Verstuurd met WL2K

 

Lap, we hebben weer prijs. Daar komt een officiële boot aangestoven. Gaat bij alle ankeraars langs. Of we weten dat we in verboden, want natuurgebied, liggen? Tja, eigenlijk waren we niet zeker. De Pilot trouwens ook niet. Maar er lagen hier zovele anderen bij onze aankomst.
Toch is het zo. We moeten vertrekken. Kunnen naar Playa Francesa, de volgende baai, maar dienen maandag een "autorización" te halen bij het bureau aan de haven.

 

"Vale", dus wij een plaatsje zoeken tussen de twaalftal jachten die al bij het nog mooiere Playa Francesa liggen. Dat lukt aardig, al vreest Tony dat ons anker achter een rots klem zit. Straks maar eens duiken, bij laag water is het 4,5 m diep.
"In blauw water duiken naar je anker" : nog zo een item op Tony's verlanglijstje.

 

Ik wil dan weer gaan wandelen op dit eilandje van 6 km op 3 woestijnzand met mooi daarin verdeeld, 4 vulkanische kegels, de hoogste 266m.
Jak, met de wieltjes uit Lagos omgetoverd tot landingsvaartuig, maakt een perfecte beachlanding. Nog even met vereende krachten een inspanning en hij rolt met motor en al tot boven de vloedlijn. Het wiel, man wat een uitvinding! Onze rug zal ons eeuwig dankbaar zijn om die aanschaf.

 

Kijk, de kluizenaar woont hier nog steeds. Zijn hutje van opeengestapelde stenen, aangespoelde houten balken en tentdoek merkten we vijftien jaar geleden ook al op.

 

Enkel de glassbottom boat, die vlak achter ons ankert, met zo een honderd mensen aan boord, die komen zwemmen en spelenvaren aan het strand, is nieuw.  De toeristische druk neemt toe.

 

Maar "de Bevallige" heeft haar charme weten te bewaren. Een paradijsje om in je hart te sluiten.