Verzonden met WL2K

 

Langzaam verwijdert de Jak zich in het duister. Enkel met de verrekijker kan ik de twee figuurtjes die uitstappen op het strand nog ontwaren. Bert en Stefanie lopen langs het donker bospaadje naar hun busje en verdwijnen zo (met hun drietjes) voor een tijdje weer uit ons leven.

 

De afsluiter van hun  bezoek mocht er zijn. Een waar langostinos festijn hebben we gehouden op de Jakker met ruim 1,8 kg van die beestjes die Bert bij had gisteravond. 4 pannen hebben we om beurten gebakken. Genoeg om ook vandaag nog te kunnen smullen.

 

De Happy Herk (van Hercules, het toestel waar Bert mee vliegt en waarvoor Stefanie de maintenance regelt) is nu via Zuid-Frankrijk op weg naar huis. We wensen hun nog verdere prettige 2 weken vakantie.

 

Wij verwerken onze emoties van het afscheid met :
- flink wat tegen de felle wind roeien met de Jak naar het strand
- om daar mee te doen met het populaire 'in je blootje op en neer wandel-joggen', een beetje als baantjes trekken in het zwembad
- het volgen van de blusactiviteiten van de Canadair en helikopters die de brand proberen te blussen die gisterenavond ontstond in de bergen tegenover onze baai, in de buurt van Baiona.

 

Onze gedachten dwalen desondanks toch vaak af naar het busje dat nu over Spaanse wegen rijdt en naar Karen die thuis probeert het beste te maken van wat, naar we horen op de Nederlandse radio, toch niet zo een mooi 15 augustus-weekend blijkt te zijn.

 

Morgen vertrekken we uit deze mooie baai, richting Baiona, de laatste Spaanse haven die we aandoen, vóór we richting Portugal varen.
Eerst nog een rustige avond op anker, toch nadat de tientallen luidruchtige Spaanse weekendjachten stilaan huiswaarts keren.

 

 

Verzonden met WL2K

 

Dat je dat al van zo ver kan zien. Hoe zou dat komen? Tientallen mensen wandelen op het strand van de Ensenada de Barra (Cangas), wandelen in hun meest normale outfit ..  geen outfit!

 

We zijn beland bij het Bredene van Noord-Spanje. De naturisten, ze weten ook altijd de mooiste plekjes te vinden. De heuvels, de pijnbomen, het zand, de blauwe zee .; het lijkt wel Corsica.

 

We zijn echt naar hier gevlogen. 6 - 7 bf waaide het. Twee reven in de genua en vooruit met de geit .euh, boot.

 

Dit is de laatste van de Spaanse Rías : de Ría de Vigo. Het vakantieoord Baiona ligt tegenover deze baai, die afgesloten wordt van de oceaan door de wondermooie Islas Cíes.

Laura, het zeilmeisje, die naar ik hoorde, ons al voorbijstak op weg naar Portugal, moet dit allemaal missen.

Bert en Stefanie hebben in de andere Ría weer een kitespot opgezocht.
Onze belangen zijn immers totaal tegengesteld : in die zin dat wij de beschutting van de hoge wal zoeken (de wal waar de wind vandaan komt), terwijl hij de lage wal nodig heeft  om niet op zee geblazen te worden.

 

Vanavond komen ze ons nog één keertje opzoeken alvorens morgen de terugreis aan te vatten.

 

Afscheid nemen, wie houdt daarvan. Maar ik wil me vooral focussen op hun volgend bezoek!

 


Verzonden met WL2K

 

"Wat is dat hier een toffe supermercado, hé mama," Bert heeft ook al de ware zeilers-vertrekkers-geest. Twee weken geleden begreep hij mij niet, nu loopt hij zelf met een brede smile tussen de rekken.
Hoe erg ik thuis een hekel had aan boodschappen doen, hier loop ik in de supermarkt rond als een kind in een speelgoedwinkel.
Ik sla geen enkele rayon over, op zoek naar dingen die ik kan gebruiken, voorraden die ik kan aanvullen. Verbaas mij over de bekende dingen die ze ook hier hebben, koekjes van Lu, flesjes Leffe, Nutella ...

 

Steeds weer koop ik te veel. Dat merk ik als alles, onder de brandende zon, in rugzakken, gedragen moet worden tot aan de Jak en dan aan boord moet gebracht.

 

Maar we hebben weer flink gezeild in de Ría de Pontevedra met ons jong bezoek en daar krijg je honger van. Vandaag koken zij en wij laten ons verwennen.

 

Later genieten we van de zonsondergang op anker in de baai tussen de havens van Sanxenxo en Porto Novo. Op het strand krioelt het nog steeds.
Als ik om 4 u even wakker wordt, hoor ik nog steeds lawaai. Morgen zijn we hier weg!

 

 

Verzonden via WL2K

 

Zo gezegd, zo gedaan. Vanmorgen gooien we los, richting Sanxenxo, want daar verblijven Rita en Jorge in een hotel. Ook Bert en Stefanie verkassen van hun mooi plaatsje met schitterend view aan de haven van Combarro naar ....een mix van Benidorm en Blankenberge in Galicia (Sanxenxo dus) ! Vinden uiteindelijk toch ergens  in het gewoel een parkeerplaatsje dichtbij tweelingstadje Porto Novo en komen even later in looppas (militairen !) naar de haven.

 

Het aanleggen aan de steiger, het arriveren van de gasten , het voorbereiden van de lunch, het verloopt allemaal zo geanimeerd; dat we onze dagelijks sked over het hoofd zien. Sorry, Tony, Gerard en Jos.

Na de lunch, tijd voor een zeiltochtje. Even heerlijk uitwaaien ver weg van de naar zonnecréme en zweet ruikende opeengepakte menigte zonnekloppers op het strand en  de terrasjes.

 

De Ría de Pontevedra is duidelijk meer ontsloten dan de vorige Rías. Recent gebouwde autosnelwegen brengen de Spanjaarden van het welvarende, industriële noorden in geen tijd naar deze stranden, waar ook genoeg appartementen zijn op die massa te herbergen.

 

We laten het niet aan ons hart komen en vinden later toch nog een restaurantje waar ze lekkere paëlla serveren.

 

Zo, Rita en ik zijn alvast wat bij gebabbeld en kunnen er binnen een paar weken rustig een stuk aanbreien.

 

 

Verzonden via WL2K

 

Eén smsje van Rita was het startschot van hun blitzbezoek ! "Gaan we morgen een pintje pakken in de buurt van Pontevedra? "

In een notedop het verslag.

Het was in Pobra do Caramiñal dat we het berichtje ontvingen. Ze hadden nog wat vakantie en wilden dat best in Galicia doorbrengen en gelijk de Jakker bezoeken. We hadden het daar toch gezien dus dinsdagmorgen op naar de volgende Ría, die van Pontevedra, naar het vissersstadje : Combarro.

 

Maar wat is dat daar in de baai? Het lijkt nog het meest op een menigte Indiërs die een religieus bad nemen in de Ganges.

Nee, de vissers (want dat zijn het)  harken-schudden een verzwaard soort schepnet heen en weer over de steeds ondieper wordende bodem (het is eb). Zijn op zoek naar schelpjes. Later komen ook bootjes het voetvolk vervoegen. Ze werken met een groter hark-schepnet, zullen ook wel een grotere oogst hebben.

Een politieboot patrouilleert langs een boeienlijn waar ze niet overheen mogen., houdt de boel in de gaten.

 

Dé streek voor schelpjes allerhande hier. Goed idee, straks spaghetti alle vongole op het menu!

 

Na een leuk tochtje, deels zeilend, deels op motor bereiken we het oude stadje Combarro en worden verrast door een gloednieuwe marina. Altijd handig zo een jachthaven als je volk verwacht. En geheel op Portugese wijze vereren Rita en Jorge ons om 23 u met een bezoek !

Fantastisch weerzien. Afspraken worden gemaakt voor een zeiltochtje op woensdag waarbij zij zullen zorgen voor de lunch.

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com