"Is het nog ver?", dé klassieker van de kinder-faq tijdens, of beter, al vlak bij het begin van een reis. Die vraag zullen we nu maar zelf stellen, zeker.  " Enne,  ja, het is nog heel ver !! Zo'n 340 mijl."
Maar we hebben er zin in.
Daarom zaterdagmorgen vroeg uit de veren en hup, richting dieselpomp. We verwachten perioden met weinig wind en dan kan onze tank maar beter vol zijn, zodat we met een gerust hart kunnen motoren.

Verdorie, met dat tanken is het toch ook altijd wat!! De 24/24 pomp, waar ze hier zo trots op zijn, doet het niet. Op het schermpje lees ik dat het programma zich aan het initialiseren  is.  Pf, telkens opnieuw zeker. Weet je wat hier nodig is? Ne goeie, ouwe reset.....  Tja, dat kan enkel gebeuren via het havenkantoor. Wachten dan maar tot die mannen aankomen. Intussen is er wel tijd voor een mooie QSO met Tony, ON6TM en Jos, ON3JF.
Na hun wensen voor een behouden vaart zijn we d'er dan eindelijk klaar voor.

In de grote baai van Camaret staat nog een vervelende houle van de voorbije stormdagen, zeilen kan je dan haast niet. Bij elke grote golf klapt de wind uit je zeilen, om zich daarna weer te bollen met een enorme, misselijk makende knal.  Op motor dus.
Maar één keer vrij van de rotsen en hindernissen voor de kust gaan de zeilen omhoog. Hoog aan de wind kunnen we een koers aanhouden richting La Coruna, koers die ons slechts een klein tikje naar de Franse kust verzet. Morgen kunnen we dat bij een wellicht andere windrichting herstellen.

Om beurten proberen we al een dutje te doen om straks niet te moe aan de wacht te beginnen. Overdag volgen we niet zo een strak wachtenschema. Wie zin heeft, gaat wat slapen of een karweitje opknappen. 's Nachts houden we ons aan drie uur op drie uur af. Omdat ik tevoren goed had kunnen slapen, vang ik aan om 23 u. De zon is dan wel onder maar de prachtige kleuren van het laatste licht houden me nog een hele tijd gezelschap. Dan is daar de halve maan en de miljoenen sterren. En het fosforiserend schuim van de golven. Miljoenen kleine organismen die flonkeren in de nacht. Je weet niet waar kijken. Rond je natuurlijk, want we zijn niet alleen. Een aantal vissersschepen houden de spanning erin. Komt die achter of voor ons door? Maar wij zeilen, dus hij moet maar uitwijken. Maar belemmeren zijn netten hem niet daarbij en  moet hij wellicht die koers blijven volgen? Komt er nog bij dat je in het donker afstanden bepaald moeilijk kan inschatten.
Mijn truukje : ik houd zo een kaper op de kust een tijdje niet in de gaten. Als je dan nog eens kijkt, kan je beter beoordelen wat hij van plan is. Of tenminste zo voel ik dat toch aan!

Als Tony in de pikdonkere nacht van mij overneemt, ben ik blij in ons. door hem voorverwarmde, zeebedje te kunnen kruipen. Een bank van de zithoek, goed afgesloten met zeildoek. Je ligt er echt muurvast.

Nu, terwijl ik dit schrijf, zijn we al een flink eind opgeschoten. Er zit hier een duizelingwekkende diepe 'kelder' van 4750 m onder ons. Een klein uitgevallen Mont Blanc zou hier gewoon verdwijnen. Het is die diepte die op een afstand van ongeveer 30 mijl plots terugloopt tot ongeveer 150 m die voor de gevreesde houle zorgt. Theorie van golven, zoiets als branding op een ondiep strand.

Maar onze vriendjes de dolfijnen die voelen zich hier als een vis in het water. Plots zijn ze d'er. Een kudde? Nee, geen school, want geen vissen.

Wat zijn dat snelle zwemmers, zeg.  Ze komen echt van achter de Jakker aangezwommen met hoge snelheid, nieuwsgierig kijkend vlak langs de boot, ademend als een zwemmer. Buitelen over elkaar heen, springen uit het water, zwemmen voor de boeg.
Niet alleen vlak langs de boot, ook verder op zee. Overal zie je groepjes van 5 - 6 van die Flippers jagen en springen. Grijze dingen op de witte golftoppen,
Prachtig!

Fotootjes maken van die gasten, dat is een ander verhaal. Razendsnel dat ze zijn. Tientallen foto's van .......... enkel water, hebben we. Maar ook een paar goeie, hoor.

Die zijn voor later. Nu eens kijken of ik dit tekstje doorgestuurd krijg naar Karen zodat ze het op de site kan zetten.

Internet op zee ...... zou dat nog ooit kunnen????

 

 

 

 

Al wel eens het geluid gehoord van een jachthaven bij windvlagen van 8 bf?
“Horen en zien vergaan!” : die uitdrukking moet haast wel in een haven geboren zijn.

Oorverdovend lawaai. Huilende wind in het want, zovele toonaarden. Vallen die slaan tegen masten. Vervaarlijk gekraak van touwen. Harde snokken aan die touwen, als willen de boten zich losrukken. Binnen verlies je gewoon je evenwicht. Dit is erger dan op zee, want telkens opnieuw totaal onverwacht.
Golven staan in de haven.  Het begint te regenen . Donker wordt het ook. Erger dan nu kan niet meer. Het is hoog water en deining en wind hebben vrij spel.
Dit is echt geen simulatie, zoals een paar maanden geleden bij GetWet.

Mannen met zorgelijke gezichten lopen rond op hun boten. Touwen in de hand. Alles wordt uit de kast (bakskisten) gehaald om de boot nog beter vast te leggen. Extra stootwillen om schokken op te vangen.
Jakker doet vrolijk mee met deze macabere dans aan de steiger. Ook wij hebben extra touwen, er ligt immers nog een boot aan ons vastgemaakt.

Ok, alles zo goed mogelijk beveiligd. Wat kan een mens nu beter doen dan lekker binnen, met de verwarming op, gaan zitten wachten tot ook deze kelk weer aan ons is voorbijgegaan?  
Tony dommelt ondanks alles in. Zou hij dromen van de sexy zangeresjes tijdens het bal van de brandweer op de vooravond van le quatorze juillet, eergisteren?  Overal ter wereld : straffe mannen die van de brandweer. In Genk, Bilzen, Geel of ……..Camaret-sur-Mer overal organiseren zij de coolste fuiven .

Maar dat is alweer voorbij. Zie ons hier nu zitten. Dit natuurgeweld ondergaand, veilig in de haven. Terwijl thuis mensen zich te pletter werken, in de file staan.  
Ondanks alles, gelukzakken, dat zijn we !

 

 

 

 

 

" ON3TER - ON3JJ, dit is ON6TM die roept en luistert.”

Met zo’n oproep als vandaag zal onze dag in de toekomst meestal aanvangen. En zo is het goed.
Even een gesprekje met Tony G. of iemand van de andere leden van NOL  vóór het ontbijt.
Een rapport uitwisselen (hoe sterk we elkaar ontvangen) , wat nieuwtjes over het weer en andere actuele dingen, onze plannen. Leuk voor vertrekkers die op deze manier toch niet helemaal vervreemden.

Het gesprek verloopt prima, net zo duidelijk als de oefengesprekken die we  een aantal maanden geleden in het lokaal bij Tony maakten.
Wat is zo een radio toch een wonder van techniek. Een antenne met een goeie lengte (dank zij Rudi) en je kan van hieruit zomaar spreken met iemand in Noord-Limburg.
We kijken uit naar de volgende skeds.

Niet enkel in Limburg regende het vanmorgen, Tony. In Bretagne kennen ze d’er ook wat van.
Dus knutselen maar. De Spaanse beleefdheidsvlag !  Je moet weten, in elk land waar je te gast bent, dien je, op straffe van boete, hun vlag in het stuurboordwant te voeren.

Zuinig als we zijn, willen we zoveel mogelijk die vlaggen zelf maken.
Met stof van een oud laken, een stikmachine en verf kom je een heel eind.
Hoelang ze het in weer en wind zal volhouden??

Ook Tony vindt warempel nog een klusje. Hij zorgt voor een schakelaar zodat we met de lichtbatterijen ook eventueel de motor kunnen starten. Weer een extra veiligheid indien de startaccu het zou verdommen.

Lezen, koken, eindelijk een nieuw mapje met foto's gemaakt (wil je ze zien, klik hier), nog meer weerberichten. De dag is zo om….

En straks is er nog het vuurwerk aan de vooravond van le quatorze juillet!

 

 

 

P7120356 (Medium)P7130359 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



Zeilers, wachtend op een “weervenster” (weather window) om de Biskaje over te steken. Wat houdt hen bezig? Wat doen ze al die tijd?

Eerst en vooral is daar de eeuwige zorg voor het dagelijks brood, eten op tafel.
De mooi aan boord gestouwde en geïnventariseerde voorraad, daar kom je liefst nog niet aan, dus elke dag een wandeling van 20 minuten naar de bakker in Camaret en gelijk naar de Super U vlakbij.
Tony fungeert als rem op mijn kooplust. Eén litertje fruitsap, een paar blikjes frisdrank of bier, potjes yoghurt, fruit en groenten. In zijn hoofd tikt een tellertje de kilo’s  in de rugzak aan. Werkt perfect, we zijn nog net geen muilezels. Terugweg, vaak in de brandende zon, langs terrasjes en restaurants. Soms kan er een koffietje af, wat mensen kijken en dan weer verder.

In het volle besef van ons “luxeleven” rusten we een flink stuk van de middag uit van onze inspanningen. Lees : in de kuip, eigenlijk ons terras, de wereld of toch Europa zien voorbijvaren. Boten binnenkomend van een tocht op zee en hier een plaatsje zoekend.
Soms rustig afmerend, perfecte harmonie tussen stuur- en “touwen”-man. Soms in de grootste paniek, heen en weer geloop, geschreeuw en gevloek, inderhaast toelopende mede-zeilers om de boot af te houden.
Heerlijk om zien als je zelf zonder brokken bent afgemeerd.

Wat doen we nog? Minstens zo belangrijk : tot in den treure weerberichten bestuderen!
Ja, Karen en Bert, ik noteer nog steeds weerberichten, hoor, maar we hebben nu ook de navtex en we halen weerkaarten en gribfiles binnen via de HF-radio.

Want we willen, hoe leuk het hier ook is, toch ook wel verder varen binnenkort.
Moeilijkheid daarbij : Camaret - La Coruña : 340 mijl. Zo ‘n drie dagen varen. Een driedaagse voorspelling , minder betrouwbaar dan voor één dag.
Hoe goed we ook zoeken, we zien alleen een depressie op de oceaan.

Maar als geduld beloond wordt, dan graag met goed zicht  en ruime wind. Liever geen oversteek op motor. Dure diesel die we er al doorgejaagd hebben deze reis, dat wil je niet weten. Met de wagen waren we al aan de Côte d’ Azur !

Maar vandaag zondag, wandeldag, maken we  een fikse uitstap over het douanierspad naar de Pointe de Toulinguet waar je een fantastisch uitzicht hebt over de eilandjes en inhammen voor de baai naar Brest. Forten van Vauban en bunkers van de Atlantikwal, ze getuigen van het groot strategisch belang van dit meest westelijke punt van Frankrijk.

Mooi in een rechthoek opgestelde menhir’s, het vervallen kasteel van Camarets meest beroemde inwoner, de poëet Saint-Pol-Roux, we ontdekken ze bij toeval op ons pad langs met dopheide begroeide hellingen en steile rotspartijen waaraan beneden de groene zee likt.  

Zo een dag als wandeltoerist, niet te versmaden.

 

 

P7090344 (Medium)P7090348 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

P7110351 (Medium)P7110354 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Eerst is er de doordringende visgeur. Dan zien we wat wel een mega-wierveld  moet zijn. Maar het ligt zo hoog op het water?!  En de kleur klopt niet. Vervolgens zien we dit.

 

 

P7070333 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een dooie walvis van 12 m.

Op de navtex  waarschuwden ze daar een paar dagen geleden al voor.  Nu ligt die 20 - 30 ton blubber zomaar op ons pad.. ‘Ontmoetingen met walvissen’: we hadden daarbij een ander plaatje in gedachten.

Maar kom, we zeilen verder. Over de plek waar op 17 maart 1978 de Amoco Cadiz tijdens een zware storm stuurloos op de klippen liep. 223.000 ton ruwe olie stroomde er in zee. Een ramp voor de prachtige Bretoense kust, voor de vissers, voor het toerisme.

Erg veel veranderde er niet de afgelopen 32 jaar. Op dit ogenblik zitten we met een ramp van veel grotere omvang in de Golf van Mexico. Wordt daar nog over gerept in het nieuws trouwens??

Met alweer een beroemde vuurtoren le Four, dwars, stromen we het Chenal du Four binnen, de passage tussen de Pointe de Bretagne en het eiland Ouessant. Onze berekeningen kloppen eens te meer. We zeilen met 7 knopen tussen de boeien die het vaarwater markeren. Hier kan je enkel komen met goed weer en vooral goed zicht.
Viva la vida : schalt in de kuip. Genieten!

In de verte : Ouessant. Magisch eiland in de tijd van de druïden. Bezaaid met dolmen en cromlechs. Verblijfplaats voor de zielen van overledenen. Scheepskerkhof ook voor ontelbare ongelukkige zeemannen en hun boten. Nu nog steeds één van de belangrijkste aanlooppunten in de internationale scheepvaart.
Tony herinnert zich nog van zijn tijd bij de koopvaardij : Ouessant in het logboek betekende : bijna thuis.

Met Pointe de St Mathieu aan bakboord verleggen we onze koers richting Rade de Brest. Meteen wordt het warm. Laagje na laagje kleding pellen we af, heerlijk zon-koesteren is dit. Pien, weten jullie nog wel, had het echt wel bij het rechte eind. “Voor goed weer moet je voorbij de lijn Parijs - Brest“, herhaalde onze vader-van-alle-weermannen telkens.

We ontspannen. Nog een uurtje varen. Even het logboek bijvullen binnen.
“Jaklien, kom vlug”, kreet van Tony. Maar, zoals zo vaak, als ik als de bliksem de trap opstorm, is het fenomeen in kwestie al verdwenen.
Dit keer was het ‘iets zwarts, een vin als van een haai, of liever, twee vinnen, het bewoog heel traag, een maanvis misschien ………’
Ja, ja , zal wel.

Zonder problemen meren we een uur later langszij een Engels jacht. De haven van Camaret-sur-Mer ligt behoorlijk vol.
We passeren langs het Bureau de Port. Een affiche : Requin Pèlerin dans le Rade de Brest. Iedereen die denkt een walvishaai gezien te hebben, gelieve dat te signaleren. Je kan hem herkennen aan twee zwarte vinnen als van een haai. Hij beweegt traag door het water.
Potverdorie, Tony heeft gewoon een walvishaai gezien. Ne walvishaai, begot! Zo een gigantische krilslurper! Ikke stikjaloers!

Maar vandaag hoor ik als eerste het geluid van Flipper. Dat felle geklik van de dolfijn uit de TV reeks. Ik hoor hem ook ademen. Hij zit vlak aan onze steiger. Hij laat zich aaien. Is hij de huis (haven) dolfijn? Komt hij eten bedelen, of wat aandacht wellicht?  Hij is duidelijk gewoon aan mensen.

Een laatste hap lucht; een geluid als van perslucht, ik zie de klep voor het ademgat sluiten en weg is hij!

Zeezoogdierendag, of hoe noem je dat !

O ja, wat is een Navtex :  een soort faxtoestel, zonder papier. Op de display verschijnen weer- en navigatieberichten voor zeevarenden. B.v. Over werkschepen die je moet vermijden, losgeslagen boeien of, heel uitzonderlijk, dode walvissen.

 

 

 

P7080339 (Medium)P7080340 (Medium)P7060330 (Medium)

 

 

 

 

 

 

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com