Als je aan mensen vertelt dat je een boot hebt, dan gebeurt er iets met ze. Hun ogen krijgen die dromerige blik. Ze zien je op het dek liggen, in de zon, cocktail in de hand, zacht briesje door je haren , azuurblauw water binnen duikbereik. Wat heerlijk, een boot!!!

Enkel het nuchtere (Nederlandse) bootjesvolk weet beter : “Koop een boot en werk je dood”, klinkt het.

En zo zij het!

Nog meer werk aan de winkel. Vóór we vertrekken, moet ook onder water alles perfect in orde zijn.

De Jakker uit het water, op een bok.

Gepensioneerden hebben meer tijd dan geld dus....we steken zelf de handen uit de mouwen.

In onze witte overal voelen we een band met de jongens die voor een gerenommeerde firma elke dag talloze boten onder handen nemen.

Hartje winter lijkt het wel, zo begin mei. Ijskoude noorderwind blaast je koud tot op je botten.

Met zes laagjes kleren aan, sjaal en muts, ga ik de sierlijn van de Jakker te lijf. Die lijn gaan we opnieuw schilderen.

Tony schuurt ondertussen roest van de kiel. Ook de schroef, geliefkoosde plek voor allerhande flora en fauna, moet weer heel glad worden. Hard labeur. Schouders en armen krijgen het zwaar te verduren.

En dit is nog maar dag één.

De lijst van klussen is lang. Alles moet nagekeken, hersteld, geschilderd, opgepoetst , gepolierd worden.

Maar langzaamaan komen we d' er wel. Nog een dag of 14 volhouden en vooral doseren, zodat onze spieren er niet voortijdig de brui aan geven.

Volhouden, dan komt eens wellicht de dag dat we die andere zeilerswaarheid zullen ondergaan : “Sailing around the world is working at your ship in exotic places”.

Zouden we dan ook over de temperatuur klagen?

Rita en Jorge zijn op bezoek geweest in ons landje.

Rita en Jorge, mijn tweede zusje in de rij van vier en mijn schoonbroer, uit Portugal.

Een aswolk uit een Ijslandse vulkaan, met een heel moeilijke naam, trachtte ons spreekwoord “roet in het eten gooien” wel erg letterlijk op te vatten. Slaagde echter niet in zijn opzet.

Dus er wordt familieverzameling geblazen, rond de barbecue. In onze tijd bestond een “kroostrijk gezin” uit veel meer dan drie kinderen, gevolg : er is een hoop volk.

En dat zullen vooral de nieuwkomers geweten hebben. Het zal je maar overkomen, zomaar koudweg voor de leeuwen gegooid worden. In dit geval een bende van een twintigtal nonkels en tantes , neefjes en nichtjes, al flink in feeststemming na de eerste glazen wijn.

Maar ze hebben dat prachtig doorstaan, Stefanie en Jakob.

De banden met onze Portugese tak zijn nu weer flink aangehaald. We hebben ons nog eens in een badje van echte nestwarmte gedompeld. Ons laten verwennen door vooral Jos, Marleen, Yentle en Lise, die professioneel als altijd de boel beredderden.

Na een laatste etentje in Leuven zijn Rita en Jorge tevreden huiswaarts gevlogen.

Zwaar waren ook deze dagen weer. Ik ben er nog niet uit wat je het meest uitput : seasurvival of een emotioneel familieweekend met eten, nog eens eten, drinken en honderduit praten !

Nu breekt de hel pas echt los. Terwijl de wind over het water loeit, wordt dat opgezweept tot golven van 2 m. Donker en dreigend is de lucht. Enkel als om de paar seconden een felle bliksem de hemel oplicht, zie ik de weinig opbeurende taferelen rondom mij in zee. Op de één of andere manier moet ik dat reddingsvlot rechttrekken. Kan er iemand mij helpen? Af en toe duikt er een hoofd op in mijn buurt. Ziet hij mij ook? Felle regen opeens ..... nu zie ik niks meer.

Zo is het wel genoeg, zeker. Ik zal jullie zenuwen niet langer op de proef stellen. We zijn niet, al vóór ons vertrek, in een angstaanjagende storm geraakt.

Nee,dat niet. We deden gisteren een “seasurvival” in Oostvoorne bij Get Wet Maritiem. En ja, Jean-Marc, ik voel vandaag inderdaad een flink aantal spieren waarvan ik het bestaan niet vermoedde.

Puik werk die training. Perfect georganiseerd. Prima briefings telkens.

We hebben echt grenzen verlegd. En hoe?

Het kwam allemaal aan bod.

In een helikopter te water en er dan, onder water, met de juiste techniek, op eigen houtje uit raken. Ook als die heli op zijn kop draait tijdens de val. Akelig, maar verrassend eenvoudig als je de richtlijnen van de instructeur nauwgezet volgt.

Een drenkeling in een rubberboot aan boord nemen. Echter niet zomaar : eerst wordt die boot omgetrokken zodat je eronder vastzit. Je leert hoe je daar gewoon kan ademen en hoe je eronderuit raakt. Dan trek je met z'n tweeën de boot recht nadat je jezelf er eerst hebt opgehesen. Geen sinecure, hoor, dat kan ik je verzekeren. Maar techniek is alles!

Een reddingsvlot rechttrekken nadat je er eerst onder gesukkeld was. Ongeveer dezelfde procedure als hierboven. Ook weer een drenkeling aan boord hijsen.

Als toemaatje er dan ook nog eens onderdoor zwemmen, halfweg een beetje lucht scheppen terwijl je de bodem, die je gezicht bedekt, omhoog duwt.

Leuke dingen voor de mens!

Op de juiste wijze in een klimnet naar boven klimmen. Van een plateau van 4 m naar beneden springen en dan door middel van een helikopterhijsinstallatie terug naar boven. Dan weer abseilen......

Puur afzien was het. Geen pauzes. Je armen, zwaar op de proef gesteld, dat had je al door, trillen gewoon van al dat jezelf ophijsen. De mannen hebben het er duidelijk minder moeilijk mee.

Dan moet je je ook nog even voorstellen dat je al die oefeningen doet in een wetsuit van 7 mm ( je ligt tenslotte in het totaal zo een 4 uur in het water !)

Als je eenmaal het gevecht met zo een pak gewonnen hebt en het, ten koste van je toch wel korte nagels en het vel van je vingers, “aangesleurd” hebt, moet je eens proberen je haar in een staartje te doen.

Je arm wil gewoon niet plooien ..... en met zo'n pak aan ga je dan drenkelingen uit het water halen, in een reddingsvlot kruipen, aan een klimnet omhoog klauteren.

Eenvoudig ademen in zo een pak, vergeet het maar. Het lijkt wel of je longen plots veel kleiner zijn geworden enkel maar door dat pak dicht te ritsen. Warm houdt het je wél en dat is toch de bedoeling, niet?

Maar een geweldige belevenis dus ! Heel veel bijgeleerd. Echte teamgeest aan den lijve ondervonden. Zonder veel bla,bla een realistisch beeld gekregen van wat er je op zee kan overkomen.

En dan die apotheose (met dezelfde oefeningen) van één uur in het donker, met 8 bf wind en golven van 2m, bliksem en bakken regen vanuit een brandslang recht in je gezicht. Twijfelachtige kers op de taart!

Dank je Get Wet instructeurs, voor de geweldige ontvangst en de professionele en toch luchtige opleiding.

Dank je Karen, om ons te motiveren mee te doen.

Dank je Time to Dive, voor de organisatie.

Dank je Jean-Marc, voor de taxi, maar vooral voor jouw fantastische teamleadership!!!! Chapeau voor jouw nimmer aflatende enthousiasme!

Een dag om nooit te vergeten........maar om ons, zeker het deel over het reddingsvlot, nooit meer te hoeven herinneren !!!!!

{youtube}nYAsd8BjO4s{/youtube}

Om een indruk te krijgen van de storm, neem een kijkje op de website van GetWet.nl

Hier zit ik dan. Op de grond. In een compleet leeg huis.

Voor het laatst alles gepoetst.

Vooor het laatst, het allerlaatst, is Tony naar het containerpark. De knoop in mijn maag trekt strak.

We zetten vandaag een streep onder ons leven in Genk.

34 jaar in dit huis. Vooral gelukkige jaren, die zijn omgevlogen.

Als dit een film was, flitsten nu de flashbacks voorbij. Ook in mijn hoofd rollen beelden.... herinneringen.

Kleine dingen vooral : brood bakken met de kinderen op een woensdagmiddag, in de zon op het terras ontbijten, partijtjes ping-pong, verhaaltjes vóór het slapen gaan, Kaatje die leert autorijden op de straatjes van het zuiveringsstation, Bert aan het skateboarden .....ontelbaar zijn ze.

Ook droeve. Jorn, het zoontje van Jannie en Willy (zus en schoonbroer), die voorgoed bleef slapen....bij ons thuis. Herinneringen aan schokkende telefoontjes over een ernstig auto-ongeluk in Tanzania waarbij ons nichtje, Ariane, overleed. Haar ouders, Theo en Mies, zwaar gewond werden.

Al deze herinneringen,ik sluit ze in mijn hart en neem ze met me mee.

Voor het laatst water en elektriciteit afsluiten.

Voor het laatst valt de deur achter ons in het slot.

Einde van deel II , op naar deel III van ons leven ! Ons motto : leef nu!