijs. Daar komt een officiële boot aangestoven. Gaat bij alle ankeraars langs. Of we weten dat we in verboden, want natuurgebied, liggen? Tja, eigenlijk waren we niet zeker. De Pilot trouwens ook niet. Maar er lagen hier zovele anderen bij onze aankomst.
Toch is het zo. We moeten vertrekken. Kunnen naar Playa Francesa, de volgende baai, maar dienen maandag een "autorización" te halen bij het bureau aan de haven.

 

"Vale", dus wij een plaatsje zoeken tussen de twaalftal jachten die al bij het nog mooiere Playa Francesa liggen. Dat lukt aardig, al vreest Tony dat ons anker achter een rots klem zit. Straks maar eens duiken, bij laag water is het 4,5 m diep.
"In blauw water duiken naar je anker" : nog zo een item op Tony's verlanglijstje.

 

Ik wil dan weer gaan wandelen op dit eilandje van 6 km op 3 woestijnzand met mooi daarin verdeeld, 4 vulkanische kegels, de hoogste 266m.
Jak, met de wieltjes uit Lagos omgetoverd tot landingsvaartuig, maakt een perfecte beachlanding. Nog even met vereende krachten een inspanning en hij rolt met motor en al tot boven de vloedlijn. Het wiel, man wat een uitvinding! Onze rug zal ons eeuwig dankbaar zijn om die aanschaf.

 

Kijk, de kluizenaar woont hier nog steeds. Zijn hutje van opeengestapelde stenen, aangespoelde houten balken en tentdoek merkten we vijftien jaar geleden ook al op.

 

Enkel de glassbottom boat, die vlak achter ons ankert, met zo een honderd mensen aan boord, die komen zwemmen en spelenvaren aan het strand, is nieuw.  De toeristische druk neemt toe.

 

Maar "de Bevallige" heeft haar charme weten te bewaren. Een paradijsje om in je hart te sluiten.

 

 

Verstuurd met WL2K

 

8 uur vanmorgen. Het anker plonst in het kristalheldere water van Bahia del Salado, Isla La Graciosa. Canarische eilanden. Wij duiken er vlak achteraan.

 

Echt waar, een mens zegt dan "glashelder" water. Maar het is ook echt zo zwembadblauw. Je kijkt gewoon naar de bodem 8 meter onder je, je ziet nog net geen tegeltjes. Je hoeft niet te gaan duiken naar kiel of roer. Gewoon kop onder water en je ziet de ganse boot, anker incluis. De anti-aangroeiwerende verf zit er nog overal mooi op. Het anker is goed ingegraven. Er zit geen touw rond de schroef. Enkel is er één anode rond de schroefas verdwenen en de andere is al flink weggevreten. Die anode, die dient om te beletten dat onze bronzen schroef té snel corrodeert, zal dus vervangen dienen te worden.

 

In de kuip brunchen we op de goeie overtocht.

 

Ik kan het nog niet geloven dat we hier liggen in deze smalle zeestraat, Estrecho del Rio, tussen Lanzarote en Isla La Graciosa. Ik kijk naar de indrukwekkend hoge wand met bovenop de Mirador van Manrique (de beroemde kunstenaar - adviseur van de eilandraad, die ervoor zorgde dat Lanzarote veel kunstzinniger en mooier bebouwd is dan de andere eilanden).
Vijftien jaar geleden waren we hier al eens. Heel toevallig, gewoon omdat er op Lanzarote geen plek meer was om te overnachten. Ongelooflijk dat we hier nu terug zijn  op eigen kiel. Nooit had ik dat durven dromen.

 

Straks eens gaan kijken in het piepkleine stadje Caleta del Cebo, of ons huisje van toen er nog staat.

 

Eerst nog maar eens een frisse duik, warm dat het hier is!

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com