Verzonden met WL2K

 

Wat een ellende, afscheid nemen. Het wee gevoel in mijn buik blijft vast nog even hangen. Karen en Ellen wuiven een laatste keer voor ze aan het verre einde van de vertrekhal de hoek omslaan en uit het zicht verdwijnen.

 

Ook Inês hebben we al bye bye gezegd. Ze heeft ons vanmiddag van Sesimbra naar Moita (naar het huis van Rita en Jorge) gebracht, waar we heerlijk gezwommen hebben. De meisjes hebben tot het laatste genoten van hun extra lang weekend. Maar.

 

Wat een ellende, de Fransen, dus ook de luchtverkeersleiders staken tegen het  verhogen van de pensioenleeftijd. De vluchten lopen vertraging op. Karen en Ellen vliegen via de U.K., aldus Frankrijk vermijdend en zijn pas in de vroege uurtjes terug thuis ..in de gietende regen.

 

Wat een ellende 's morgens na een wel heel korte nacht, in de extra lange file naar je werk, de geur van Portugal nog vers in je neus.

 

Wat een ellende. Een zware bui achter je op zee. Eerst een beetje afwachten. Is ze voor ons bedoeld? Ja, het lijkt me wel. Dan hectisch, plots moet alles tegelijk : regenpakken en laarzen aan, zeilen reven. Het kan niet snel genoeg gaan.
Het enerverende klapperen van zeilen en schoten tot het zeil een stuk kleiner is en we weer iets rustiger, over de zich opbouwende zee, verder kunnen.

 

Ja dus, ook hier tussen Sesimbra en Sines krijgen we een staartje van de depressie mee.

 

Maar in het zicht van Sines klaart het op en onder een stralende zon leggen we aan, opgewacht en geholpen door wel vier jonge havenmeesters.
We liggen vlak voor het oude, wat Arabisch aandoende centrum, met zicht op het grote strand.
Sines is, zoals Leixões, een grote industriële haven met veel petrochemie, maar daar zie je in de jachthaven niks van.

 

Moe van de emoties, het werken aan de schoten, de bewegingen van de Jakker liggen we na het sturen van wat mailtjes en het verzenden van het positierapport al snel in bed.
Oordopjes in, want de touwen kraken vervaarlijk, de deining staat in de haven.

 

Ik ben in gedachten al ver weg van hier. Ergens op de Canarische Eilanden waar de kinderen ons opnieuw een bezoekje zullen brengen.

 

Daar zullen ons niet zoveel chauffeurs ter beschikking staan. Dank je, Inês, Rita en Jorge voor de vele keren dat jullie taxi speelden, vaak laat 's avonds.
Dank je voor de gezellige etentjes, het samen boodschappen doen, de aanvulling van onze boordapotheek en de laatste noodzakelijke prik vakkundig gezet door dokter Jorge.
Dank je Lut, Karen en Ellen voor het bezoek.

 

We kunnen er weer tegen.

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com