Zeilers doen het helemaal niet graag, spreken er ook liever niet over ..op motor varen.
Maar verdorie, deze reis heeft onze lawaaimaker al flink wat gas moeten geven.
Zeezeilen ...dit hoort er blijkbaar ook bij. We zijn niet zomaar een middagje voor de fun aan het zeilen op de Grevelingen, dat weet ik ook wel.  We willen mijlen afleggen, ergens geraken.

Mijn overpeinzingen worden onderbroken . Ik merk witte kopjes op de golven. Dit móet toch 4 beaufort zijn. Makkelijk is het niet, het oppervlak van de zee "lezen". De swell bedriegt ons wel vaker. Maar onze windmeter is stuk, er is dus geen ander manier dan met trial and error uitvinden of er te zeilen valt.
Amper een uurtje geleden is onze laatste hoopvolle poging gestrand in een gefrustreerd inrollen van de als-gek-heen-en-weer-klappende genua (groot voorzeil).

Een nieuwe poging dus en het lukt! We stuiven er vandoor. Halve wind tegen 7-8 knopen. La Coruña verdwijnt aan de horizon en daar zijn de Islas Sisalgas al.
Bij deze snelheid en wat helling stoort de deining helemaal niet.

Als we een paar uur later Punta del Roncudo ronden en de Ría de Corme y Laxe inzeilen merken we pas goed dat de wind behoorlijk is toegenomen tot de voorspelde 6 bf.
Costa del Morte heet het hier. In de winter te mijden zeilgebied.

Pas ter hoogte van de superhoge pier, vertoont zich het stadje Corme, met de vele kleine vissersbootjes in de baai.  Een drietal hagelwitte strandjes knipogen naar ons.
Hier laten we, beschut tegen de noordenwind, het anker vallen.

Tevreden en nieuwsgierig kijken we rond. Onze eerste kennismaking met één van de Rías Altas. Die Rías : eerste  niet te missen bestemming voor ons. Droom voor elke lezer van 'vertrekkersverhalen'.
De kleine Paseo Maritimo,compleet met palmbomen. De vissershaven. Drie witte strandjes. Pijnbomen en eucalyptussen op de ronde; rotsige heuvels, die nog het meest doen denken aan de Alpen rond de boomgrens. Paadjes die je uitdagen tot wandelen. Het is er allemaal.

Dus pompt Tony onze Jak op en dit keer tuffen we naar de kant. De Honda doet het perfect. Maar nu is dat bijbootje natuurlijk nog zwaarder. Man, man, het tot boven de vloedlijn de slipway opdragen ..ondoenbaar. Daar moeten we wat op vinden.

Als we zondagmiddag brood gaan kopen laten we de Jak gewoon in het water liggen aan een lang touw. Het via de rotsen aan land kruipen, met mijn jeansrokske aan, beschrijf ik maar niet.

We belanden middenin een klassieke zondag in Corme. Vrouwen, opgetut, en mannen op hun paasbest. Kroegentocht na de mis. Groepjes mannen slenteren van café naar cafeetje. Drinken bier uit een klein Hollands bierglas. Duidelijk een fluitje. Zetten hun tocht voort na een kwartiertje. Doen ze echt alle kroegen aan? Het moeten er tientallen zijn.  Eén huis op twee lijkt wel een drankgelegenheid te huisvesten.

Belgen : stevige drinkers? Zonder die van Galicia gerekend, zeker!