Antenne.
We liggen voor anker aan de ‘Rio Amazonas‘. Nee, niet echt natuurlijk. Zo noemen wij dit plekje van het Grevelingenmeer, achter het eilandje, Stampersplaat.
Meer uitleg hoeft die naam niet, zeker. Wij voelen ons hier al een beetje ‘weg’.
Gisteravond kregen we hier een prachtige zonsondergang cadeau. Tijd om, voor het eerst dit jaar, tot ‘s nachts in de kuip te zitten genieten van de immense rust op het water.
Tijd voor reflecties over de voorbije dagen, vooral over het pensionerings-info-feestje van de Vlaamse ambtenaren. Want tussen alle voorbereidingen door is Tony nog officieel toegetreden tot het Vlaamse ambtenarenkorps. Warme ontvangst in Kattevennen, veel info, voortreffelijke lunch, niet te versmaden boekenbon cadeau, leuke ontmoetingen, VZW ‘s om in het achterhoofd te houden. Want eerst tijd voor ons project, hé, André.
Maar nu is het weer werken geblazen. Terwijl ik hier schrijf, boort Tony gaten voor de installatie van onze HF transceiver aan de kaartentafel. Het volgende to-do item op de lijst.
De antenne heeft hij gisteren aangesloten aan de tuner, nadat Marco Bijl van Tuigerij Bijl de isolatoren op de achterstag walste. Met de hoogtewerker is het klusje van de achterstag wegnemen en terugplaatsen zo gepiept.
Goed dat we d’er uiteindelijk toch niet zelf aan begonnen zijn en een specialist het werk hebben laten doen. Mijn schouders zullen me eeuwig dankbaar zijn. 3-4 keer Tony in de mast hijsen, zwaar werk! Bovendien bleek bij de tuiger dat het allemaal niet zo simpel was. Eenmaal de isolatoren geplaatst, had Tony de achterstag wellicht niet meer terug door het oog kunnen trekken….Veel meer dan voer voor weer een hartig stukje op de blog had dat dan niet opgeleverd.
Zo zie je maar, een mens moet in het nemen van beslissingen ook kunnen vertrouwen op een dosis geluk of noem het ‘zeilersinstinct’.
Zitten niksen is er voor mij niet bij, dus tijdens dat antennewerk van de mannen, ben ik de ganse namiddag zoet geweest al rondkruipend in de buik van onze Jakker. Kilo’s bloem, pasta, rijst, dozen eenpersoonsmaaltijden, blikken soep, blikken groenten allerlei, koekjes, chocolade … al die nieuwe voorraden kregen ook weer een plekje.
Ik heb me immers de voorbije dagen nog maar eens goed laten gaan in diverse grootwarenhuizen.
Om de antennedag af te ronden, ontmoetten we, als toetje, geheel toevallig, bij de tuiger in Brouwershaven een collega-vertrekker en -Limburger. Tin Hau, een bootsnaam om te onthouden!
Puinhoop.
Een boot kan zo een puinhoop zijn. Vooral als je weer eens nieuwe, zo noodzakelijke voorraden hebt aangekocht en die ergens aan boord moet kwijtraken.
Neem een aantal kussens weg en zet de kisten onder de banken open. Plaats de vloerdelen rechtop en onthul de diepe ruimten daaronder …… breng vervolgens alle nieuwe spullen binnen. De moed zinkt je in de schoenen.
Moet ik dat alles nu weer een plekje geven? Bij voorkeur volgens gewicht , grootte, mate van ‘vlug-nodig-hebben’, mate van ’tegen-nat-worden-bestand’ (onder de vloer met name) ….... misschien moet ik eerder gestouwde dingen maar weer verplaatsen………? O ja, en we wilden meer ruimte creëren in de bakskisten in de kuip, dus al die verfspullen, schuurpapier, mazoutfilters, vodden ook weer verhuisd! En niet vergeten, de blikjes uitkleden (ontdoen van de wikkels) en met stift de inhoud erop schrijven om verrassingen te vermijden als ze toch nat worden .
Uren ben je zoet met die klussen, dat gepuzzel. Tony kan dan maar best ver uit de buurt blijven ….tot er geen doosje of blikje, geen zakje meer te zien is. Alles ook genoteerd is in het grote voorraadboek. Want telkens als je iets nodig hebt, zoeken naar een naald in een hooiberg, dat wil je op zee echt niet meemaken.
De puinhoop is weer bedwongen tot we weer eens inkopen gaan doen en alles van voor af aan kan beginnen.
Zeilen : reizend voorraad beheren dus. Als ik het helemaal niet meer zie zitten, roep ik hulp van familie in, hé, Karen.
Feestje.
Nagenietend in onze salon (buiten fluit de wind weer door de wanten), word ik helemaal rustig (ja, ikke) en warm vanbinnen. Nu, na ons feestje van tot-ziens, hebben we het gevoel, zijn we d’ er helemaal klaar voor. Gerustgesteld, want zoveel mensen reizen met ons mee. Weemoedig ook om wat we achterlaten. Onvermijdelijk.
Dank jullie allemaal voor de fijne avond. Het was echt super.
Dank je Kaatje, Bert & Stefie voor de zeil-c.v.-presentatie van ons, jullie. Het was echt ‘boef-d’er-op’… een mens kan zich toch niet beter wensen dan zulke ware 'soul-mate-kinderen' die onze eigen typische familie-spirit in hun hart dragen.
Nog meer emoties afgelopen weekend. Een laatste keer moeder-dochter shoppen. Een paar uurtjes slechts, gezellig als altijd. Pas binnen enkele maanden zullen we dit, wellicht ergens in Europa, kunnen overdoen.
Als klap op de vuurpijl : onze Xsara verkocht. Zondag nog wel. Na 1 dag op 2dehands.be. Binnenkort verandert hij van eigenaar. Na 12 jaar trouwe dienst en af en toe de gezins-vervangwagen.
De laatste ballast is nu overboord. Nog iets te verkopen? Nee.
Dan kunnen we vertrekken, toch!
Wacht even ….eerst nog de HF transceiver plaatsen op de beugel in de navigatiehoek, iemand (Tony natuurlijk, gezien hoogte niet zo mijn ding is) in de mast hijsen om de achterstag weg te nemen en die te laten isoleren als antenne, antennetuner bevestigen onder de zonnepanelen, de HF radio vervolgens uitgebreid testen, software programma Winlink (om te mailen en gribfiles op te halen) installeren, een buisje plaatsen om accugassen naar buiten te leiden, slingerkleedje aanbrengen om op zee niet al slapend uit de kooi in de salon te tuimelen, her en der vangnetjes maken om te beletten dat spullen uit kasten vallen op zee, bijboot ophalen in Duitsland (eindelijk, op de valreep, net aangekomen), laatste inkopen doen, vooral typisch Belgische producten waarvan we vermoeden ze in het buitenland niet meer te vinden, de bestelde EPIRB (satelliet noodsignaal systeem) afhalen enz......
Zal dit ons lukken in pakweg 14 dagen?
Windpilot.
Het sturen van een zeilboot is leuk. Tochten maken op de Grevelingen, de Oosterschelde, op zee. Je voelt je meester van je schip. Schipper. Je stuurt je boot zo efficiënt mogelijk. Je hebt controle. Je haalt er de grootst mogelijk snelheid uit. Je voelt elke windvlaag aan, elke golf. Geweldig !
Zodra je lange tochten aanvat, krijg je een totaal ander plaatje. Sturen wordt een marteling, saai, die lange rakken steeds dezelfde koers aanhouden. Je hebt er ook geen tijd meer voor. Je moet ontbijt maken, brood bakken, zeilen trimmen, touwen nakijken, logboek bijhouden, dingen herstellen, de horizon afspeuren naar andere boten, mailen, babbelen over de radio…en dat terwijl je zeilmaatje ligt te maffen.
Zeilers hebben daar dus een slimme oplossing voor : een zelfstuurinrichting.
Een elektrische hebben we al aan boord. Die vreet echter té veel energie.
Daarom kochten we onze Windpilot, een windvaanstuurinstallatie. Die leeft van de wind. Je stelt hem in en hij stuurt gehoorzaam een bepaalde hoek met de wind. Opletten is wél de boodschap. Als de wind draait, verandert natuurlijk ook de gestuurde koers en zo vaar je je doel voorbij. Oogje in het zeil houden dus.
Zo ongeveer een dag is Tony bezig geweest met de installatie van onze Windpilot.
Niet vooraleer hij alles, op zijn eigen onnavolgbare wijze, minstens in gedachten een tiental keren in elkaar heeft gezet.
Dit keer geen smeuïg verhaal over saboterende kabels. Alles loopt van een ...polyestheren dekje.
Jakker weer een beetje meer 'vertrekkersboot'.
Verrassing.
Fantastisch weekend achter de rug
Veel bezoek, veel gegeten, veel gedronken, veel gebabbeld, veel gelachen.
Zondag supertoffe barbecue met de kinderen en duik-, zeilvriendin Annemie.
Een wonderbaar, windloos warme avond op het 'terras' van Happy Herk (busje van Bert en Stefie) op de dijk. Als je kwam om te kiten, dikke pech. Om te barbecueën, super.
Maandag surprisebezoekjes van nichtje Tine en man in spe Wouter en van Diane (mijn vriendin zolang ik mij herinner) en man Jos.
Heel fijn om mensen een beetje wegwijs te maken in ‘onze’ wereld. Zalig als ook het weer een handje toesteekt bij het creëren van een vakantiesfeertje.
En dan de (nu al) klassieke afsluiter met sangria en een etentje in de ‘Strandtent’ op het strand van de Brouwersdam. Perfect einde van een weekeinde om je nog lang te herinneren.
We zullen ze missen, weekends als deze! We zullen jullie missen.
Maar de lokroep van verre stranden en spannende avonturen klinkt steeds harder.
