Zin in nog een aflevering van de soap “Jakker maakt zich klaar voor vertrek”? Hier gaan we.

 

“Kotsbeu ben ik het. Ik vaar NU de Jakker terug naar de verkoopsteiger bij For Sail. Ze zoeken het maar uit.” Frustratie ten top bij Tony.

 

Het begon zo.

Prachtig geplaatste zonnecellen da’s één ding. Stroom moeten die dingen leveren. Daartoe moet je elektrische kabels aan de regelaar aansluiten. Vingers-in-de-neus-klusje.

Je leidt de draden onder dek en dan kan je makkelijk een kabelgoot-buis gebruiken (de werf dacht aan alles) om ze verder te helpen. Er liggen al zo’n tiental andere kabels bij elkaar. 2,5 m moet er overbrugd. Even proberen of dat lukt. Ja, prima, je ziet de kabel vorderen door de doorschijnende buis. Nu voor echt.

Eerst aan de buitenkant de draden mooi langs de buis naar beneden leiden dan door dek, vervolgens door de buis….. Tony nestelt zich op zijn rug, helemaal in de achterkajuit, wurmt zijn arm door het gat, reikt helemaal ver boven z’n hoofd en begint de kabel door de buis te duwen.

Ik zit aan de andere zijde, moet verslag uitbrengen over de vorderingen van de draad. Zie echter niks verschijnen. Kan het zijn dat ik hem steeds dichterbij hoor? Van dat stomme staren tussen die andere kabels begin ik scheel te kijken. Zie ik daar kleine klauwtjes die onze kabel vasthouden? Ondermijnen die onze pogingen? Vinden ze het al overbevolkt daar?

Dan ineens zie ik een 'slangetje' verschijnen en kunnen we hem vlakbij de regelaar uit de buis trekken.

 

Nu nummer 2. Er zijn immers twee kabels. Zelfde scenario. Alleen … dit keer lukt het niet.

Twintig keer beginnen we opnieuw. Kabel er helemaal uit, nog eens proberen. Niks. Die son-of-a-bitch wil er niet door. Ingehouden woede in Tony’s stem. Zweetpareltjes op zijn voorhoofd. Linkerarm onder de schrammen en blauwe plekken, polyesther is geen schapenvachtje. Stramme spieren, steeds die armen boven je hoofd.

 

Goed, boodschap begrepen. We eten snel een hapje en willen dan een trekveer kopen (hadden we al veel vroeger moeten doen) bij de Doe-het-Zelf zaak ( Bouwmarkt voor de Nederlanders). Toch nog eerst even opnieuw proberen. Met alle boosheid die in hem is, manipuleert hij de elektrische draad. Tot plots …..het is gepiept. Hij is erdoor tot aan de regelaar. Nog meer groene stroom voor de Jakker.

 

Respect! Zo ken ik mijn ventje wel. Vastbijter tot in de toppen van zijn tenen. Pure wereldzeiler-mentaliteit. Zonder hem kan ik onze reis wel vergeten.

 

's Avonds in bed klinkt het : “Ik meende dat niet, hoor. Ik zou de Jakker nooit verkopen!”

 

Natuurlijk niet, ben je gek. Heb ik ooit zo'n uitspraak gehoord, dan?

 

 

 

Tergend langzaam wordt onze Jakker terug toevertrouwd aan haar element.

De kraanmannen trekken de hangbanden weg en ze drijft. Ze beweegt zachtjes, trekt met korte rukjes aan haar touwen.

 

Vlug naar binnen. Naar de achterkajuit, de ruimte onder de schroefas. Kurkdroog! De gaten van de aardplaat zijn dus echt dicht. Had je daaraan getwijfeld, misschien!!!

 

Nog even de schroefasdichting ontluchten, zodat de watersmering-koeling functioneert, de motor starten en weg zijn we. Terug naar ons plaatsje aan steiger N.

 

Nee, uitrusten is er nog niet bij. Op naar de volgende klus. Het to-do lijstje in ons hoofd blijft zeuren over de tijd en dat die snel gaat.

 

Volgende projectje : het tweede stel zonnepanelen.

Eerst een beugel op de spiegel (poep van een schip) bevestigen zodat ze daarop kunnen rusten.

 

Met de tekening voor die constructie, resultaat van avonden huisvlijt, is Tony naar een fabrikant getrokken. De gelaste buizen vervolgens hierheen gebracht.

Het hele, nu nog, wankele zootje gaan we nu op zijn plaats hijsen. Geen probleem, op een zeilboot lijnen zat voor dit doel.

“Ja, ja, Jaklien, snel trekken, langzaam ….nog een klein beetje. “ Zulke klusjes, ik ken ze.

Meestal doe ik het net niet goed genoeg, wil altijd veel uitleg bij wat er moet gebeuren.....laat Tony nu net een doener zijn, man van weinig woorden.

Meestal krijgen we het toch wel weer voor elkaar. Nu ook.

 

Miljaar, twee essentiële buisjes zijn een eind te kort. Wat nu? Dju toch!

 

Dit ken ik ook....ik ga in 'low profile mode'. Laat Tony nu maar met rust…… in stilte peinzend, taxerend en inschattend komt hij uiteindelijk met plan B. De hele beugel kan wat lager, kwam toch al wat te hoog.

 

Hij boort nieuwe gaten. Offert drie boortjes op, want, verdorie, in inox boren niet te doen, man. Zaagt buizen korter. Laat tussendoor nog een elleboogstukje in het water vallen. Tovert de hele Jakker om tot atelier met overal kisten en kistjes met schroefjes, boutjes, gereedschap, machines, ja zelfs een heuse (mini) werkbank. Weet je nu waarom we dat allemaal meesleuren?

 

Maar aan 't eind van de dag staat hij daar te blinken op onze spiegel, de beugel. Hij is zelfs nog niet eens zo mottig. Stoer, dat is het woord!

 

En net vóór zonsondergang zitten ook de panelen erop! Wat een dag!

 

 

p5190145 mediump5190146 medium

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tony kijkt met zorgelijke blik naar ons roer. We vreesden het al. Die speling is té groot. Je kan het roer 1 mm heen en weer bewegen in de koker. Ja, luttele 1 mm.... toch is dat echt te veel. Op zee worden er dat al vlug meer.

 

Goed dat we er nu achter komen.

Op zee hoor je natuurlijk bij elke golf al genoeg gekraak en gestamp. Vertrouwde geluiden. Maar het misselijk makende, ritmische bonken van het roer in de koker dat kunnen we missen als …. groen water in de boot. Rustig slapen is er dan niet meer bij. De zorgen om het roer en een hevige “klonggg” bij elke golf garanderen dat wel.

 

Het roer er dus uitgehaald en aan een kritisch onderzoek onderworpen. De twee bussen, waarin het roer draait, zijn uitgesleten.

Na een paar dagen zijn de nieuwe alweer gedraaid. Nu nog even terugplaatsen. De mensen van het Service Center leveren puik werk.

Als die onvoorziene rekening nu ook nog meevalt.

 

Andere klusjes van vandaag.

Een tweede laag aangroeiwerende verf op het onderwaterschip gezet. Je wil toch niet het doel worden van een uitstap van Time to Dive (of andere duikers) die de wondermooie anemonen onder je boot komen bewonderen. Maar vooral, je wil je schip toch zo snel mogelijk laten varen en dat kan niet met een baard van fauna en flora onderaan.

 

Bankzaken en administratie geregeld. Begonnen met onze belastingaangifte.

Want nu de Nederlanders terug op school en werk zitten, is de file op de internetsnelweg in de haven weer opgelost.

 

Doodmoe rollen we 's avonds weer te kooi. Wij gestopt met werken???

 

 

p5170139 mediump5170141 mediump5170144 medium

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Schroevendraaier en verfborstel kunnen niet altijd in actie zijn.

Afgelopen weekend stond in het teken van bezoek.

 

Bezoek van Karen die haar 470 voor het zomerseizoen naar Port Zélande bracht. Haar zwaardboot, waarmee ze met vrienden weer het Grevelingenmeer en vooral, de wind, gaat bedwingen.

 

Bezoek van Bert en Stefanie die hun “busje” kwamen voorstellen. Hun spiksplinternieuwe “huisje-op-wielen” dat het hun mogelijk maakt om tijdens weekendjes hier aan de Brouwersdam te komen kiten. Op gepaste wijze gedoopt, overigens.

 

Bezoek van Paul en Jenny, ouders van Stefanie, die sfeer kwamen opsnuiven en boot en busje bewonderen.

 

Bezoek dat allemaal, zonder verpinken, de vier meter hoge ladder heeft beklommen naar ons hoge nestje.

 

Een gezellig weekendje dus op één van de mooiste plekjes van Nederland. Ja, laten we meteen maar wat reclame maken.

Fantastische spot tussen zee en meer, waar onze ganse familie sportief aan zijn trekken komt.

 

Waarom willen we hier eigenlijk vertrekken? Tja, die wijde horizonten, weet je wel en ……de temperatuur wellicht.

 

 

p7260646 mediump5160132 mediump5160130 medium

 

p5160138 medium

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed. Even flink slikken. Diep in- en uitademen. Uiterste concentratie. Je niet laten afleiden door het vele Hemelvaart-bootjes-kijk-volk dat in de haven rondloopt.

Boren maar! 

Het meest geschikte, volledig vlakke plekje onder de boot (veel keuze is er niet) is afgetekend. Twee kruisjes markeren dé twee plekjes. Komaan!

 

Twee gaten in de romp, twee gaten om de aardplaat vast te zetten. De plaat meet slechts 30 cm x 8 cm x 1,3 cm. Vormt echter een extra groot oppervlak van 4 m² door de duizenden bronzen bolletjes met lucht tussen waaruit ze bestaat. Die plaat gaat zorgen voor de broodnodige aarding van de antenne van onze HF- zender-ontvanger. Met ons type antenne is nl. het allerbelangrijkste : aarde, aarde en nog eens aarde. Hoe beter de aarding, hoe beter het zendbereik! Onze cursus, weet je nog wel !!

 

Hoe dat zendbereik zal zijn, dat hoor je later wel. Nu eerst dit klusje afwerken. Immers als je nu de Jakker te water zou laten, zouden twee fonteintjes in het achterschip haar binnen de kortste keren laten zinken.

 

Dus terwijl ik aan de buitenkant de schroeven tegenhoud, zet Tony ze aan de binnenkant vast met flink wat lijm-afdichtingskit. 

Twee keer herhalen we dat aantrekken van de bouten, zoals het hoort. Die zitten nu potvast en de gaten zijn volledig afgedicht! Klus geklaard.

 

Sssjt, niet aan Tony zeggen! Echt gerust zal ik pas volgende week zijn als, na het te water laten, alles droog blijft binnen!

 

 

p5130117 medium p5130119 medium p5130121 medium

 

 

 

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com