Ze zouden ons bezoeken, Bert en Stefanie. Met hun Happy Herk.
We spreken af in de haven van Muros. Daar mogen mobilhomes zonder probleem gratis overnachten. Zowat gelijktijdig komen wij met onze Jak aan in de haven.

Geweldig gevoel dat weerzien. Wat glunderen ze allebei.

Ja, dat zal wel dat ze stralen. Bij een glas champagne komen ze op de proppen met het grote nieuws. Eerst dat ze een huis gekocht hebben. Ok, proficiat!  
Dan dat ze die woning ook inderdaad wel nodig hebben voor dat extra persoontje, dat eraan komt in februari.

Slik, worden we in ineens tot Oma en Opa gepromoveerd. Even schrikken toch wel.

Veel tijd om te vieren is er dan niet meer. Het is bijna donker en wij hebben weer een woelig tochtje vóór ons, richting Jakker, de wind is aangewakkerd, of wat dacht je.

Later lig ik toch nog even wakker. Denkend aan : hoe onze reis combineren met toch genoeg bezoekjes aan dat nieuwe wezentje. Denkend ook aan wat we  allemaal zullen missen en hoe we niet zullen kunnen bijspringen wanneer ze ons zouden nodig hebben.

Maar dat is nu eenmaal zo en wereldreizigers moeten toch minstens die éne kwaliteit hebben, zich kunnen aanpassen aan elke situatie! Wellicht is dit nu zo’n onvoorziene omstandigheid waardoor we onze route wat veranderen. Een jaar in de Caraïben? We houden je op de hoogte.

Verzonden via WL2K

Het is feest op de Jakker. Douchefeest!
De ruim 4 zeemijl recht tegen de harde wind in, de Ría de Muros binnen, legden we, voor een groot stuk met dit doel voor ogen, op de motor af.
Na dit uurtje op motor hebben we een boiler vol gloeiend heet water. We  zijn erg zuinig met dit kostbare goedje, maar de heerlijkste douches van ons leven, op de Jakker, daar  genieten we intens van. En je gelooft het wellicht niet, maar met 10 liter water voor ons beiden, ruiken we weer zo fris als het Fa-reclame-meisje.

Als wij geen "groene" energiezuinige boot zijn ,dan weet ik het niet meer. We bewegen ons voort op de wind. De zon zorgt rechtstreeks voor onze elektriciteit. We gebruiken, via de zeewater-voetpomp, zoveel mogelijk zeewater om bijvoorbeeld een "voor"afwasje te doen. We komen een paar weken toe met 440 liter zoet water en warm water wordt geleverd door de motor, die ons tegelijk ook ergens brengt. Zoals vanmiddag bijvoorbeeld, in de Ría de Muros.

Vanmorgen om 7 u (het is dan nog donker hier) was er nochtans weinig animo op de Jakker. Maar we willen toch echt wel verder, dus hijsen we ons in onze zeilpakken want nu nog koud en regenachtig en bovendien, hoe kan het ook anders, veel wind.
Enkel op genua lopen we bij deze ruime wind al gauw 6-7 knopen en zo stuiven we ervandoor langs de Costa del Morte (what's in a name?). Op ruime afstand langs Cabo Toriñana en Cabo Finisterre, de meest westelijke kapen van Europa. Vervolgens de enorme baai van Muros in.

Nadat ook hier weer twee dolfijnen ons komen verwelkomen, valt onze ijzeren ploert (anker) als een blok 7 meter diep, 30 m ketting erachteraan en we liggen als een huis.

De kleuren rondom ons. Donkergroen, de bossen tegen de heuvels vlakbij. Diepblauw, het water van de Ría. Oranjerood de daken van de huizen met fel witte gevels. Witgeel het brede strand van het middeleeuwse stadje Muros.

Een mens zou voor minder op reis vertrekken.
Vooral ook als je weet dat je af en toe bezoek zal ontvangen, zoals vandaag of morgen van Bert en Stefanie.

Verzonden via Winlink - WL2K

"Komaan, Jaklien, zet je schrap, we zijn  al halfweg", Tony moedigt me aan nog even op mijn tanden te bijten.  Het plaatje : we zitten bibberend in onze Jak, op terugtocht van de stad. Rond onze voeten plastieken tasjes met onze inkopen en een echt waterdichte zak met mijn rugzakje. Tony stuurt zo goed mogelijk recht in de golfjes, zo langzaam mogelijk. Toch krijgen we telkens een zoutwaterdouche, als de wind het schuim van die golfjes blaast. Het water druipt van mijn blote benen . Niks, geen beschutting heb je op zo een dinghy. We zijn dan ook behoorlijk doorweekt als we uiteindelijk de Jakker bereiken.
Maar die inkopen hebben we dan toch maar gedaan en het leuke "kantklosters-stadje" Camariñas bezocht.  Het voor-de-wind ernaartoe tuffen ging als een fluitje van een cent.

En later in onze badjas gehuld, onze natte spullen drogend aan de zeereling, zijn we de barre terugtocht ook alweer vergeten. We kijken een aflevering van '24' en kruipen in bed.

Dat was eergisteren.

Gisteren waaide het zó hard dat we niet van boord durfden. Of, we hadden geen zin in een zoutwaterdouche. Enkel 's avonds maakten we een strand-, oeverwandeling. Het tochtje naar het strand is kort en er zijn amper golfjes. Wat is het hier mooi. Noorwegen, Kroatië , een Schots Loch, daar moet je allemaal aan denken als je hier om je heen kijkt.

Vanmorgen leek het opnieuw wat minder te waaien. Een aantal collega zeilers vervolgen hun reis. 5 boten liggen er nu nog. Wij brengen nog eens een bezoekje aan de bakker vlakbij het strand en drinken een koffietje op het terras van een pensionnetje.

Terug aan boord waait het weer net zo hard als tevoren.
De plannen om hier wat verderop te ankeren en met Jak de Río del Puente del Puerto op te varen, zullen we maar opbergen, zeker.

Maar we houden ons zonder problemen bezig met :

• Jakker poetsen in die kleine hoekjes die we normaal overslaan,
• lekker etentje bereiden,
• waypoints voor de volgende etappe uitzoeken en ingeven in de GPS,
• touwtjes en "netjes" maken aan de binnenkant van kastjes om te vermijden dat er té veel dingen uitvallen als je op zee het deurtje opentrekt,
• mails beantwoorden,
• tekstje schrijven,
• Portugese vlag maken, niet makkelijk die kleuren mengen en dan moet er nog zo een mooi schildje in met kastelen, begot,
• Spaanse woordjes en vervoegingen inoefenen,
• QSO maken,
• (in Spanje) borrelen met onze favoriete Quint Sangria van thuis
• lezen, ieder in één deel van de Millennium-reeks van Stieg Larsson
• muziek luisteren : Las Cuarentas Principales : om de haverklap dezelfde nummers. Veel Lady GaGa, Shakira, met het lied van de
• Wereldbeker Voetbal,   de Black Eyed Peas.  Maar ook "onze"Milo.
• veel babbelen ,
• de wind in het oog houden,
• het doen en laten van onze 'collega ankeraars'' gadeslaan . Gisteren ging er één anker krabben. Vandaag zien we een Engelsman
• met zijn hondje aan land gaan. Lapt de eigen wetten aan zijn zeilerslaarzen. In Engeland ben je nl. verplicht je 'pets' onderdek te houden!
• jezelf koesteren in de Spaanse sol,
• weerkaarten  en gribfiles binnenhalen en analyseren,
• nieuws luisteren op de Nederlandse wereldomroep en die Deutsche Welle...

Op die wereldomroep waarschuwen ze voor heel druk vakantieverkeer dit weekend.
Bert & Stefanie die morgen met hun busje richting Galicia vertrekken, zullen daar wel kennis mee maken, vrees ik.

Maar Bert, weet één ding, wind om te kiten is hier zonder twijfel voldoende!
We kijken uit naar jullie komst.

Verzonden via Winlink - WL2K

Nee, ik wil zo niet sturen! Recht naar de rotsen. Ik zie ze al donkerbruin uitsteken boven het schuimend wit. Alles in mij verzet zich tegen verder zeilen in die richting. En dan nog met zo een rotvaart. Toch móet het. Tot aan waypoint 6, dat we ingaven in de GPS: NO van Las Quebrantas (ondiepte), dan pas mag ik onze koers verleggen  naar 179°.

Enkel dit 'pad' leidt ons naar veilig water tussen twee gevaren door. Het is als volle bak recht naar een boom rijden en vlak ervoor, met piepende banden, afdraaien omdat enkel daar ruimte is. Klein verschil...een rempedaal. In een wagen kan je dat ding ten allen tijde intrappen. Op een zeilboot nada. 

Maar mijn ..euh, toch niet zo stalen zenuwen, worden beloond. Nu zeilen we verder in rustig water. Prachtig is het hier. Ría de Camariñas. Sommigen beweren de lieflijkste ría van Galicia. Groter dan de vorige. Geen vivero die de baai ontsiert. Vele beschutte ankerplekken. Herinnert ons aan Kroatië.

Terwijl Tony het ankeren voorbereidt, komen vier dolfijnen nieuwsgierig kijken wat hij uitvoert. Ze spelen echt vóór de boot, hun staart (zoals bultruggen) hoog uit het water als ze duiken.

We laten het anker vallen in 4 m diep water. Even rekenen : het is nu laag water, het tijverschil is hier 3 m (nu dus, want het is volle maan), als je goed vast wil liggen (ook bij hoog water) steek je 3 maal de diepte aan ketting (5 x de diepte bij heel ruw weer). Goed zo : ongeveer 21 m ketting. 

Het anker houdt echt niet als je het gewoon op de bodem laat zakken. Een ketting, recht omhoog naar de boot, trekt het anker bij de minste golf los en je drijft weg. Die ketting die op de bodem ligt, houdt het anker mooi op zijn plaats. Hét ankergeheim !

In deze sprookjesachtige omgeving rondkijkend, genietend van een kopje koffie blazen we uit van onze korte trip hierheen.

Om 6 u, het was nog donker, zijn we begonnen met opdoeken. Buitenboordmotor van de Jak heffen en sleuren richting bakskist waarin we hem opbergen, nadat alles eerst uit die onpeilbare diepte is weggenomen. Het mooie steuntje voor die motor dat zich op de spiegel bevond, heeft immers plaats moeten ruimen voor onze spoiler voor de zonnepanelen. Dus steeds onze 28 kg wegende Honda manipuleren, pffff.

Dan .. Jak, ondersteboven, op het voordek leggen. Nog meer tillen, maar dat doen we met behulp van een val (touw om zeil te hijsen). En goed vastbinden want het is ruw buiten.

Enkel op fok, flink gereefd, op het einde van de tocht, zijn we naar hier gesurft. Het luik in de kajuitopening gezet, bang als we waren dat zo één van die schuimkoppen over de boord zou spoelen en ongestoord ons interieur even flink zou inzouten.

Achteraf niet nodig gebleken, hoor.

Na een laatste roller van boord tot boord vóór Cabo Villano, in de buurt van El Bufardo, rots waarvoor elke pilot waarschuwt, laat de Atlantico ons, nog maar eens, gaan.

Volgende kapen: de meest westelijke van Europa : Cabo Toriñana en natuurlijk de beruchte Cabo Finisterre.