Verzonden met WL2K

 

Vraagstuk met één onbekende :  een zeilboot wil van A naar B varen. De afstand is 204 mijl. Wanneer moet de boot in A afvaren om  B bij daglicht aan te lopen? Onbekende is de snelheid die het schip zal lopen. Dat kan bij dit bepaalde schip alles zijn tussen 0 en 7 knopen afhankelijk van  wind en golven.

 

Met dit soort vraagstukjes houden wij ons onledig en natuurlijk met weerberichten volgen en gribfiles opvragen.

 

Vanmiddag hakken we de knoop door en verlaten de peperdure haven van Lagos.

 

Lagos met haar mooi historisch centrum tot in de kleinste hoekjes volgepropt met terrasjes van restaurants en café's. Lagos gewoon geannexeerd door luidruchtige Britten.
Lagos met een erg internationale jachthaven : Cape Town, San Francisco, Sydney, Genk .... de thuishavens  op de spiegel van jachten.
Maar vooral Lagos waar we wieltjes kochten voor onze Jak. Bij Sopromar : eindelijk nog eens een echte  "bootwinkel". Het kan ons niet schelen dat het er belachelijk uit zal zien, zo een soort omgekeerde kruiwagen achteraan op ons bijbootje. Maar we hebben nu  wieltjes die we kunnen omlaag klappen voor een eventuele beachlanding. Wij zullen ons geen hernia meer heffen aan die loodzware Jak met buitenboordmotor. We varen in  het vervolg gewoon op het strand en ..... alles loopt op wieltjes.
Die twee dingen verdwijnen in Karen haar achterkajuit - berghok bij de andere spullen-die-we-ooit-nodig-zullen-hebben.

 

Wij dus op zee. Oversteek Lagos - Rabat.
En wat doe je dan zoal :

 

- Koken als de zee het toelaat

 

- Alles lekker oppeuzelen , als  de zee het toelaat. Spaghetti dit keer.

 

 

- Vissen . De spaghetti net binnen, hebben we beet. Twee vissen hangen als waterskieërs aan de lijn. Binnenhalen. Eerst een emmer water over het hout van de kuip, dan krijg je het bloed makkelijker weg. Vissen van de haak halen terwijl die in de kuip glibberen en rondspartelen onder de nog niet afgeruimde eettafel. Zie je het al gebeuren in je eetkamer? Ze zijn schitterend goudgeel, dorado's (Mahi Mahi). Dat denken we toch, leek als we zijn.  Genadeklop met de hamer. In één keer zijn ze dan vaalgrijs, met hun leven is ook hun gouden tint helemaal verdwenen. Zijn wij barbaren, zulke mooie vissen doden?

 

- Lange vislijn binnenhalen en de vijf haakjes die eraan  zitten; ontwarren en mooi op een haspeltje wikkelen; een karweitje voor mij. En dat alles binnen het kwartier want dan is het donker.

- Afwassen

 

- Lezen

 

- Dolfijnen bewonderen overdag.

 

- Dolfijnen bewonderen 's nachts. Nee, je kan ze dan niet zien. Maar wel hun flonkerende lijven boven en onder water. Ze zien eruit alsof de fee uit een film van Walt Disney hen helemaal onder de sterretjes heeft getoverd. Flonkertjes noemden de kinderen dit verschijnsel, waarbij 's nachts microscopisch kleine diertjes oplichten in het schuim van de golven, vroeger al. Prachtig om zien.

 

- Zeilen optrekken en neerlaten als er geen wind is.

 

- Motor starten, weer uitzetten.

 

- Zeilen reven, terug ontreven.

 

- Wacht lopen : 3 uur op, 3 uur af. Tijdens die wacht de vele zee- en cruiseschepen, die razendsnel bij je kunnen zijn, in de gaten houden.
Maar bovenal hopen dat je  veilig de andere kant mag bereiken.

 

 

 

Eigenlijk durf ik het niet te vertellen. Maar je kan een geheimpje bewaren, weet ik.
We schamen er ons een beetje voor en kijken schichtig rondom ons. Als iemand ons hier zou herkennen…..
aan een tafeltje met een friet voor ons en een frikandel special!

Wedden dat je iets ‘stouters’ verwachtte.

Tja, we zijn tenslotte Belgen en hebben dat bedenkelijke, vettige lekkers al ettelijke maanden moeten missen. Niet dat we er ons thuis zo vaak aan te buiten gingen. Wel integendeel, je let op je cholesterol.

Vergeef me als ik vroeger laatdunkend neerkeek op  buitenlanders die hot-dog of Wiener schnitzel aten in Spanje of Portugal. Ik ben nu ook een zondaar en mild in mijn oordeel.  Wie weet hoelang ze al thuis weg zijn?

 

Je had ons vannacht moeten zien liggen. Elk op een bank in de salon.
Eén voor één zijn we met slaapzak en kussen daarheen getrokken.
Boosdoener : de bomvolle watertank, pas gevuld in Sines, onder onze slaapplaats in de voorpiek.

Door de felle deining hoor je dan een soort bwoek, bwoek, vlak onder je oor, als van een slijmerig monster dat moeizaam ademt.  De ontluchting van de volle tank?

De gebruikelijke oplossing , oordopjes, is uit den boze. We moeten immers het ankeralarm kunnen horen. We betrouwen onze ploert voor honderd procent, hoor. Maar met deze swell en dicht bij de branding als we liggen, kan je maar beter supervoorzichtig zijn.

Maar dat is nu weer allemaal vergeten. We liggen nu in de duurste jachthaven ever, erg Amerikaans aandoend, die van Lagos. De Algarve, hé.  Onze zorgen zijn nu van een andere orde.

 

 

P9120691 (Medium)P9120693 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wil je het verhaal horen van zeilboot “Pas de Deux”?


Het moet zo ongeveer tussen Boulogne en Fécamp geweest zijn, in ieder geval aan het begin van onze reis, toen we op de marifoon haar naam voor het eerst hoorden.
Een onmiskenbaar Duits accent klonk over kanaal 16 van de marifoon “Pas de Deux - Pas de Deux - Pas de Deux hier Deneb”. Als “Pas de Deux” dan antwoordt, schakelt men onmiddellijk over op een babbelkanaal, zendt met minder vermogen uit en is enkel nog dicht in de buurt te horen.
De daaropvolgende maanden weerklonk af en toe, tussen weerberichten en oproepen van de Coastguard, de bekende bootsnaam. Een antwoord konden we niet horen, nog minder konden we hun zien, toch zeilden ze mooi met ons op, blijkbaar.

Maar kijk, vorige week, in de Doca de Alcântara in Lissabon. Wie komt daar binnenvaren en meert af quasi tegenover ons? De Pas de Deux, een al wat ouder Duits zeiljacht met een koppel aan boord.

En vanmiddag zijn we ze voorbij “gemotorzeild”, toen  we van Sines richting de Algarve voeren. Na een dag met te veel wind, was er vandaag immers weer te weinig.
Dit keer waren we wel dicht genoeg om de oproep te horen : “Pas de Deux - Pas de Deux, hier Deneb,  hörst du mich?”  En nieuwsgierig als we zijn, schakelen we ook over op kanaal 77.
Er ontspint zich een gesprek over dat ze het motoren beu zijn en willen gaan ankeren. Maar waar? De Deneb zou op verkenning gaan en verslag uitbrengen.  Er zijn hier wel een drietal ankerplekken een keer Cabo São Vicente gerond.

Wij hadden al uitgemaakt dat er, met deze helse deining, nog maar één ankerplek een klein beetje beschutting kon leveren  : Baleeira en die was nog net vóór het donker te bereiken.

Maar wat een verschrikking ook daar. Een heuse Hawaii branding! Met schuim dat bovenaan van de golven wordt geblazen en groen water waar je doorkijkt. Iets voor surfers als Bert en neef, Gil. Twee zeiljachten liggen er te zwiepen van links naar rechts.
Toch zullen we hier moeten overnachten. Alles vastgezet en gestouwd aan boord alsof we zeilen, zo gaan we tekeer.

Wij zijn al aan het smikkelen van onze melão als de twee Duitse jachten binnenvaren.
Zij hebben ook niks beters kunnen vinden, blijkbaar.

Later horen we nog een gesprekje via de marifoon. ‘Pas de Deux’ ziet het wel zitten op anker, heeft duidelijk meer ervaring. ‘Deneb’ vind het “ein beschissener Ankerplatz”, maakt zich erge zorgen, wil heel vroeg morgen wegvaren….
Of hoe je mensen kan leren kennen, enkel door toevallig een gesprek op te pikken?
Wellicht maken we ergens op onze reis nog wel echt kennis met hun?

Andere ontmoeting vandaag : dolfijnen. Tientallen groepjes van die beestjes. Ze komen aangesurft uit het niets. Plots hoor je het aparte bruisen van de golf die ze veroorzaken vlak naast je.
Als ze echt geluk brengen, zoals zeemannen zeggen, wel dan kan ik je allemaal wel een pakje ervan opsturen.  Bij deze!

 

Cabo de São Vicente

 

 

P9100685 (Medium)P9110687 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verzonden met WL2K

 

Boenk, boenk, klinkt het door de hele boot. Golven spatten tegen de spiegel. Golven die zich op het kleine stukje binnenhaven, achter ons, opbouwen. Een mini-zee. Aan de grote tafel op de laptop werken, kan niet, de trillingen van de mast doen het scherm vibreren.
Ja, de noordenwind fluit ook hier in Sines met een fikse 6-7 bf door het want. Frisjes man!

 

Vanmorgen om 5 u, toen we wilden vertrekken, eerst nog een laatste weersvoorspelling binnengehaald. Die garandeerde een aanwakkerende noordenwind 6 bf  in de loop van de dag, met 7 bf aan de kapen. Vooral als Cabo de São Vicente op je te wacht, denk je dan eerst wel even na. Het "buikgevoel" van Tony zei : "Jakker blijft liggen" en aldus geschiedde. Wij heerlijk terug in bed.

 

Goeie beslissing, blijkt nu. Liever een middagje klussen dan jakkeren rond de kaap.
Tony installeert de radio met USB aansluiting, uit Bert zijn busje. Oneindig veel muziek kunnen we nu beluisteren. Hij plaatst tevens een nieuw 12 V stopcontact.

 

Ik werk verder aan de vlag van Marokko, verzin een tekstje, lees de pilot met aanwijzingen voor het volgende stuk van onze tocht.

 

Vanmorgen waren we in het oude Sines. Mooi stadje, weinig toeristen. Wifi vind je hier niet, tenzij je veel betaalt. Maar in de bibliotheek registreren ze ons via voornaam en leeftijd en dan kan je een halfuurtje surfen.  Net de bib van Genk, compleet met een klas rumoerige kinderen met juf.
We weten nu dat je voor Marokko, als Belg, geen visum nodig hebt. Hebben ook al flink wat info over de havens daar.
Nu enkel wachten op "fair winds" zoals ze ons dat steeds wensen.

 

Als we van de avondwandeling terugkomen, is de oude 79 jarige Noor, onze buurman, zijn voorzeil aan het klaarleggen voor morgen. Hij wil, met zijn 9 m lange zeilboot, naar de Canarische eilanden vertrekken. Daar komt zijn vrouw hem vervoegen.

 

Zou het er morgen toch inzitten dan?

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com