Stipt om 17u10 daalt een toestel van Ryanair pal over de jachthaven van Las Galletas. We hebben onze positie wel erg strategisch gekozen. Karen kan de Jakker zien liggen als ze aan het juiste raampje zit. Nu maar wachten op een seintje met welke bus ze zal aankomen aan de haven.
“And is this the daughter?”, hoor ik onze Zweedse buurman vragen. Ik storm naar buiten. Yes, daar staat ze helemaal levensgroot op onze steiger. Wat zalig om haar weer in je armen te nemen, haar te zien lachen.
Waarom varen we toch ook zo ver weg? Opdat we af en toe samen een intense week zouden kunnen beleven ergens op een verre locatie? Opdat we telkens overladen zouden worden met cadeautjes en een gevoel zouden krijgen alsof sint en kerst op één dag vallen, je verjaardag namelijk!
Nu is het ook weer van dat! Het kan niet op : dvd’s, tijdschriften, boeken, speculaas en marsepein. Karen heeft nog net niet moeten bijbetalen voor al die meegezeulde kilo’s in haar rugzak.
En dan toasten we op het weerzien.
De Pico del Teide (de hoogste berg van heel Spanje) kijkt welwillend neer op drie blije mensen op een boot in Las Galletas.