We hebben weer internet dus hier wat huisvlijt in de vorm van foto's.

 

Ondertussen hangt ons volgend bezoek, Karen, al in de lucht en zal de activiteit op de blog er weer serieus onder lijden.

't Is maar dat je het weet.

 

 

 

 

“Goeiemorgen, Jaklien. Gelukkige verjaardag!”
Pikdonker is het nog. Voor mij vanmorgen geen lekker lang uitslapen, ontwaken met een pistoleetje en zacht gekookt eitje op bed.
Nee, na een helse nacht rollend achter ons anker, volgt dan nu mijn verjaardagscadeau. Ta, ta ….een avontuurlijk zeiltochtje van Gran Canaria naar Tenerife. Een ruig tochtje, zal later blijken. Wat zeg ik, eigenlijk meer een sea survival.

Goed uitgerust beginnen we er ook al niet aan. Tony heeft wat proberen te slapen in de zeekooi in de salon. Ik heb me dwars in ons bed schrap gezet. Ook niet direct de beste wijze om je te ontspannen, weet ik wel.

Kunnen we onze Jakker niet meer ruilen voor een catamaran? Wat een luxe zou dat zijn.
Kom, kom, geen tijd voor dagdromen. Weg hier. Actie.

Het verbaast me steeds dat we het anker dat zo potvast zit en dat ons zo fantastisch ter plaatse houdt, toch zo weer los krijgen. De ketting inhalen tot vlak erboven, één golf en het is los.
Daar gaan we, de Teide tegemoet.

Een lekker windje blaast ons de goeie richting uit. Neemt hand over hand toe. Die wind-acceleratiezone , weet je wel. Wij rollen gedwee de genua kleiner tot ….stormfokformaat.
Rond ons bruist en schuimt het. De zon schijnt prachtig groen door de omkrullende golftoppen. We zetten het luik in de kajuitingang, vrezen een golf in de kuip, die alles binnen onder water zou zetten. We maken foto’s, maar weten , dit kan je niet echt vastleggen.

Uren gaat het zo door. Dit wordt een ‘boterhammekesdag‘, zoals Anneke van de Narid dagen als deze noemt. Je kan immers niet eens veilig heet water in een kop gieten. Vergeet koken dan maar helemaal.

Lustig belooft de weerman aan de marifoon : 3 bf oostenwind, golven van 1-2 m.
Zijn wij in een verkeerd gebied aan het zeilen? Acceleratiezone …nog steeds? We gaan wel ontzettend hard.

“Let op mijn woorden,” meent Tony, “straks moeten we de motor nog aan om er te geraken”.

En warempel, het blijkt nog te kloppen ook. Twee uur voor aankomst in Las Galletas (Zuid Tenerife) houdt de wind het voor bekeken. De golven gaan wel gewoon door. Die gaan we te lijf met de motor.

Later zitten we alletwee een beetje groggy aan het etentje voor mijn verjaardag. We hebben het toch weer geflikt samen. Deze dag zal ik niet licht vergeten.


Nog een keer bedankt allemaal voor die toffe verjaardagswensen .

 

 

PB041012 (Medium)PB041017 (Medium)PB041023 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verzonden via W2LK

 

We willen net de terugweg aanvatten, de klimpartij van Playa de las Meloneras naar ons baaitje, als we alle twee een zeilboot vervaarlijk op één zij op het strand zien liggen. Wat is daar gebeurd? Bedrijvig varen dinghies rond de pechvogel. Die draait op haar kiel, nijgt langs de andere kant naar het water, schuift nog verder naar het strand. Mensen proberen de boot schuin te trekken, zodat ze minder diepgang heeft en wellicht naar open zee kan getrokken worden.
Het anker van die Noorse jonge mannen heeft duidelijk gekrabd.

 

Gisteren zijn ze achter ons komen liggen. Uren zijn ze in de weer geweest om een constructie op te zetten om hun boot minder te laten rollen. Er staat immers intussen een flinke deining. Als twee wijd uitgespreide armen brengen ze giek en spiboom dwars uit. Daaraan hangen ze, onder water, emmers gevuld met stenen. Dit alles sjorren ze goed vast.

 

Zou het helpen? Kan je zien dat het helpt?  Tony bekijkt hun constructie heel geïnteresseerd. Oei, als hij zo kijkt, hou je dan vast. Ik zal de emmers al maar beginnen pakken, zeker?
"Nee, wellicht werkt dat vooral bij kleinere boten," ontsnap ik voorlopig aan werk aan de winkel.

 

Hebben ze met al dat gedoe met hun emmers wat minder zorg aan hun anker besteed?  Ze zitten in ieder geval flink in de problemen. Het rollen van hun boot is een detail nu.
Maar zeilers helpen elkaar, de Nederlandse jongens zijn er al met hun bijboot en al vlug drijven de Noren weer, het verst op zee van ons allemaal.

 

's Avonds horen we ze in het donker lachen en praten, allemaal samen in de kuip. Opgelucht, dit hebben we er weer goed afgebracht.

 

Twee vijftigers, collega's van ons, hadden minder geluk en verspeelden hun boot, las ik in een mail van Karen.

 

Maak je voorlopig over ons geen zorgen, wij liggen veilig achter onze zware ploert uit te rusten van de wandeling bergop doorheen Playa de las Meloneras.

 

 

Verzonden met WL2K

"ON4AXU, dit is ON3DA . Ik hoor jou, Gerard. Alles wel aan boord.  "

 

Het is 9 u UTC (het vroegere GMT) en ik hoor Dirk van de Narid gewoon praten met Gerard. Je moet weten, de Narid (onze collega's die in 2008 vertrokken) bevindt zich ergens in Nieuw Caledonië ! De andere kant van de wereld, gewoon.
Wat is die radiotechniek toch fantastisch. Wij, alle twee met enkel een draadantenne (weliswaar uitgerekend door Rudi) in de mast, kunnen elkaar horen!

 

Wat een opmerkelijke moment.  Als dit geen vermelding waard is vrijdag.

 

 

 

Het is me eindelijk gelukt op het terras van de Sailor's Bar ! Nieuwe foto's , o.a. die ene van de potvis net vóór hij in de diepte dook.   Klik hier

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com