Het volgende tekstje had  ik al even klaar, maar hier op anker hebben we natuurlijk niet zo een goede internetverbinding  en ik slaagde er maar niet in het te versturen. Daar zullen we aan moeten wennen ……en jullie ook!

 

p6120199 mediump6120191 mediump6120183 medium

 

 

 

 

 

 

 

“Hoe traag een schip de kaai afvaart, hoe lang het wuiven is.”

Ja, lang hebben ze gewuifd op de dijk aan de haven. De figuurtjes, staande in de ijskoude, felle wind, werden stilaan kleiner. Het wee gevoel, groter. Is dit het nu het begin van ons avontuur?
Heel raar. Vaarwel Port Zélande! Leuke haven met hoog vakantiegehalte. Met toffe mensen zowel bij het bootjesvolk als onder de noeste werkers.

Tegen de felle noordenwind in stevenen we af op onze eerste ankerplaats. We willen immers eerst wat “bijkomen” van de emoties, een paar dagen rustig nog wat klussen (ja, alweer) en nog even genieten van het mooie Grevelingenmeer. We hebben toch de tijd,hé.
Daarna gaan we dan echt van start.

Zaterdagmiddag is nog erg leuk geweest. Stralend weer. Vakantiegevoel ten top. Cava in de kuip met de “die hards” van de familie en vrienden. (Stefie en Bert, ver weg in Alaska en Noorwegen, jullie waren er in gedachten echt wel bij!).
Net op tijd arriveerden Marcella en Hilde nog. Schoonzusje Marcella, gewapend met een videocamera, om alles later aan Oma te kunnen tonen.
Het werd snel kouder, de wind hard. Tijd om de trossen los te gooien.
Met man en macht werd er geholpen onze Jakker verder naar achter aan de steiger te verhalen. De wind maakte ons vertrek echt niet makkelijk. Je hebt aan N1 wel heel weinig ruimte om te maneuvreren. Roeland schroeft nog vlug even ons opstapje los en weg zijn we. Zonder mededogen. Keihard.

Afscheid nemen, we hebben het nu wel gehad!
Kaatje vaarwel zeggen, het moeilijkst van alles. Je kinderen, dat is gewoon fysiek een stuk van jezelf.

Maar komaan, er is mail, skype, en er zijn vliegtuigen!

Dra zien w'elkaar weer !!

 

p6120849 mediump6120177 mediump6120178 medium

 

 

 

 

 

 

 

 

Meer foto's vind je hier.

 

 

 

Eerst even een foto van onze engelbewaarder, mooi geïnstalleerd aan de kajuitingang.

 

p6110172 medium

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eén van de dingen die Tony vandaag in orde bracht.
Daarnaast (interesseert het eigenlijk nog iemand?) : het nieuwe anker bevestigd op het voorschip (viel niet mee), de bijboot opgepompt, de buitenboordmotor in orde gebracht en op de bijboot gehangen; achterstag aangespannen, een extra reddingsboei met licht aan reling bevestigd…  Terwijl ik weer voor bereidwillige assistente gespeeld heb en moet ik het nog vertellen, dingen weggestouwd, tot vervelens toe.

Aan morgen denk ik maar niet te veel. Vertrekken, er horen zo ‘n dubbele gevoelens bij.  We kijken enorm uit naar onze reis. Wat zal er gebeuren, wie gaan we ontmoeten, wat zullen we zien? Heel erg spannend allemaal.
Maar je laat ook zoveel achter …… je vrienden, familie, maar vooral je kinderen.

Belachelijk misschien, want niet te vergelijken, maar ik voel mij een beetje als bij de eerste keer op kamp. Een knoop in je maag, een wee gevoel in je buik en toch zin om te gaan. Weet je nog, Pa?

Toen kwam het ook allemaal goed. Nu dus ook, daar vertrouw ik op.

We vertrekken gewoon. Op naar een wonderlijk deel van ons leven!

 

 

 

 

 

Voorbijschietende Hollandse polders, zullen we dat de eerstkomende tijd nog zien? Ik denk het niet. Ook zelf met de wagen rijden, vergeet het maar.

Vandaag bollen we een laatste keer richting België, dankbaar gebruikmakend van de auto van Karen.

Onze laatste centjes gaan we uitgeven in Antwerpen aan een joekel van een extra anker, pilot boeken, nog wat zeekaarten…. En vooral we halen onze EPIRB op. Onze moderne engelbewaarder op zee. Als we in nood verkeren, zal die moderne Gabriël automatisch alarm slaan en via de (hemel) satellieten hulp naar onze positie dirigeren. We zullen hem een ereplaats geven aan boord, vlak aan de trap. We zullen hem altijd vriendelijk en met veel respect toelachen ….in de hoop hem tot in de eeuwigheid te kunnen laten rusten.

Op waardige wijze willen we dan morgen afscheid nemen van onze Euregio met een trip naar Gladbeck (Duitsland). Daar wacht onze bijboot (besteld tijdens  BOOT Düsseldorf)  op haar nieuwe baasjes.

Zijn we er dan, letterlijk op de valreep, klaar voor?

Er wacht nog steeds een to-do lijstje en we schieten steeds vaker plots wakker, denkend aan dingen die er nog bijgevoegd moeten ……maar als we willen ’ werken aan ons schip in exotische plaatsen’ (dat is wereldzeilen toch, beweert men) zullen we maar eens vertrekken, zeker!

 

 

 

 

 

Vanmorgen gewekt door het ‘Moonstar’ wekkersignaal van mijn gsm. Dit happy muziekje brengt ons meteen in stemming voor wat onze eerste echte QSO moet worden.
En ja, rond 8 u roept Tony G. ons op en we horen hem heel duidelijk (5, S 9 voor de NOL’ers).

De twee Tony’s kunnen naar hartelust rapportjes wisselen en afspraken maken. Maar al gauw wordt het signaal gestoord. Tony G. stelt een andere frequentie voor, maar ook daar is de ontvangst verre van ideaal. Als het dan ook nog van een collega radioamateur klinkt : “This frequency is in use”, betekent dat voorlopig het einde van het contact.

Maar met een gerust hart tuffen we terug naar de haven, want we weten nu toch dat de radioverbindingen wel zullen lukken. Nog wat oefenen, hier en daar iets aanpassen en dat komt in orde.

De rest van de middag brengen we alweer winkelend door : spandraden voor de zonnepanelen, eindelijk een trekkabel (voor die verrekte elektrische draden), blokjes voor de windvaanstuurinrichting, harpsluitingen, musketons en ……eten  !

Het giet water namiddag …… mooi, kan ik mijn hart weer ophalen met de pas gekochte blikjes onder de vloer!

 

 

 

 

 

 

Heel veel ruis en storing, QRM zoals de radio amateurs dat noemen, dat is wat we horen. Natuurlijk, wat had je dan gedacht. Dat die radioverbinding van bij de eerste poging zou lukken. Dat zou toch werkelijk te mooi zijn, niet? Nee dus.

Met Tony (ON6TM) van de NOL , onze leraar weet je nog wel, spraken we een frequentie en tijd af voor een eerste QSO (gesprek via radio). Heel zwak, met veel storing erbij, meenden we even zijn roepnaam te horen. Nee, zo kan je geen gesprek voeren.
Wat nu? Sms’jes vliegen heen en weer. Wat kunnen we doen, andere frequentie misschien? Later mails met nog meer vragen en uitleg.

Resultaat : Tony begint verwoed de antenne los te maken, dingen los te knippen, een andere antennekabel omhoog te trekken om die uit te testen. Dit alles om door eliminatie dé oorzaak te vinden. Zonder aanwijsbaar resultaat.

Dus …… dan maar de drastische middelen. Touwen los en hup, varen naar het eilandje, Ossehoek, vlakbij onze haven. Om morgenvroeg, na een nachtje op anker, opnieuw een verbinding met ON6TM te proberen.
Want heel misschien komt de storing door de vele masten in de haven of door een storende machine van één van de bedrijven hier.

Morgen weten we meer!

 

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com