Verzonden via W2LK

 

We willen net de terugweg aanvatten, de klimpartij van Playa de las Meloneras naar ons baaitje, als we alle twee een zeilboot vervaarlijk op één zij op het strand zien liggen. Wat is daar gebeurd? Bedrijvig varen dinghies rond de pechvogel. Die draait op haar kiel, nijgt langs de andere kant naar het water, schuift nog verder naar het strand. Mensen proberen de boot schuin te trekken, zodat ze minder diepgang heeft en wellicht naar open zee kan getrokken worden.
Het anker van die Noorse jonge mannen heeft duidelijk gekrabd.

 

Gisteren zijn ze achter ons komen liggen. Uren zijn ze in de weer geweest om een constructie op te zetten om hun boot minder te laten rollen. Er staat immers intussen een flinke deining. Als twee wijd uitgespreide armen brengen ze giek en spiboom dwars uit. Daaraan hangen ze, onder water, emmers gevuld met stenen. Dit alles sjorren ze goed vast.

 

Zou het helpen? Kan je zien dat het helpt?  Tony bekijkt hun constructie heel geïnteresseerd. Oei, als hij zo kijkt, hou je dan vast. Ik zal de emmers al maar beginnen pakken, zeker?
"Nee, wellicht werkt dat vooral bij kleinere boten," ontsnap ik voorlopig aan werk aan de winkel.

 

Hebben ze met al dat gedoe met hun emmers wat minder zorg aan hun anker besteed?  Ze zitten in ieder geval flink in de problemen. Het rollen van hun boot is een detail nu.
Maar zeilers helpen elkaar, de Nederlandse jongens zijn er al met hun bijboot en al vlug drijven de Noren weer, het verst op zee van ons allemaal.

 

's Avonds horen we ze in het donker lachen en praten, allemaal samen in de kuip. Opgelucht, dit hebben we er weer goed afgebracht.

 

Twee vijftigers, collega's van ons, hadden minder geluk en verspeelden hun boot, las ik in een mail van Karen.

 

Maak je voorlopig over ons geen zorgen, wij liggen veilig achter onze zware ploert uit te rusten van de wandeling bergop doorheen Playa de las Meloneras.