Bestaat het paradijs wellicht toch, al is het voor heel even? Dat vroegen we ons vanmorgen hardop af, toen we onze slaapkop buiten staken en onze ogen uitwreven.

Zo een verstild plekje, vlakbij miljoenenstad Lissabon! Té mooi om waar te zijn. Seixal, stadje aan een zijarm van de grote Rio Tejo (Taag). Het is laag water nu en wij liggen in een geul tussen de droogvallende platen. Geen windje blaast er, de boot ligt doodstil (hoe lang is dat geleden?) rondom ons enkel wat vogelgeluiden.

Gisteren hielden we het drukke, onrustige water van Cascais voor bekeken. Rustig zeilden we op het namiddagwindje richting Lisboa. Wat een gevoel : de Torre de Belém, het monument van de Descobrimentos te zien vanaf het water.
En dan onder de Ponte 25 de Abril door, waar zich de files beginnen te vormen.  Het geluid dat de talloze auto’s op de metalen roosters van de brug veroorzaken….. word je daar niet neurotisch van als je hier woont?

Aan de andere kant van de stroom, in de zon, Lissabon, de witte stad op de zeven heuvels, maar wij varen zuidwaarts. Volgen een vrij smal, beboeid kanaal dat we moeten delen met de snelle catamaranferry’s van Barreiro en Seixal die om de haverklap voorbijstuiven. We dringen nog verder door tot de smalle zijarm Rio Judeu, zoeken ons een weg in de smalle strook die voor Jakker ook bij laag water nog diep genoeg moet zijn en laten het anker vallen tegenover het schilderachtige kerkje van Seixal.
Dank aan de Cruising Guide van Atlantic Spain and Portugal, die dit onwaarschijnlijke plekje onthult.

We zijn op tien minuten rijden van het huis van Jorge en Rita. Nichtje Inês woont nog dichterbij.  
We vliegen d’er meteen in met een eerste terrasje met de familie. Het weerzien met Inês, die we 8 jaar niet zagen, is hartverwarmend. Kennismaken met haar vriend, een toffe gast. Frans, Engels, Portugees, Vlaams…het klinkt allemaal door elkaar.  Af en toe kijkt er iemand vreemd op als men zich in de verkeerde taal tot hem richt.  
Maar helemaal geen Babylonië.

In het donker tuffen we tevreden terug naar de Jakker, onze Jak beladen met 25 l Portugees kraantjeswater, het enige waar we zuinig op moeten zijn in ons paradijs.

De toon is gezet, laat dat langverwachte bezoek uit België maar komen!

Verzonden met WL2K

Wat was jij aan het doen vannacht om 1 u? Wij voeren rond in de baai van Cascais, of liever, spookten rond in het donker, op zoek naar een betere ankerplek.

Als afsluiting van de week van de zee  werd een groots vuurwerk afgestoken vanaf 5 vlotten op het water. Deze keer mochten we niet blijven liggen. De politie kwam ons vriendelijk verzoeken op te hoepelen. Wij dus allemaal (er liggen hier toch dagelijks 20 jachten) naar de andere kant van de baai, naar Estoril. Daar lig je merkelijk slechter. Je moet dichter bij het strand ankeren want daar pas is het zo'n 8 - 10 m diep. De deining is hier ook hoger. Rond middernacht wordt het echt zorgelijk want laag water. We golven op mini-tsunami's op en neer. Je ziet de buren vooruit bewegen op de golf, wegzakken, weer omhoog gestuwd worden.

Het prachtige vuurwerk kan niet snel genoeg voorbij zijn voor ons.  Na de laatste harde knallen, die  hier traditioneel een vuurwerk afsluiten, hoor je overal het geratel van de ankerkettingen. Om ter eerst terug naar ons oude plaatsje dichtbij Cascais.
Schaars verlichte spookschepen in het duister. Niet makkelijk, maar je moet dat toch oefenen. Vroeg of laat zullen we dit nog moeten doen.

Nog even buiten genieten van de rust en dan in bed. Een ongestoorde nachtrust tegemoet.

Verzonden met WL2K

Cabo da Roca laat zijn tanden zien.

Nochtans zeilden we rustig naar deze kaap toe. Bewonderden Sintra, het Castelo dos Mouros; 533 m hoog gelegen op de berg, dat de zee overschouwt. Het doornroosjeskasteel;Palacio da Pena; dat we vroeger bezochten; goed zichtbaar vanuit zee.
Als plots de wind hand over hand toeneemt. Jakker loopt uit het roer. Té veel zeil. Vliegensvlug moeten we het voorzeil kleiner rollen (reven).We schuimen verder. Ons voorzeil de grootte van een stormfok, lopen we nog 6-7 knopen. Man, man, sensatie. De zee rond ons gans wit van de opgezweepte golven. In een oogwenk verandert de wereld totaal. Sjaal en jas, altijd binnen handbereik, moeten weer aan. Zo gaat dat.
Het kaapeffect ! (versnelling van de wind aan kapen) Of is het de wraak van Cabo da Roca omdat ik Finisterre verkeerdelijk tot  meest westelijke kaap van Europa promoveerde?

Eén keer Cascais, 4 mijl verder, in zicht, kunnen we terug uitrollen en uitkleden.

Wat is me dat hier? De aankomst van de zeilwedstrijd aangekondigd op de navtex. Tientallen boten racen naar de finish. In de baai ook tientallen boten en bootjes op anker. Vier, vijf stranden bomvol met parasols en baders! Jetski's en motorboten kriskras overal doorheen.
Badstad Cascais een Saint-Tropez in Portugal.

Ook onze ploert plonst in het blauwe water. Warm is het hier. Zusje Rita; je hebt gelijk, voorbij Cabo da Roca, daar moet je zijn.
Vanmorgen, toen we uit Peniche vertrokken was het koud en mistig. Enkel de drie enorme vissersboten die ons aan de ingang van de haven passeerden, zorgden voor wat warmte. Met z'n allen stonden ze uitbundig te zwaaien naar ons. Vreemd eigenlijk. Hadden ze nu wél tijd om rond te kijken? Waren ze blij te kunnen binnenvaren en hun vis te verkopen? Of gewoon goed gezind?

O ja, ik vergeet het bijna. Ook wij, sorry, Tony, heeft vandaag onze eerste vis gevangen. Omdat we niet zo snel zeilden, probeerde hij de sleeplijn uit. Maximum 4 knopen mag je lopen.

In geen tijd ving hij drie makrelen. Vakkundig maakte hij met de winchhandle een snel eind aan hun lijden. Een vierde slachtoffer vond hij niet meer. Maar die drie exemplaren waren voldoende voor een heerlijk maaltje.

Moe als we waren van twee lange dagen op zee; kon de harde muziek die klonk vanaf een podium in de stad, ons niet deren.
Enkel voor de harde knallen die om middernacht weerklonken, moesten we wel uit ons bed.
Een grandioos vuurwerk werd afgestoken op het water. Jakker op de eerste rij!

Verzonden met WL2K

Het rubberbootje van de GNR - Brigada Fiscal, met twee 'blauwe' agenten, komt recht op ons afgestoven. Komen ze ons verwelkomen in de haven van Peniche?

"Bonjour. Sorry, maar de marina is gesloten voor jachten sinds de laatste zware storm de steigers erg beschadigd heeft. Jullie mogen ginds in de hoek aan de oostpier ankeren ..kunnen wij dan gelijk langskomen om de papieren te controleren? "

Natuurlijk ! Je gaat de politie toch niet tegen de haren instrijken. Trouwens, we hebben weinig te vrezen. De BTW op de Jakker is betaald. De vlaggenbrief maakt indruk. Onze paspoorten zijn in orde.

Zodoende liggen we nu op anker in de ontzettend drukke vissershaven van Peniche. Om ter snelst willen de vissersboten bij de veiling zijn, de snelheidsbeperking lappen ze aan hun visserslaarzen.  Wij liggen te rocken op hun golven.

We hebben ze de ganse dag in de gaten moeten houden, de vissers. Want hoewel we zonder nevel vertrokken zijn vanmorgen, kwam die mist, je raadt het al, vrij snel terug opzetten.

Wij in "mistmodus" dus. Terwijl ik een half uur in de mist tuur naar schepen maar vooral naar vissersboeitjes, die hier met massa's zijn uitgezet, kan Tony de ogen laten rusten en na een half uur draaien we de rollen om.  Toch nog vermoeiend, hoor.

Maar namiddag is de mist verdwenen en kunnen we prachtig zeilen. Met ruime wind richting Cabo Carvoeiro, tussen de kaap en Ilha Berlenga door naar Peniche

Ik lees in een oude Trotter van Portugal (daar haal ik mijn informatie uit) dat er een interessant museum in de burcht te bezoeken is.

Het zal voor een andere keer zijn. We hebben geen zin om onze Jak van het dek te halen en de Honda buitenboordmotor uit de bakskist te zeulen, om dan te gaan spelevaren tussen die opgejaagde vissers die ons schuitje amper opmerken .