Moita
Verzonden met WL2K
Wat een ellende, afscheid nemen. Het wee gevoel in mijn buik blijft vast nog even hangen. Karen en Ellen wuiven een laatste keer voor ze aan het verre einde van de vertrekhal de hoek omslaan en uit het zicht verdwijnen.
Ook Inês hebben we al bye bye gezegd. Ze heeft ons vanmiddag van Sesimbra naar Moita (naar het huis van Rita en Jorge) gebracht, waar we heerlijk gezwommen hebben. De meisjes hebben tot het laatste genoten van hun extra lang weekend. Maar.
Wat een ellende, de Fransen, dus ook de luchtverkeersleiders staken tegen het verhogen van de pensioenleeftijd. De vluchten lopen vertraging op. Karen en Ellen vliegen via de U.K., aldus Frankrijk vermijdend en zijn pas in de vroege uurtjes terug thuis ..in de gietende regen.
Wat een ellende 's morgens na een wel heel korte nacht, in de extra lange file naar je werk, de geur van Portugal nog vers in je neus.
Wat een ellende. Een zware bui achter je op zee. Eerst een beetje afwachten. Is ze voor ons bedoeld? Ja, het lijkt me wel. Dan hectisch, plots moet alles tegelijk : regenpakken en laarzen aan, zeilen reven. Het kan niet snel genoeg gaan.
Het enerverende klapperen van zeilen en schoten tot het zeil een stuk kleiner is en we weer iets rustiger, over de zich opbouwende zee, verder kunnen.
Ja dus, ook hier tussen Sesimbra en Sines krijgen we een staartje van de depressie mee.
Maar in het zicht van Sines klaart het op en onder een stralende zon leggen we aan, opgewacht en geholpen door wel vier jonge havenmeesters.
We liggen vlak voor het oude, wat Arabisch aandoende centrum, met zicht op het grote strand.
Sines is, zoals Leixões, een grote industriële haven met veel petrochemie, maar daar zie je in de jachthaven niks van.
Moe van de emoties, het werken aan de schoten, de bewegingen van de Jakker liggen we na het sturen van wat mailtjes en het verzenden van het positierapport al snel in bed.
Oordopjes in, want de touwen kraken vervaarlijk, de deining staat in de haven.
Ik ben in gedachten al ver weg van hier. Ergens op de Canarische Eilanden waar de kinderen ons opnieuw een bezoekje zullen brengen.
Daar zullen ons niet zoveel chauffeurs ter beschikking staan. Dank je, Inês, Rita en Jorge voor de vele keren dat jullie taxi speelden, vaak laat 's avonds.
Dank je voor de gezellige etentjes, het samen boodschappen doen, de aanvulling van onze boordapotheek en de laatste noodzakelijke prik vakkundig gezet door dokter Jorge.
Dank je Lut, Karen en Ellen voor het bezoek.
We kunnen er weer tegen.
Duiken in Sesimbra
Ok mama, je vraagt erom dus je krijgt een verhaaltje van Ellen en mij....het zal niet kunnen tippen aan jouw stukjes maar hier gaan we dan:
Stipt om 14u melden we ons aan in Duikcentrum Cipreia. Dit is voor ons de best bereikbare plek ooit, amper 100m van de kuip van de Jakker verwijderd. Pure luxe!
Ons materiaal wordt bijeen gezocht, we zetten het in elkaar en nog geen kwartier later zijn we duikklaar. De Portugezen duidelijk nog niet, maar we blijven optimistisch en beseffen nog niet dat WACHTEN de rode draad van de dag wordt....wachten op de rib die nog niet is teruggekeerd van de voormiddagduik (nóg niet??), wachten op de duikers van een initiatie, wachten op de instructeur, wachten op de briefing....en onze trouwe supporters en camera ploeg van dienst wachten met ons mee in de Portugese namiddag hitte!
Anderhalf uur later genieten we eindelijk van het verfrissende tochtje richting duikspot in de volgende baai. Blijkbaar heeft onze gids ook zijn buik vol van het wachten, als eerste liggen we in het water. Na het ok teken dalen we af, Ellen ook, maar pas nadat ze een kilo extra lood heeft bijgehaald. Een octopus verwelkomt ons en zwemt vervolgens op zijn typische manier weg. We genieten van de wuivende wit-paarse anemonen, scholen vissen, de deining tussen de begroeide rotsen, hier en daar wat wit koraal en zelfs een paar van onze favoriete felgekleurde naaktslakjes. Na 50 min heb ik genoeg van het bibberen in het koude water, allemaal samen stijgen we op.....maar waar is de boot???
Gewoon nergens te bespeuren! Aan de kou komt pas na 20 min op zee ronddobberen een einde. De zodiac was even een paar duikers gaan afzetten aan de andere kant van de baai.
Het wachten is dus nog niet afgelopen. En door anderhalf uur heen en weer varen, andere duikers oppikken, zoeken naar een vin, de motor even tussendoor repareren, zien we de aperitief aan boord van de Jakker in gezelschap van de hele familie, mooi aan onze neus voorbij gaan.
Als we uiteindelijk om 19u compleet verkleumd en uitgehongerd de haven in varen, zit het welkomst comité op de eerste rij om ons toe te juichen!
Na een superwarme douche zijn we terug in de stemming en genieten we nog volop van een luidruchtig diner met de hele bende!
Conclusie van de dag: neem ruim de tijd als je wil gaan duiken in Portugal!
Sesimbra
Verzonden met WL2K
Aldus geschiedt ook. Terwijl Karen en Ellen de nodige avonturen beleven onder water (maar dat vertellen ze zelf wel) ontvangen wij de familie boven water. Daar moet geen verdere uitleg bij, zeker.
Een laatste keer eten we allemaal samen in het restaurant van de jachthaven. Maar Lut heeft een vroege vlucht naar huis morgen, Gil en Francisca moeten de ferry naar Lissabon halen en het is voor iedereen maandag morgen, dus op tijd afscheid genomen.
Wij moeten nergens heen, zijn vlakbij huis en genieten nog van de laatste avond met de meisjes.
Naar Sesimbra
Verzonden met WL2K
Stoere meiden hebben we aan boord. Sportduiksters. En wat willen die? Duiken op zoveel mogelijk verschillende plekken in de wereld. Portugal bijvoorbeeld.
Na een dagje sightseeing in Lisboa en een avondje in een loungebar met Inês, Gil en Francisca bij de Docas , the place to be in Lissabon, vertrekken we dus vanmorgen richting Sesimbra, thuisbasis van een aantal duikclubs.
Rustig motoren we richting Atlantische Oceaan langsheen de monumenten van de Taag, want geen wind. Kans genoeg voor de meisjes om vanaf het water alles te bewonderen.
Spijtig, Lut moet dit missen. Het water van de Taag is te diep of te breed.
We voelen stilaan de deining. Rustig de tijd om aan te passen, toch. Als eindelijk de wind komt opzetten, sturen Karen en Ellen om beurt de Jakker. Genieten .
De tocht is compleet als ook nog een aantal leden van de 25 koppige familie van bottle-nose dolfijnen, die hier in de Rio Sado leven, in onze richting zwemmen.
Ze wagen zich weliswaar niet vlakbij, maar zijn toch heel goed te zien.
Het uitzicht nadat we Cabo Espichel gepasseerd zijn, is prachtig. Een steile wand met veel holen en grotten, kleine strandjes daartussen.
"Daar gaan wij morgen duiken" , hoor ik Karen en Ellen denken.
De wind geeft er een extra lap op. Omdat Ellen aan het stuur staat?
In de haven van Sesimbra, berucht om de valwinden, meert captain Tony de Jakker vakkundig af aan de steiger. Onze vrouwelijke crew legt de boot vast.
Een afspraak met de plaatselijke duikclub is snel geregeld. Afspraak : morgen 14 u.
En nu naar het stadje om krabben te eten met de ganse familie. De klassieke hamertjes, waarmee je deze diertjes te lijf moet gaan, worden verstrekt. Smullen geblazen.
Doodmoe vallen we in bed na een luidruchtige avond.
Morgen gaan we gewoon verder.
En er staan nieuwe foto's van Portugal en het bezoek op de website.
Ameijoas en Lisboa.
Het beloofde een erg rustige nacht te worden …….alle luiken open want intussen zijn ook de nachten behoorlijk warm.
Midden in de nacht schrik ik wakker …. stemmen over het water. Een bootje met vissers komt eraan. Nee, met duikers, want even later horen we bloeb, bloeb ….luchtbellen spatten tegen de boot. Hard dat die klinken ! Telkens opnieuw komt de duiker onder de Jakker door. Rustig slapen, ho maar. Vooral als ook de dieptemeter om de haverklap alarm piept. Niet diep genoeg hier ? Nee, natuurlijk klopt dat niet. Onze dieptemeter detecteert die duiker onder de boot.
Nu begrijpen we pas goed waarom die duikers ons een halve emmer ameijoas (steenmosselen) cadeau deden gisteren….ze wisten gewoon dat ze ons nog zouden komen ambeteren!
Zij haalden gisteren, onder onze verwonderde blikken, ook al ganse zakken schelpen op, vlak bij de Jakker. Illegaal? Daarom dat cadeau? Zwijggeld?
Ons een zorg. De ameijoas, gestoofd in olijfolie, look en peterselie, man, dat smaakt.
En vanavond is het dan weer feest op de Jakker!!! Karen en Ellen zijn door nichtje Inês opgehaald aan de luchthaven en netjes gebracht tot aan het dok waar we nu liggen, in Lissabon. Fantastisch gevoel je dochter na drie maanden weer in je armen te houden!
Daar hoort Cava bij.
O ja, we liggen dus in Lissabon, maar dat had je al door.
De verwoede pogingen van Rita, een vergunning voor ons te regelen om in Seixal te mogen blijven, kwamen te laat. We waren net het anker aan het uitbreken toen de politieboot in de nauwe doorgang verscheen. Dezelfde mannen van gisteren kwamen poolshoogte nemen.
Een vriendelijke wenk. Alles ok. Nu we vertrekken natuurlijk wel!