Zie ons hier nu zitten op onze Jakker. Vanmorgen vertrokken uit Baiona met zon en lichte bewolking. Nu dikke regenpakken aan, kap op, handdoek in de nek, turend (ikke onhandig door een beregende bril) in de melkwitte, kleine cirkel om ons heen. Onwerkelijk stil is het met mist rondom je, heel intiem, alsof we de laatste overlevenden op aarde zijn.
Tot plots de vissersboot opduikt, tientallen minuten geleden al zichtbaar gemaakt en aangekondigd door de radar. Wat geweldig dat deze, in de tweede wereldoorlog door de Engelsen ontwikkelde techniek, nu ook aan boord van pleziervaartuigen betaalbaar is.
Samen met de GPS, die zegt waar we zitten, komen we d’er wel.

Daar konden we vroeger enkel van dromen. Karen en Bert herinneren zich de tochten nog wel, naar Le Tréport onder andere. Mist en enkel het gegist bestek en radio positiebepalingen om op te vertrouwen. Je reinste natte vingerwerk.

Dan varen we nu veel rustiger. Hebben de tijd om onze radar uitgebreid te testen.
Maar wat is dat in het water? Duizenden en duizenden krabben zwemmen aan de oppervlakte rond ons…….je ziet die krabbentapijten al van ver als  felle windvlagen op het water. Wie kan me vertellen wat de bedoeling is? Krabbenmigratie, krabbenorgie op zee?
De griend (kleine walvis) die we even later zien opspringen heeft de krabben blijkbaar ook opgemerkt, heeft hij zin in een lekker maaltje?

Zo, kijkend naar al het leven rondom ons, hebben we niet eens opgemerkt dat het regenen gestopt is en een aarzelend zonnetje opduikt. De mist blijft echter en alhoewel we weten dat we vlakbij de grote golfbreker van Viana do Castelo varen, is hij opeens, als we hem zien kan, akelig dichtbij.

We volgen het beboeid kanaal (intussen is ook mijn zelfgeknutseld Portugees vlagje in het want gehesen)  en komen aan bij de haven waarvan de toegang is afgesloten door een voetgangersbrug. Even aan de buitenkant afmeren en op zoek naar de havenmeester. In het cafeetje van de marina vertelt een charmante Portugese jongeman mij dat het kantoor opent om 14 u. Een veelbetekende blik op mijn horloge om te zeggen dat het inmiddels 14u30 is, wordt beantwoord met een guitige glimlach…..het schaamrood op mijn wangen realiseer ik me dat het hier UTC + 1 uur is en dus pas 13u30.
We maken het goed met 2 koppen koffie en een puddingpasteitje.

Als we later een plaatsje in de haven gekregen hebben en we naar de stad willen, speelt de voetgangersbrug ons weer parten. Nu wíj ze willen gebruiken, staat ze open voor de jachten.  Omlopen dus.

Overal klinkt muziek en is er veel volk op de been. We zijn in Viana do Castelo waar morgen de Romaria de Nossa Senhora da Agonía van start gaat. Eén van de grootste romaria’s van Portugal. Oorspronkelijk een bedevaart van vooral zeelieden, nu processies, optochten, folkloristische dansen.

Vast de moeite om hier een paar dagen te blijven.

Dan kunnen we meteen, want we hebben hier internet, weer eens skypen met België en mijn pa welkom thuis wensen uit het ziekenhuis.

Nee, wij zijn geen citroenen. Na eerst “gouden” water getankt te hebben, vertrekken we en ankeren in de buitenhaven op 100 m van de steigers. En weet je wat, hier is de ontvangst van wifi veel zekerder en vooral veel sneller. Toegegeven, je moet eerst in de haven om login en paswoord te kennen, als je dat tenminste niet kan ontfutselen van collega’s in de ankerbaai.

Nu dus weer zuinig met het zoet water. We oefenen alvast voor de grote oversteek, kweken goeie gewoontes aan. Nooit knoeien met water, nooit de kraan zomaar laten lopen. Onszelf wassen doen we in een plastic kommetje in de wasbak, want het stopje wil er nog wel eens uitspringen, gevolg : weg water.
De afwas spoelen we vóór met zeewater, via de zeewaterkraan. Dit is een voetpomp die we ook kunnen gebruiken om zoetwater te pompen. Veel zuiniger met water dan de gewone kranen met water onder druk.
Aardappelen en spaghetti koken we in zeewater, gemengd met zoet water, anders véél te zout. Dat zeewater is trouwens net zo helder als het kraantjeswater van thuis.

Maar …..al dat praten over eten.  Ik zal er maar eens aan beginnen, zeker. Vandaag wil ik dé specialiteit van Galicia zelf uitproberen : Pimientos de Padrón. Een soort paprikaatjes in zeezout en olijfolie gebakken. Dat wordt smullen straks!

Pijn doet het vanmorgen om ons los te rukken van deze mooie ankerplek. Lijden we nu al aan de ziekte van de wereldzeilers die eerst wat onwennig ergens toekomen en een paar dagen nadien met geen stokken nog weg te krijgen zijn?
Vreemde ziekte, want tegelijk heb je ook die onbedwingbare aandrang steeds verder te willen zeilen, voorbij de horizon!

Vanmorgen is de afstand slechts 9,5 NM , naar Baiona, aan de overkant van de baai, rakelings langs de wondermooie Islas Cies voorbij.
We verwonderen  er ons niet eens meer over dat de zon weer schijnt vandaag. De wind is iets minder maar brengt ons toch all the way. We realiseren ons wel degelijk dat het thuis water giet. Krijgen genoeg half verzopen berichtjes. Juli te heet, Augustus te nat. Maat houden kennen ze in de Lage Landen niet, blijkbaar.

Baiona, onze laatste stop in Spanje, geen Benidorm, eerder een Tossa de Mar. Toeristisch, natuurlijk, maar met toffe kleine straatjes, middeleeuws. Aangenaam.

Maar ook hier weer pijn: als we de prijs van de jachthaven horen. €  42,47 voor één nachtje. Een hoge prijs voor zoet water en internet. Later blijkt ook nog dat we geen wifi verbinding krijgen vóór 24 u . Persen ze ons gepensioneerden uit en verwachten ze ook nog dat we nachtwerk zouden verrichten.

Dan is het maar goed dat we kunnen rekenen op ON5FS, onze radioamateur-collega, André.  Hij zorgt met zijn station ON0FS, zijn  automatische richtantenne , zijn HF transceivers en modems dat wij via de HF radio en een Pactor modem, mails kunnen versturen en ontvangen. Weerkaarten en -berichten en gribfiles kunnen binnenhalen. Wat zouden we zonder hem en Winlink moeten beginnen? 

Hij is gewoon onze tam-tam overzee.

Lees hier meer over André en zijn activiteiten.

Klik hier voor meer foto's van de Ría's en ons bezoek.